Την εγκληματική υποτακτικότητα των Ελλήνων πολιτικών την υπερκερά ο λαός

Εστίν ουν Ελλάς και η Μακεδονία. Στράβων, 64 π.Χ. - 24 μ.Χ..

Σήμερα έχουμε μια ουσιαστική αναζωπύρωση του Μακεδονικού Ζητήματος, που είχε προσπελαστεί μερικώς μετά την πρώην και τελευταία προ-μνημονιακή κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Οι 3 Φάσεις

Η 1^η μεγάλη φάση του θέματος ξεκίνησε από τον αντικειμενικά ικανότατο πολιτικό με τεράστια αίγλη στην παγκόσμια ιστορία, Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, τον ιδρυτή και 1^ο Πρόεδρο της Γιουγκλοσλαβίας. Μπόρεσε να κρατήσει ανεξάρτητη της τότε χώρα του από την αλλοτριωμένη από το Σταλινισμό ΕΣΣΔ και να χαρίσει στη Γιουγκοσλαβία και το λαό της μεγάλα οφέλη, άσχετα με τις τραγικές εξελίξεις εκεί με το πέρας αυτού το μεγάλου ηγέτη.

Ωστόσο για κάποιους λόγους η Ελλάδα δέχτηκε δυσμενείς εξελίξεις από διάφορες δράσεις του και περισσότερο από την παθητικότητα-υποταγή των Ελλήνων Πολιτικών. Εμείς εδώ θα μιλήσουμε για μια συγκεκριμένη.

Ο Τότε πρόεδρος, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το Σερβοκροατικό εθνικό στοιχείο από Αθίγγανους, Αλβανούς, μουσουλμάνους και από άλλες τουρκικές και τουρκογενείς ανάμεικτες εθνότητες, μετέφερε έντεχνα τους πληθυσμούς αυτούς στα νότια της πόλης Νις της Σερβίας. Και τότε περιλάλητα τους αποκάλεσε και όρισε ως Μακεδόνες.

Η 2^η φάση ήρθε όταν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όλα τα πρώην ομόσπονδα κράτη που την αποτελούσαν, άρχισαν να κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Έτσι στις 6/9/91, τα Σκόπια κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και το τότε νέο κράτος της ΠΓΔΜ ορίστηκε ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" (ΠΓΔΜ). Αυτό δημιούργησε ένταση μεταξύ των κρατών της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, γνωστό ως ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Ωστόσο όλα μπορούν να λυθούν όταν ένα κράτος προτάσσει ένα παλλαϊκό αίτημα, όπως την ελληνικότητα της Μακεδονίας, βέβαια η Νέα Δημοκρατία που είχε πάρει τότε τα πολιτικά ηνία της χώρας είχε άλλη άποψη.

Μέσα στην ύποπτη αδιαφορία του κυβερνώντος κόμματος τότε και στην κόντρα Μητσοτάκη-Σαμαρά που έλαβαν χώρα πολλά πολιτικά παιχνίδια, το παλλαϊκό αίτημα θάφτηκε και ηττήθηκε. Μερικά παραδείγματα είναι ο μη διορισμός Ελληνα εκπροσώπου στην αρμόδια επιτροπή Μπατιντέρ, αλλά και η υπογραφή Σαμαρά στον ΄΄Κανονισμό 3567/91΄΄ του συμβουλίου υπουργών εξωτερικών της Ε.Ο.Κ. σύμφωνα με τον οποίο η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων αναγνωρίζεται ως «Μακεδονία».

Ο λαός βέβαια έδειξε με δράσεις του στη Μακεδονία μαζικότατα την άποψη του, όπως στο συλλαλητήριο του 1992.

Αξίζει να σημειωθεί πως κατά τον Γιουγκοσλάβικο Εμφύλιο Πόλεμο που φυτεύτηκε από το ΝΑΤΟ & Ε.Ε, η Ελλάδα στήριξε κανονικά το διαμελισμό και αφαίμαξη της περιοχής. Αλλά και για να διαλύουμε φαντάσματα άλλοτε ηγετών ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, σε ομιλία του το 1986 στο 3ο Σώμα Στρατού, δήλωσε ότι η χρήση του ονόματος «Μακεδονία» είναι ένα εσωτερικό θέμα της Γιουγκοσλαβίας!

Τέλος, η Τρίτη και πιο μετριοπαθής φάση ήρθε στην τελευταία προ-μνημονιακή κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, όταν ασκήθηκε το περίφημο βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ το 2008, μέχρι να βρεθεί μια κοινώς αποδεκτή απόφαση για την ονομασία της χώρας, με ο,τι και σημαίνει αυτό.

Το Σήμερα

Για το τι βιώνουμε στις μέρες που διανύουμε δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι πέρα από την πρόσφατη δήλωση του Α. Τσίπρα, πως το όνομα της Μακεδονίας δεν ανήκει μόνο στα Σκόπια και πως θα βρεθεί λύση της ονομασίας αν παρατηθούν (τα Σκόπια) από την απόλυτη κηδεμονία της Μακεδονίας!

Ο λόγος της αναζωπύρωσης

Η αιτία όλης αυτής της φιλολογίας σήμερα δεν είναι παρά η πίεση των Η.Π.Α για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, με το να είναι ξεκάθαρο αυτό πως περνάει μονάχα με το να βρεθεί λύση express στο θέμα της ονομασίας.

Τα υποψήφια ονόματα

Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με δημοσίευμα της κυριακάτικης «Real News», ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ για το Σκοπιανό, Μάθιου Νίμιτς, αναμένεται, μέσα στις επόμενες ημέρες, να θέσει επί τάπητος στους διαπραγματευτές των δύο χωρών τρεις εναλλακτικές προτάσεις για τη νέα ονομασία των Σκοπίων.

Οι τρεις αυτές προτάσεις είναι οι εξής: «Βόρεια Μακεδονία»«Άνω Μακεδονία» και «Nova Macedonia».

Η θέση της ελληνικής πολιτικής σκηνής

Χωρίζοντας κάπως χονδροειδώς τα πολιτικά υποκείμενα στη χώρα μας δεξιά & αριστερά, βλέπουμε από τους 1^ους μια υποτιθέμενη πατριωτική στάση βγαλμένη από την ναφθαλίνη, αναφορικά με το απόλυτο δικαίωμα της Ελλάδας στην κληρονομιά της Μακεδονίας, συνοδευμένη φυσικά από τη συνήθη υποτακτικότητα στην κλοπή του ονόματος και της ιστορίας από τους Σκοπιανούς, σε αγαστή συνεργασία με Ε.Ε και Η.Π.Α. Από την αντίπερα όχθη ακούμε φωνές για εκφασισμό της κοινωνίας με αυτό το λαϊκό αίτημα που ενδεδυμένο με φαύλο πατριωτισμό, ο οποίος για αυτούς δεν είναι παρά ένας εθνικισμός, χαρίζοντας ουσιαστικά τα πάντα στα Σκόπια.

Όμως μέσα σε αυτά τα ΄΄κεφάλια γεμάτα χρυσάφι΄΄ δεν είναι γνωστό πως ο αλυτρωτισμός (όπως των Σκοπίων), συνοδεύεται και με μεγαλύτερες θυσίες για την εργατική τάξη, έτσι για να μιλήσουμε σε κοινή γλώσσα;

Η χαμένη ευκαιρία

Ειδικά σήμερα λοιπόν καταρρίπτεται από ελληνικά χέρια η μεγάλη ευκαιρία που μπορούσε να γίνει ουσία, με μια νέα σκοπιανική κυβέρνηση με σαφέστατα χαμηλότερους τόνους στο θέμα της ονομασίας με Αλβανούς πολιτικούς σε κραταιές θέσεις (Συμμαχία της ΄΄Δημοκρατικής Ένωσης για την Ένταξη΄΄ & ΄΄Συμμαχίας των Αλβανών΄΄) και με πολλή μικρότερη απήχηση του θέματος στη σκοπιανική κοινωνία (βλέπε δημοσκόπηση).

(Εικόνα από το συλλαλητήριο του 1992 στη Θεσσαλονίκη κατά την ομιλία του Μητροπολίτη Παντελεήμων Β΄)

Η θέση που πρέπει να κρατήσουμε ως λαός

Σε επανάληψη του τίτλου: Την εγκληματική υποτακτικότητα των Ελλήνων πολιτικών την υπερκερνά ο λαός.

Ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων, το πάθος των Η.Π.Α για ένταξη τους στο ΝΑΤΟ με στόχο με νέα ισχυρή βάση για να πλήξει τη Ρωσία, η παντελής έλλειψη συμμαχιών στην Ε.Ε και η παράλληλη υποτακτικότητα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, υπερκεράζεται μονάχα από εμάς.

Η ιστορία μας, τα δικαιώματα μας, όπως ακόμα και η ύπαρξη μας στηρίζεται μονάχα από τον απλό λαό μας.

Μόνο θυσίες για τους εργάτες αποδίδει αυτή η συνεχής παθητικότητα του κράτους, το οποίο φαντάζει φιλέτο στα μάτια των λαίμαργων βαλκανικών κυβερνήσεων, οι οποίες όλες ορέγονται και κάτι από Ελλάδα. Καθώς ποιος θα είναι το πρώτο θύμα σε ένα ενδεχόμενο γκριζάρισμα αλά Κόσοβο; Αλλά και το πατριωτικό του ζητήματος είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό, καθώς δεν μιλάμε για κάτι άλλο πέρα από κλοπή ιστορίας αιώνων και παραγραφή της.

Έτσι για να μιλήσουμε αριστερά & δεξιά με τα σύγχρονα φαιδρά δεδομένα τους.

Μόνη λύση στο θέμα της ονομασίας είναι το δημοψήφισμα. Αλλά ας μην γελιώμαστε. Η πολιτική σκηνή με ανδρείκελα πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως ο Ν. Κακλαμάνης, δηλώνουν πως <<είναι επικίνδυνο να αποφασίζει ο λαός για τα εθνικά θέματα>>.

Φυσικά και είναι επικίνδυνο, ειδικά όταν απορρίπτεις μαζικά και κατάμουτρα την υποτέλεια στην Ε.Ε με το κάθε ΄΄ΟΧΙ΄΄ όπως το 2015. Ωστόσο θα έπρεπει να είμαστε πιο επικίνδυνοι όταν μας ξεπωλούν.