Νίκος Καζατζάκης από τον ¨Καπετάν Μιχάλη¨: Το Ελληνικό Γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα το χρωστάει στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας


“…Το Ελληνικό Γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς – εξωτερικούς, προπάντων εσωτερικούς—ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική – θυμηθείτε τους τρείς εμποράκους που ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρία, θυμηθείτε το 21 — το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Ευλογημένη σπίθα αυτή που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του Γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της. 

Πατρίδα, πατρίδα αναστενάζει ο Μακρυγιάννης, ήσουν άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνούν μόνο ο Θεός σε κυβερνάει και σε διατηρεί ακόμη. Αλήθεια μόνο ο Θεός, μόνο η σπίθα τη στιγμή που κιντυνεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας να σβήσει, πετιέται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά. Πετάχτηκε σήμερα στην Κύπρο. Ποιός μπορεί, μιλώντας για την Κρήτη και το Καπετάν Μιχάλη, να μη φέρει στο νου του, με αβάσταχτη οδύνη και περηφάνια, το ανανεούμενο πάλι μπροστά μας ελληνικό θάμα – την Κύπρο και τον Ακρίτα; Ας είναι καλά το ηρωικό τούτο αρχοντονήσι ο κόσμος που θαρρούσαμε στα μεταπολεμικά ετούτα χρόνια της αποσύνθεσης, πως έχει σαπίσει έχει ακόμη ψυχές που τολμούν και σηκώνουν κεφάλι στην υποκρισία, στην αδικία και στην αναίδεια. Η Κύπρος δεν είναι μια λεπτομέρεια, ένα απλό νησί στη άκρη της Μεσόγειος Θάλασσας, έχει γίνει σήμερα το μοιρόγραφο κέντρο όπου παίζεται η ηθική αξία του σημερινού ανθρώπου. Πάλι οι φρόνημοι, οι λιγόπιστοι, δίνοθν νηφάλιες πολύ λογικές συμβουλές πως μπορεί λένε, μια σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; 

‘Ομως ο αληθινός άντρας δεν απελπίζεται ξέρει αυτός πως στον άτιμο, αλλοπρόσαλλο τούτον κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δυό οι πιό τρανές: η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
 

Υπάρχουν στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος – αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ’ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος – σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται. Θαρρείς κι είναι απαραίτητος αγώνας πολύς κι ιδρώτας πολύς για να εξαγοράσει αγαθό, δε δίνεται δωρεάν μήτε από τον άνθρωπο, μήτε από το θεό, πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάζουν, από καρδιά, ανείπωτα ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό. Τώρα τη φώναξαν στην Κύπρο, και τη βλέπουμε με σίγουρη ορμή να δρασκελάει τα αιματωμένα κυπριακά χώματα. Της στέλνει μήνυμα η Κρήτη, σκίζει το πέλαγο η φωνή της, περνάει τα Δωδεκάνησα και της φωνάζει — βάστα, αδερφή, όμοια κι εγώ σταυρώθηκα και πόνεσα κι είδα ανάσταση, όμοια θα δεις και συ!
 

Η τύχη μας, λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, έχω τους Έλληνες πάντοτε ολίγους, παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε , τρώνε, τρώνε, μα πάντα μαγιά. Αυτή την μαγιά την ελέω σπίθα. Είναι η σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.
 

Αυτό’ ναι το μυστικό της Ελλάδας σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη, κι από τη στάχτη ξεπετιέται ανανεωμένη. Δε θα πεθάνει λοιπόν ποτέ η ράτσα ετούτη: Δεν μπορεί να την εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης μήτε καν η διχόνοια.

Όχι, δεν μπορεί σίγουρα υπάρχει μέσα της κάτι το αναπάντεχο, το ακατάπαυστα ανανεούμενο, το αληθινά θεϊκό κι είχαν δίκαιο τα παιδικά μας μάτια να ταυτίζουν το Πάθη του Χριστού με τα πάθη της Κρήτης, όπως, είμαι βέβαιος, σήμερα τα μικρά Κυπριωτόπουλα ταυτίζουν τα πάθη του Χριστού με τα πάθη της Κύπρου, και περιμένουν με ακλόνητη πίστη κι αυτά, όπως κι εμείς τότε, την Ανάσταση.
 
Μα ωσότου να’ρθει η ανάσταση, η ράτσα μας θα μένει σταυρωμένη και θα φωνάζει.
 


Θυμηθείτε το απόκρυφο Ευαγγέλιο που αναφέρει πως ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης στέκουνταν κάτω από το Σταυρό και κοίταζε με βουρκωμένα μάτια το Σωτήρα σταυρωμένο. Έβλεπε καθαρά το πρόσωπο του Ιησού να σπαράζει από τον πόνο, μα σιγά σιγά το πρόσωπο αφανίζονταν, κι ο Ιωάννης έξαφνα κυριεύτηκε από τρόμο: δεν έβλεπε πιά απάνω στο Σταυρό το πρόσωπο του Χριστού, παρά χιλιάδες πρόσωπα-άντρες, γυναίκες και παιδιά-σταυρωμένα. Κι έπειτα, όλο μεμιάς, όλα αφανίστηκαν, δεν έμεινε πιά στον έρημο βράχο παρά ο Σταυρός, κι επάνω στο σταυρό μιά Κραυγή σταυρωμένη. Η Κραυγή σήμερα ετούτη η σταυρωμένη, η γεμάτη πόνο κι ανάσταση, είναι Η ΕΛΛΑΔΑ”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.