Η «ανάπτυξη» ήρθε από μια πεζογέφυρα…….

 

Του Νίκου Σταθόπουλου

Στην πεζογέφυρα του Πανθεσσαλικού δεν μονομάχησαν συμμορίες χουλιγκάνων, αλλά ιδιωτικοί στρατοί, οργανωμένα τάγματα εφόδου μιας νέας ολιγομελούς «αρίας φυλής»… της «αρίας φυλής» των «επενδυτών» εκ του «ελληνικού επιχειρείν»…

«Έντιμοι αυτοδημιούργητοι» ιδιοκτήτες μιας συνοικιακής σχολής οδηγών που κατέληξαν χλιδάτοι πετρελαιάδες, υποψήφιοι καναλάρχες με «εγγύηση» κάτι «βοσκοτόπια» σχεδόν μηδενικής αξίας, πολυπράγμονες νεοολιγάρχες ξεβρασμένοι από τον ρωσικό νεομαφιοζισμό…. σε ζοφερό «σύμφωνο συμβίωσης» με την ελαύνουσα αριστερή ελπίδα, δημιουργούν την χειραγωγική αυταπάτη ενός «εθνικού καπιταλισμού» εν μέσω μιας σαρωτικής καταιγίδας ληστρικής αποικιοποίησης… η καταληστεμένη ΣΕΚΑΠ της μικροαστικής «συνεταιριστικής ιδέας», θα γίνει «η ανάπτυξη έρχεται» με διαπιστωμένες «μαύρες τρύπες» που ο «επενδυτής» τις αποδέχτηκε αδιάφορα λες και είδε όνειρο ότι θα σβηστούν οι υποχρεώσεις…

Μακρινοί απόγονοι της «εθνικής ευεργεσίας» που εξαργυρώθηκε σε μετοχές των Μεταλλείων Λαυρίου κατακλέβοντας τους καλοπροαίρετους μικροεπενδυτές, δεν φοράνε πλέον φράκα και λιβρέες, αλλά το «τιμημένο κασκέτο» μιας λαϊκότητας από τα καταγώγια του λιμανιού, όπως ακριβώς τα νέα ποπ ινδάλματα μυρίζουν «αντρίκιο ιδρώτα» από ακριβό αποσμητικό και μοστράρουν κοιλιακούς σαν ντεμέκ «εργατικό κορμί οικοδόμου»…είναι σαν ένα ριάλιτι, αφού και η Ελλάδα είναι μη χώρα…

Ο «πολιτισμός της παραχάραξης», στην ειδικώς ελληνική εκδοχή του, εν καιρώ συντριπτικής κρίσης, μεταμορφώνει τον κλασικό αστικό μύθο του «οραματιστή επενδυτή» σε αναβάθμιση της αρπακτικής «καπατσοσύνης» όπου συμπλέουν το νταηλίκι με το βύσμα και η παρανομία με την αισχροκέρδεια…η γενική δομική υποτέλεια, χρειάζεται μια ψευδαίσθηση Ελλάδας, που δεν μπορεί παρά να αντανακλά την ηθική της γενικής μας κατάστασης…η εκπόρνευση στο Χίλτον γεννά προαγωγούς….

Η εξελισσόμενη αποικιοποίηση σημαίνει ριζική αποδόμηση του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού με υπαγωγή της κατακερματισμένης του υπόστασης  στο διεθνές σύστημα των Εταιρειών…δεν είναι ούτε καν καπιταλιστική «ανάπτυξη», είναι λεηλασία και διανομή ιματίων…οι τυχοδιώκτες ευδοκιμούν σε έναν τόπο όπου τα πάντα παραβιάζονται και παραποιούνται…

Στο πλαίσιο αυτό, το επιχειρείν τρέπεται σε αρπαγή, και μάλιστα σε ένα κλίμα γενικευμένης ανομίας…είτε από την πλευρά της «επιχειρηματικότητας» είτε από την πλευρά του πολιτικού προσωπικού: προέχει, ως απόλυτη αξία, το κέρδος, εις βάρος κάθε προοπτικής…σε μια πατρίδα εντελώς χωράφι, υπό τον πλήρη έλεγχο μιας διεθνούς οικονομικής υπερεξουσίας, επικρατεί ένας αδίστακτος μαυραγοριτισμός… δεν είναι μια παλαιού τύπου Ξενοκρατία που επινοούσε εγκάθετους, αλλά μιαοργανική αποικία με αυτοφυή παρασιτισμό νέου τύπου…

Δεν είναι τυχαία η στόφα των νέων «ονομάτων», δεν είναι τυχαία η βάση της ανόδου τους, δηλαδή η διασύνδεση οπαδικού αθλητισμού με οικονομικά πλάνα… πλέον η διαπλοκή είναι «τετραγωνική», αφού στο σχήμα εντάσσεται και η «ομάδα»… η διαφθορά και ο αμοραλισμός είναι η «νοηματοδότηση» σε έναν κοινωνικό και εθνικό κόσμο που αποστρέφονται το παρελθόν τους, απλώς επιβιώνουν στο παρόν τους, και δεν έχουν μέλλον…είναι ο κόσμος των «οπαδικών λαβάρων» και των «λογότυπων», είναι ένα απέραντο «πάρκο ψυχαγωγίας»με το οφσάιτ να αποτελεί την πεμπτουσία του δικαίου της τραγικής καθημερινότητας…

Στην κοινωνία του Θεάματος, τα σπορ δεν είναι απλώς μια πτυχή της μαζικής κουλτούρας (πέρα από καθαρά επενδυτικό πεδίο), αλλά και μια εγγύηση κοινωνικής ισχύος… τα άνεργα αλλοτριωμένα «παιδιά» της κάθε πεζογέφυρας είναι οι νέοι πληβείοι του διαλυόμενου παρασιτισμού που πνίγεται στα μολυσμένα νερά του «εκσυγχρονισμού»… αυτά τα «παιδιά», εντελώς ακυρωμένα σε βιοτικό και υπαρξιακό επίπεδο, είναι οι «μισθωτοί» της νέας λαϊκιστικής ολιγαρχίας… πραιτωριανοί και μονομάχοι ταυτοχρόνως, απέναντι σε έναν «Καίσαρα» που είναι ταυτόχρονα Θέαμα της Εξουσίας και Παραγωγός του Θεάματος… κάπως σαν την Αριστερά του Τσίπρα που είναι Θέαμα της κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας και, συνάμα, παραγωγός του Θεάματος με τη σκηνοθεσία της «διαπραγμάτευσης» στο Χίλτον…

Κι αυτή η ολιγαρχία, σαν ένα δίκτυο «οικογενειών», στήνει παραστάσεις «συγκρούσεων» που υποκαθιστούν τις ουσιώδεις κοινωνικές συγκρούσεις… είναι σαν τις συμμορίες στα γκέτο των ΗΠΑ, όπου ο «πόλεμος» μεταξύ τους κάνει την ταξική πάλη να φαίνεται ιδεοληψία καθώς επιβάλλει έναν «ρεαλισμό της διπλανής πόρτας»… σε κείνη την ανατριχιαστική πεζογέφυρα, οι Ολιγάρχες της μεταΕλλάδας έκαναν επίδειξη δύναμης και βούλησης…

Και όλο αυτό το υπέδαφος, σε μια φαντασμαγορία «εθνικών συγκινήσεων» με αλλόφωνους «μικρούς ήρωες της διασποράς», με βυζαντινούς δικέφαλους μαχαιροβγάλτες και Αγίες Σοφίες σαν νέου τύπου The Mall, με πρεζοκάραβα υπό τη μελωδία των «Παιδιών του Πειραιά»…

Αυτό που πεθαίνει είναι η Ελλάδα του ασήμαντου Σημίτη και του «πατριάρχη» Κόκκαλη…αυτό που γεννιέται, με όλη τη γκροτέσκα αδημονία του άπληστου μεταχωριάτη, είναι η «Ελλάδα» του Τσίπρα, του Κούλη, του Ιβάν… φυσική απόρροια, αλλά υπό καθεστώς «99 χρόνων», άκρως επικίνδυνα ντεμέκ…


από το «https://anapoda.news» μέσω seisaxthia-epam

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.