Ο βιασμός της Ρωσίας: Έγκλημα και τιμωρία στον 21ο αιώνα, του F. William Engdahl

 


Επιμέλεια Μετάφρασης  ο Γιώργος του Κλικ

 

Πήγαν στην κόλαση και γύρισαν

Chubais – Το επόμενο νεοφιλελεύθερο κεφάλι που θα πέσει στη Ρωσία;


Τολμώ να πω ότι λίγοι εκτός Ρωσικής Ομοσπονδίας γνωρίζουν καν το όνομα του Anatoly Chubais, του σημερινού διευθύνοντα συμβούλου της ρωσικής εταιρείας υψηλής τεχνολογίας Rusnano. Μετά την υψηλού προφίλ σύλληψη στις 15 Νοεμβρίου του Alexei Ulyukaev, Υπουργού Οικονομικών του πρωθυπουργού Dmitry Medvedev, με την κατηγορία της αποδοχής τουλάχιστον $2 εκατομμυρίων σε δωροδοκίες κατά την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ενέργειας Rosneft και Bashneft, τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν στην εταιρεία του Anatoly Chubais, τσάρου των ιδιωτικοποιήσεων επί Μπόρις Γιέλτσιν την δεκαετία του 1990 και σήμερα διευθύνοντα συμβούλου της κρατικής Rusnano. [1] Αν οι κατηγορίες ασκηθούν επισήμως κατά του Chubais (αναμφισβήτητα ενός από τους πιο μισητούς “μεταρρυθμιστές” της κλεπτοκρατικής εποχής Γέλτσιν, ο οποίος συνεργάστηκε με τη CIA κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 για να λεηλατήσουν τα ρωσικά κρατικά περιουσιακά στοιχεία αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για λίγα ψιλά) αυτό θα σηματοδοτήσει ότι ο Πούτιν αισθάνεται ότι είναι σε μια αρκετά ισχυρή θέση ώστε να εκκαθαρίσει την φιλελεύθερη μαφία των οπαδών της “ελεύθερης αγοράς” που ακόμα έχει στα νύχια της τα κλειδιά για την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας.


Στις 16 Νοεμβρίου, την ημέρα μετά τη δραματική σύλληψη του Ulyukaev, εισαγγελείς και αστυνομία έκαναν έφοδο στα γραφεία της Rusnano του Chubias. [2] Αξιοσημείωτο σχετικά με τις εκθέσεις των εισαγγελέων της ανάκρισης του Chubais και άλλων κορυφαίων στελεχών της Rusnano, είναι το γεγονός ότι πολλοί έχουν εγκαταλείψει τη Ρωσία τους τελευταίους μήνες για να αποφύγουν την ποινική δίωξη. [3] Προς το παρόν ο Chubais παραμένει και υποστηρίζει σθεναρά την αθωότητα του.

Κατά την άποψη μου, εδώ παίζονται πολλά περισσότερα από την αθωότητα ή την ενοχή του Chubais. Η κίνηση αυτή, αν συνδυαστεί με τη σύλληψη του Ulyukaev, σηματοδοτεί μια σημαντική εκκαθάριση διεφθαρμένων στοιχείων που, ξεκινώντας ακόμα και πριν από το 1991, οργάνωσαν το ξεπούλημα της Ρωσίας στη CIA και σε Δυτικούς κερδοσκόπους όπως ο George Soros. Λίγη ιστορία, που γενικά έχει κουκουλωθεί στη Δύση για τον πραγματικό ρόλο του Anatoly Chubais και της Προεδρίας Γιέλτσιν, είναι χρήσιμη για να κατανοήσουμε επίσης την παράλογη οργή της Ουάσιγκτον, των αμερικανικών τραπεζών και της ολιγαρχίας προς τον Πούτιν και σε οτιδήποτε κάνει για την αποκατάσταση της ρωσικής κυριαρχίας και σταθερότητας.

Το “Δημοκρατικό” Πραξικόπημα Γιέλτσιν της CIA

Ο βιασμός της Ρωσίας – του ρωσικού έθνους, του ρωσικού κράτους, του ρωσικού λαού – που αρχίζει στο τέλος της δεκαετίας του 1980, ήταν ένα πραξικόπημα που κατασκευάστηκε από την αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών μαζί με περισσότερο ή λιγότερο απατεώνες και δίκτυα που διηύθυνε ο πρώην διευθυντής της CIA, τότε Πρόεδρος, George Herbert Walker Bush (ΣτΜ, πατέρας του George W Bush) και συνεχίστηκε από τον διάδοχο του Μπους, Μπιλ Κλίντον. Οι Δυτικές περιγραφές για το τι έλαβε χώρα στο εσωτερικό της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά τη διάρκεια των ετών του Γιέλτσιν της δεκαετίας του 1990, μιλούν για “ρωσική μαφία”, ή “ρωσικό οργανωμένο έγκλημα”. Ποτέ δεν αναφέρουν ούτε καν σαν υπαινιγμό ότι εκείνοι οι Ρώσοι που λεηλάτησαν την ίδια τους την χώρα οργανώθηκαν, πληρώθηκαν και έγιναν πλούσιοι από τη Δύση, για να είμαστε πιο ακριβείς, από τα δίκτυα των Old Boys της CIA πιστά στον πρώην διευθυντή της CIA και, στη συνέχεια, Πρόεδρο των ΗΠΑ, George Herbert Walker Bush.

Αυτό που έγινε την δεκαετία του 1990, υπό την ρωσική προεδρία του Μπόρις Γιέλτσιν περιγράφηκε από ένα πεπειραμένο στέλεχος των εμπιστευτικών πληροφοριών των ΗΠΑ, τον Mortimer Zuckerman, μέλος του New York Council on Foreign Relations και ιδιοκτήτη του US News & World Report σαν “το μεγαλύτερο ξεπούλημα του πλούτου ενός έθνους στην ιστορία”. Το ξεπούλημα ή ακριβέστερα, το πλιάτσικο, έγινε με ξεκάθαρη κλοπή, με νομισματικό πόλεμο και με ένα δόλιο δανεισμό εταιρειών μέσω ενός προγράμματος μετοχών, υπό την διεύθυνση του Anatoly Chubais. [4]

Η επίθεση της κυβέρνησης του πρεσβύτερου Μπους στην μετακομμουνιστική Ρωσία, που ονομάστηκε "Επιχείρηση Hammer" (Σφυρί), είχε τέσσερις ξεχωριστές μυστικές φάσεις: 1) Η CIA χρηματοδότησε κρυφά το πραξικόπημα των Στρατηγών του Αυγούστου 1991 κατά του Σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. 2) Χρησιμοποίησαν τα μυστικά οικονομικά τους κονδύλια για να αποσταθεροποιήσουν το Ρούβλι. 3) Χρησιμοποίησαν διεφθαρμένους αξιωματούχους της Ρωσικής Εθνικής Τράπεζας Gosbank για να οργανώσουν την κλοπή των επίσημων αποθεμάτων χρυσού της χώρας, του μεγαλύτερου μέρους αυτών. 4) Στη συνέχεια, άρχισαν την συστηματική ανάληψη ελέγχου της στρατηγικής ενέργειας, των πρώτων υλών και των στρατιωτικών κρατικών βιομηχανιών της Σοβιετικής Ένωσης μέσω υπαγορευμένων από το ΔΝΤ ιδιωτικοποιήσεων που διηύθυνε ο Υπουργός Οικονομικών του Γιέλτσιν, Yegor Gaidar και ο στενός συνεργάτης του, υπεύθυνος για τις κρατικές ιδιωτικοποιήσεις, Anatoly Chubais. Ο Gaidar και ο Chubais εργάστηκαν παρέα με τον Jeffrey Sachs του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και άλλους φίλους του δισεκατομμυριούχου και κερδοσκόπου κεφαλαίων, Τζορτζ Σόρος σε έναν κυριολεκτικό βιασμό της Ρωσίας όπως τον περιέγραψε ένας από αυτούς που ήταν μέσα στη δουλειά. [5]

Καθώς οι απατεώνες πρώην στρατηγοί της KGB και οι προστατευόμενοι τους θα λεηλατούσαν τα αποθέματα χρυσού της τώρα πια πεθαμένης Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με τα σημαντικά χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος που είχε τεθεί εκτός νόμου, όλα με την ευλογία και τη συνενοχή του Μπόρις Γιέλτσιν και του εσωτερικού κύκλου του, τα Old Boys της CIA του Μπους θα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν την τελευταία φάση: την συστηματική κατοχή της στρατηγικής ενέργειας, των πρώτων υλών και των στρατιωτικών κρατικών βιομηχανιών της Σοβιετικής Ένωσης μέσω των υπαγορευόμενων από το ΔΝΤ ιδιωτικοποιήσεων που κανόνιζε ο Υπουργός Οικονομικών του Γιέλτσιν, Yegor Gaidar, και ο συνεργός του, Anatoly Chubais.

Τον Νοέμβριο του 1991, ο Chubais είχε γίνει υπουργός στο Υπουργικό Συμβούλιο του Γέλτσιν, όπου κατάφερε να πάρει το χαρτοφυλάκιο της Rosimushchestvo – της   επιτροπής για την διαχείριση της κρατικής περιουσίας – την οποία ο Γιέλτσιν αποφάσισε να ορίσει αρμόδιο οργανισμό για την ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών της Ρωσίας (ΣτΜ, κάτι σαν το δικό μας ΤΑΙΠΕΔ). Ο Gaidar και ο Chubais εργάστηκαν μαζί με τον George Soros, τον κερδοσκόπο της Wall Street και χρηματοδότη της βιτρίνας της CIA, National Endowment for Democracy. Ο Σόρος με τη σειρά του έφερε τον Jeffrey Sachs του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας της “θεραπείας οικονομικού σοκ” στην Πολωνία. Έφερε επίσης και άλλους αμερικανικούς “φίλους”, μέσα στον κύκλο της παρέας του Γιέλτσιν.

Ο George Soros και το ίδρυμα του Open Society Foundations είχε αποκαλυφθεί ότι συνδέεται με την CIA από τις Κινεζικές μυστικές υπηρεσίες και από άλλους. Η Open Society Foundations του Σόρος "συμπτωματικά" εμφανιζόταν σε κάθε περίπτωση όπου η βιτρίνα National Endowment for Democracy της CIA και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ μαγείρευαν κάπου αλλαγή καθεστώτος με κυβερνήσεις φιλικές προς την Ουάσινγκτον. Ήδη από το 1987, ενώ ο Γκορμπατσόφ ήταν ακόμα επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σόρος εκμεταλλεύτηκε τις προσπάθειες του καθεστώτος για μεταρρυθμίσεις και προσεκτικό άνοιγμα προς τη Δύση, ιδρύοντας το Ινστιτούτο της Open Society στη Μόσχα. Εκεί θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει βασικούς ερευνητές και άλλους, ώστε να υποστηρίξουν την “οικονομία της αγοράς” στις έρευνες τους. [6]

Όλες οι δράσεις του Γιέλτσιν καθοδηγούνταν από τη CIA και τους απατεώνες της KGB, ιδίως τους Στρατηγούς της KGB Filipp Bobkov, Alexei Kondaurov και τον προσωπικό σωματοφύλακα του Γέλτσιν, Στρατηγό Alexander Korzhakov – όλη η κλίκα που, σε συντονισμό με τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο και τα Old Boys της CIA, σκηνοθέτησαν την απόπειρα του κάλπικου "πραξικοπήματος" κατά του Γκορμπατσόφ το οποίο, με την υποστήριξη του δυτικών μέσων ενημέρωσης, προώθησε τον Γιέλτσιν, σαν "πρωταθλητή της δημοκρατίας". Τον Δεκέμβριο του 1991, τέσσερις μήνες μετά το “πραξικόπημα” κατά του Γκορμπατσόφ, ο Γιέλτσιν, τότε Πρόεδρος της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, της μεγαλύτερης από τις Ομόσπονδες Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, συναντήθηκε με τους προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας και υπέγραψε αυτό που ονομάζεται Συμφωνία της Belavezha όπου κηρύχτηκε η διάλυση της ΕΣΣΔ που υπήρχε επισήμως από το 1922. Ήταν το σύνθημα στο υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα για να αρχίσει ο βιασμός της Ρωσίας. Την στιγμή εκείνη ο Γκορμπατσόφ είχε εντελώς απαξιωθεί και παραιτήθηκε.

Η Θεραπεία Σοκ της Ρωσίας, το Χάρβαρντ και η CIA

Ως μέρος της συμφωνίας διάλυσης της ΕΣΣΔ, η Ρωσία πήρε υπό την κατοχή της όλα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία της πρώην ΕΣΣΔ, τώρα ανύπαρκτης, καθώς και όλα τα βάρη των εξωτερικών χρεών της ΕΣΣΔ. Στον Γιέλτσιν ειπώθηκε να ονομάσει ένα παλιό φίλο, από 32 χρόνια, του Σόρος, τον Yegor Gaidar, τσάρο των Οικονομικών του. Ο Gaidar, που επισήμως έγινε Υπουργός Οικονομικών της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας τον Φεβρουάριο του 1992, διόρισε, τον οικονομολόγο Anatoly Chubais, επικεφαλής των ιδιωτικοποιήσεων.

Τον Gaidar τον είχαν στείλει προηγούμενα στην Πολωνία για να μελετήσει το πολωνικό μοντέλο “Θεραπείας Σοκ”, την μέθοδο που είχε εισαχθεί από έναν νεαρό οικονομολόγο του Χάρβαρντ προστατευόμενο του George Soros, τον Jeffrey Sachs. Πίσω στην Μόσχα, ο Yegor Gaidar, χρησιμοποιώντας το πολωνικό παράδειγμα του Sachs, έπεισε τον Γιέλτσιν “να αφήσουν τις τιμές να αυξάνονται ώστε να μεγαλώσει η προσφορά και να καταργήσουν τα εμπόδια στο εμπόριο έτσι ώστε τα ξένα εμπορεύματα να μπορέσουν να αρχίσουν να γεμίζουν τα ράφια των καταστημάτων".

Ήταν ένα ψέμα. Η σοβιετική οικονομία ήταν αυτάρκης στα πάντα εκτός ίσως από τις μπανάνες και τον καφέ. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα μέχρι που ο Γιέλτσιν ανακοίνωσε την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία οι έλεγχοι των τιμών θα αίρονταν, δηλαδή στις 31 Δεκεμβρίου 1991. Οι ιδιοκτήτες καταστημάτων έκρυψαν τα προϊόντα τους περιμένοντας την ανακοινωμένη ημερομηνία για τρελά κέρδη μετά την άρση ελέγχου των τιμών. Τα καταστήματα ξαφνικά άδειασαν. Μέσα σε μια εβδομάδα από την ομιλία του Γιέλτσιν, επιβλήθηκε δελτίο στους Μοσχοβίτες. [7]

Ο Gaidar έπαιρνε οδηγίες από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ της νέας κυβέρνησης Κλίντον, που ανέλαβε καθήκοντά τον Ιανουάριο του 1993. Το βασικό πρόσωπο στο Υπουργείο Οικονομικών για την επικείμενη λεηλασία της Ρωσίας από τους Gaidar-Chubais του  Γιέλτσιν, ήταν ένας πρώην οικονομολόγος του Χάρβαρντ με το όνομα Lawrence Summers. Ο Summers χρησιμοποίησε την ισχυρή επιρροή του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ για να πάρει δολάρια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την πεινασμένη  για μετρητά κυβέρνηση Γέλτσιν, λέγοντας στον Γιέλτσιν και στον Gaidar ότι η Ρωσία οφείλει να ανοιχτεί σε απεριόριστες εισαγωγές αν επιθυμεί να λάβει δάνεια από το ΔΝΤ και άλλες δυτικές πηγές.

Σύντομα ο Gaidar ακολούθησε τις πολιτικές που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της Ουάσιγκτον και των νέων τραπεζικών ολιγαρχών της KGB γύρω από την τράπεζα Menatep του Mikhail Khodorkovsky και άλλων. Με τα διατάγματα του Gaidar, η ρωσική παραγωγή θα χρεοκοπούσε μπροστά στον απεριόριστο ξένο ανταγωνισμό, αλλά το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, όπως η Menatep, που ελεγχόταν από τους απατεώνες στρατηγούς της KGB και από τις συνδεδεμένες με την CIA δυτικές τράπεζες, θα προστατευόταν από τον ανταγωνισμό αυτό. [8]

Μετά την εκλογική νίκη του Μπιλ Κλίντον τον Νοέμβριο 1992, ο Larry Summers, ο νέος Υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, υπεύθυνος για τις "μεταρρυθμίσεις" στην Ρωσία, και αυτός πρώην καθηγητής οικονομικών στο Χάρβαρντ, έφερε στην Μόσχα μια ομάδα από πρώην συναδέλφους του στο Χάρβαρντ, συμπεριλαμβανομένων του σύμβουλου του Τζορτζ Σόρος για την πολωνική Θεραπεία Σοκ, Jeffrey Sachs, και του καθηγητή οικονομικών, Andrei Shleifer. Όλα αυτά έγιναν υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου του Χάρβαρντ για την Διεθνή Ανάπτυξη (Harvard Institute for International Development - HIID). Το τρίγωνο Sachs-Schleifer-Summers ουσιαστικά ενορχήστρωσε όλες τις βασικές πτυχές της εφαρμογής της “Θεραπείας Σοκ” των Gaidar και Chubais κατά τα πρώτα έτη του Γιέλτσιν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. [9]

Το 1991, ο Summers ήταν επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου όρισε τον πρώην φοιτητή του στο Χάρβαρντ, τον Schleifer, ένα ρωσο-αμερικανικό, σαν "σύμβουλο" της Παγκόσμιας Τράπεζας  στην κυβέρνηση Γιέλτσιν. Λίγο μετά αφότου ο Summers έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κλίντον το 1993, ο Schleifer θα ενταχθεί στο HIID ως επικεφαλής των εργασιών του στη Μόσχα.

Το HIID διαλέχτηκε έξυπνα από τον Summers ως βασικό συμβουλευτικό γραφείο των Gaidar και Chubais ώστε να οργανωθεί η κολοσσιαία λεηλασία γνωστή ως “ρωσικές ιδιωτικοποιήσεις”. Ο Summers, από το γραφείο του στο Υπουργείο Οικονομικών στην Ουάσιγκτον, όρισε όλους τους βασικούς πρωταγωνιστές στον βιασμό της Ρωσίας με τις ιδιωτικοποιήσεις του Chubais στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Όλοι αυτοί ήταν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μαφία του Χάρβαρντ. Ο Summers προσέλαβε τον David Lipton επίσης από το Χάρβαρντ, έναν πρώην συνεργάτη των Jeffrey D. Sachs & Associates, για να είναι ο Αναπληρωτής Βοηθός Υπουργός Οικονομικών του για την Ανατολική Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο Sachs ονομάστηκε Διευθυντής του HIID το 1995. Το HIID έλαβε επιχορηγήσεις από το USAID για τις "εργασίες" του στην Ρωσία. [10]

Το USAID ήταν γνωστό σαν υπηρεσία βιτρίνα της CIA, κρύβοντας  το ρόλο της CIA για αλλαγή καθεστώτος πίσω από το πέπλο ενός φιλανθρωπικού οργανισμού της κυβέρνησης των ΗΠΑ που ξοδεύει χρήματα για την οικονομική ανάπτυξη. Ήταν ένας βασικός χρηματικός κρίκος για την διεξαγωγή βήμα-βήμα της διαδικασίας  ιδιωτικοποιήσεων του Chubais μέσω των Χάρβαρντ Boys των Summers-Sachs. [11]

Το ίδιο το Χάρβαρντ ήταν μια έξυπνη επιλογή σαν βιτρίνα των χειρισμών για τις ιδιωτικοποιήσεις του Chubais. Τα χρήματα μέσω του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ έδιναν μια αύρα αμερόληπτης ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας και προσέδιδαν αληθοφάνεια στην διάψευση ότι η CIA ήταν αναμεμειγμένη. Ο Shleifer, ένας μετανάστης ρωσικής καταγωγής και προστατευόμενος του Summers, ήταν ήδη, νεαρός ακόμα 30αρης, μόνιμος καθηγητής Οικονομικών στο Χάρβαρντ. Τοποθετήθηκε από τον Sachs επικεφαλής του σχεδίου του HIID για την Ρωσία, με έδρα τη Μόσχα. Ύστερα ο Summers έφερε ένα ακόμα παιδί του Χάρβαρντ, έναν άλλο πρώην σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας για τον Summers, τον Jonathan Hay. Το 1991, ενώ ήταν στην Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ο Hay είχε επίσης γίνει ανώτερος νομικός σύμβουλος στην κρατική υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων GKI του Chubais. Το επόμενο έτος 1992, ο Hay έγινε γενικός διευθυντής του HIID στη Μόσχα. Ο Hay απέκτησε τεράστιες εξουσίες πάνω σε εργολάβους, πολιτικές και ειδικά προγράμματα. Όχι μόνο είχε τον έλεγχο της πρόσβασης στον κύκλο του Chubais αλλά ήταν και ο εκπρόσωπος τύπου του. [12]

Τόσο ο Jonathan Hay όσο και ο Andrei Schleifer αναγνωρίστηκαν αργότερα ως πράκτορες της CIA.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στον ετήσιο διάλογο με τους Ρώσους πολίτες τον Απρίλιο του 2013, αν και διακριτικά δεν κατονόμασε τα όλα τα ονόματα, ανέφερε τους Hay και Schleifer σαν αναγνωρισμένους πράκτορες της CIA που εργάζονταν για τους Chubais και Gaidar κατά τις εγκληματικές ρωσικές ιδιωτικοποιήσεις. Ο Πούτιν είπε: “Ξέρουμε σήμερα ότι  υπάλληλοι της CIA των ΗΠΑ λειτούργησαν ως σύμβουλοι του Anatoly Chubais. Αλλά είναι ακόμα πιο αστείο ότι μετά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ, διώχτηκαν επειδή παραβίασαν τους νόμους της χώρας τους πλουτίζοντας παράνομα κατά τη διάρκεια των ιδιωτικοποιήσεων στην Ρωσική Ομοσπονδία". [13]

Το 2006 το Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ στη Βοστώνη επέβαλλε πρόστιμο στους Hay και Schleifer προσωπικά στους ίδιους $2 εκατομμύρια και στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ $26.5 εκατομμύρια για απάτη και υπεξαίρεση κρατικών κονδυλίων για ιδιωτικό πλουτισμό. Την ίδια εκείνη χρονιά του 2006 ο Summers – που στο μεταξύ είχε γίνει πρόεδρος του Χάρβαρντ – αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω της αποκάλυψης του ρόλου του στα σκάνδαλα του HIID στην Μόσχα. Προηγουμένως είχε καταφέρει να δώσει στον Schleifer μια θέση καθηγητή στο Χάρβαρντ. Ο Hay αργότερα επανήλθε στο προσκήνιο ως ιδρυτής του παραρτήματος στην Ουκρανία του Πολωνικού Κέντρου Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών (CASE) υπέρ της “ελεύθερης αγοράς” κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος της CIA στο Κίεβο το 2014. [14]

Οι εγκληματικές ρωσικές ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών περιουσιακών στοιχείων που ο Hay και ο Schielfer δημιούργησαν μαζί με τον Anatoly Chubais και τον Yegor Gaidar μετά το 1992, εκπονήθηκαν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από τον Chubais σε συνεργασία με τους νέους Αμερικανούς συμβούλους του. Όταν η ανακοίνωση του προτεινόμενου σχεδίου ιδιωτικοποίησης “κουπόνια-για-μετοχές” δεν βρήκε ανταπόκριση από τους Ρώσους, που ήδη παρέπαιαν από το οικονομικό σοκ της απελευθέρωσης των τιμών, ο Hay και ο Schleifer κανόνισαν ώστε μια επιδέξια ομάδα εμπειρογνωμόνων Δημοσίων Σχέσεων από το Burston-Marsteller και το Sawyer Miller Group των ΗΠΑ να επινοήσουν μια διαφημιστική καμπάνια από τα τηλεοπτικά κανάλια της νεοσυσταθείσας ρωσικής ολιγαρχίας ώστε να πείσουν τους Ρώσους να αποδεχθούν το πρόγραμμα.

Ο Chubais ως επικεφαλής του κρατικού GKI, που ήταν η εταιρεία κρατικής ιδιοκτησίας, εξέδωσε 150 εκατομμύρια “κουπόνια”, ένα για τον κάθε πολίτη. Με τη σειρά τους, οι πολίτες θα μπορούσαν να επενδύσουν το κουπόνι τους σαν ένα μικρό μερίδιο μιας ρωσικής ιδιωτικοποιημένης κρατικής εταιρείας, ή να το πωλήσουν σε μια καθορισμένη τιμή αγοράς “κλειδωμένη”, φυσικά, με το δολάριο ΗΠΑ. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι Ρώσοι τότε ανησυχούσαν αν και πότε θα πληρωνόταν η επόμενη σύνταξη τους, ή εάν θα μπορούσαν να βρουν μια δουλειά στην καταρρέουσα βιομηχανική οικονομία που ήταν το προβλέψιμο αποτέλεσμα της Θεραπείας Σοκ των Sachs-Harvard-Chubais, εκατομμύρια Ρώσων πούλησαν απλά τα κουπόνια τους για λίγα μετρητά. Ήταν μια παράφρων ιδέα αν ο Chubais και ο Gaidar νοιάζονταν για το οικονομικό μέλλον της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ήταν μια λαμπρή ιδέα αν ήθελαν να δημιουργήσουν ολιγάρχες δισεκατομμυρίων δολαρίων, και ήταν ακριβώς αυτό που έκαναν.

Τα κουπόνια μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν σε κάθε γωνιά του δρόμου στη Ρωσία στην αρχή, τον Ιούνιο του 1992. Τα διαπραγματεύονταν στα νέα ανεξέλεγκτα χρηματιστήρια της Μόσχας που είχαν συσταθεί από τον Jonathan Hay του Χάρβαρντ με τα χρήματα της USAID που διοχετεύονταν μέσω του HIID. Ανεξέλεγκτα (σκόπιμη  απόφαση των Gaidar και Chubais και των συμβούλων τους του Χάρβαρντ και της CIA) επενδυτικά κεφάλαια κουπονιών ξεφύτρωσαν παντού για να συγκεντρώσουν τα κουπόνια των πολιτών κατά εκατομμύρια. Το ρούβλι έγινε εγχώρια μετατρέψιμο σε δολάριο ΗΠΑ βάσει συμβουλής της ομάδας HIID του Sachs. Στους είκοσι μήνες που διήρκεσε το πρόγραμμα “κουπόνια-για-μετοχές”, η τιμή μετακινήθηκε από ένα μέγιστο $20 έως το ελάχιστο $4 ανά κουπόνι. Δεδομένου ότι είχαν γίνει ελεύθερα διαπραγματεύσιμα, ήταν το ιδανικό για τους δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες γύρω από τον Γέλτσιν που είχαν ήδη διαθέσιμα τεράστια ποσά μετρητών για να τα αγοράσουν, και ακριβώς αυτό έκαναν. [15]

Σχεδόν εξακόσια επενδυτικά κεφάλαια κουπονιών μάζεψαν 45 εκατομμύρια κουπόνια. Το μεγαλύτερο, που αυτοαποκαλείτο First Voucher (Πρώτο Κουπόνι), συγκέντρωσε 4.000.000 κουπόνια. [16]

Στην δηλωμένη τιμή των κουπονιών, ο Chubais και τα Boys του, του Χάρβαρντ, είχαν αποτιμήσει το σύνολο της ρωσικής οικονομίας – η οποία περιλάμβανε την μεγαλύτερη εταιρεία νικελίου στον κόσμο, ορισμένες από τις μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Sibneft και της Gazprom, την RUSAL, την μεγαλύτερη εταιρεία αλουμινίου στον κόσμο – σε ένα σύνολο που ήταν μικρότερο από την αγοραία αξία της αμερικανικής General Electric Company. Η ονομαστική αξία του κάθε κουπονιού ήταν 10.000 ρούβλια που ο Chubais διαφήμισε λέγοντας ψέματα στον κόσμο, δηλώνοντας ότι ένα κουπόνι θα ήταν αρκετό για να αγοράσει κανείς δύο ή ακόμα και τρία αυτοκίνητα Volga (ΣτΜ, για να έχουμε μια ιδέα αυτό είναι ένα ΒΟΛΓΑ της εποχής, τιμή 15.300 ρούβλια, αλλά, είπαμε, η μαγεία της τηλεοπτικής αποβλάκωσης σε συνδυασμό με την απόγνωση κάνει θαύματα).

Επειδή τους είχε επιτραπεί από τα δίκτυα Μπους και CIA, που έλεγχε την οικονομική πλευρά της μαφίας Γιέλτσιν, να είναι οι πρώτοι Ρώσοι με πολλά λεφτά, οι εκλεκτοί ολιγάρχες της παρέας Γέλτσιν ήταν σε θέση να αγοράσουν εκατοντάδες χιλιάδες κουπόνια και να τα εξαργυρώσουν έναντι ολόκληρων βιομηχανιών, που αργότερα  κυριολεκτικά θα κομμάτιαζαν και θα πουλούσαν. Παρά το γεγονός ότι δήθεν ενεργούσαν για λογαριασμό του κράτους, οι δημοπράτες των τραπεζών της ολιγαρχίας έστησαν την διαδικασία. Είναι με αυτόν τον τρόπο που ο Mikhail Khodorkovsky της Τράπεζας Menatep πήρε ένα μερίδιο ιδιοκτησίας 78% στην Yukos, αξίας περίπου $5 δις, για μόνο $310 εκατομμύρια. Είναι με αυτόν τον τρόπο που ο Boris Berezovsky πήρε την Sibneft, έναν άλλο γίγαντα πετρελαίου, αξίας $3 δις, για περίπου $100 εκατομμύρια. [17]

Χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις του, ο Khodorkovsky μπόρεσε να αγοράσει πολλά εργοστάσια μέσω επενδυτικών προσφορών, καθώς και μεγάλα πακέτα μετοχών ξυλείας, τιτανίου, σωληνώσεων και τήξης χαλκού. Συνολικά, απέκτησε τον έλεγχο σε πάνω από εκατό εταιρείες πριν πάρει την Yukos. Στις δημοπρασίες, με βάση το συνολικό αριθμό κουπονιών που κυκλοφόρησαν, το σύνολο του ρωσικού βιομηχανικού συστήματος, τα ορυχεία, οι εταιρείες πετρελαίου, τα εργοστάσια, είχαν συνολική αξία μικρότερη από $12 δισεκατομμύρια. [18]

Κάτω από την πίεση του Κοινοβουλίου, ο Chubais συμφώνησε να απαγορεύσει την πώληση κουπονιών κρατικών εταιρειών σε ξένους επενδυτές. Υπήρξαν, ωστόσο, δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις που έκανε ο Chubais. Το 1995, στον απόηχο της νίκης του Γιέλτσιν στο δημοψήφισμα που χρηματοδότησε ο Σόρος (ΣτΜ, βλέπε επόμενο κεφάλαιο), η Εταιρεία Διαχείρισης του Χάρβαρντ (Harvard Management Company - HMC) η οποία επενδύει τις μεγάλες χορηγίες και δωρεές προς το πανεπιστήμιο, και ο George Soros, ο οποίος έφερε τον Sachs του Χάρβαρντ στον Chubais, ήταν οι μόνες ξένες οντότητες στις οποίες επετράπη να συμμετάσχουν. Έτσι, και το HMC και ο Σόρος έγιναν βασικοί μέτοχοι του Novolipetsk, του δεύτερου μεγαλύτερου χαλυβουργείου της Ρωσίας, και του Sidanko Oil του οποίου τα αποθέματα υπερβαίνουν εκείνα της Mobil. Το HMC και ο Σόρος επένδυσαν επίσης και στην υψηλής απόδοσης, επιδοτούμενη από το ΔΝΤ, εγχώρια αγορά ομολόγων GKO. Και το 1997 ο Σόρος αγόρασε το 24% του Sviazinvest, του γίγαντα των τηλεπικοινωνιών, μαζί με τον Vladimir Potanin της Uneximbank, που ήταν και ο εκπρόσωπος τύπου της νέας ρωσικής ολιγαρχίας. Σε κάποιο σημείο ο Σόρος δήλωσε ότι είχε επενδύσει $2.5 δισεκατομμύρια σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία σε τιμές εξευτελιστικά χαμηλές που είχε εσκεμμένα κανονίσει ο Chubais. [19]

Ο Σόρος Σπεύδει προς Διάσωση του Γιέλτσιν – Το Δημοψήφισμα

Αυτά έκαναν πολλούς Ρώσους πολίτες να αισθανθούν εξαπατημένοι, περίτρανα απαυτωμένοι και έξαλλοι, καθώς τα όνειρα που έκαναν όταν τους υποσχέθηκαν ότι θα αποκτούσαν κι αυτοί ένα μερίδιο στην “καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία” εξαφανίστηκαν μαζί με τις αποταμιεύσεις τους, όταν αυτές εξανεμίσθηκαν μετά από την εκτύπωση υπερπληθωριστικού χρήματος από την Κεντρική Τράπεζα, ένα άλλο πλήγμα από την Επιχείρηση Σφυρί του George HW Bush. Μέχρι το 1993 οι πιέσεις από όλες τις πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της Δούμας (ΣτΜ, Ρωσικό Κοινοβούλιο), αυξάνονταν δραματικά. Ο κόσμος απαιτούσε δράση. Το Ανώτατο Σοβιέτ, η Άνω Βουλή, προετοίμαζε ένα νομοσχέδιο που θα πάγωνε την όλη διαδικασία ιδιωτικοποίησης. Η αντίδραση είχε γίνει τόσο μεγάλη που ο Chubais αναγκαζόταν σε μεγάλο βαθμό να βασίζεται σε προεδρικά διατάγματα του Γέλτσιν χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση για την εφαρμογή τους. Ο άνθρωπος του HIID του Χάρβαρντ στη Μόσχα, ο πράκτορας της CIA Jonathan Hay και οι συνεργάτες του στο HIID, συνέταξαν πολλά από αυτά τα διατάγματα. Ο Walter Coles του USAID, το γραφείο του οποίου χρηματοδότησε τις ιδιωτικοποιήσεις του Chubais μέσω του HIID το παραδέχθηκε: "Αν θέλαμε ένα διάταγμα, ο Chubais δεν χρειαζόταν να περάσει από τη γραφειοκρατία”. [20] Οι εν τη γενέσει προσπάθειες της Ρωσίας να δημιουργήσει μια κάποια μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή ακόμα και να ελέγχει την δικτατορική Προεδρική εξουσία, είχαν πολύ μικρό ενδιαφέρον για τους υπαλλήλους της Ουάσιγκτον ή για τον Chubais και την κλίκα γύρω από τον Γιέλτσιν.

Σ' αυτό το σημείο, καθώς η αντιπολίτευση απειλούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο, ο Γιέλτσιν αισθάνθηκε αναγκασμένος να συμφωνήσει για ένα εθνικό δημοψήφισμα σχετικά με την όλη διαδικασία ιδιωτικοποίησης. Η ημερομηνία ορίστηκε για τις 25 Απριλίου 1993.

Το δημοψήφισμα περιείχε τέσσερις ερωτήσεις του είδους ναι/όχι: 1) υποστηρίζετε τον Γιέλτσιν; 2) στηρίζετε την οικονομική πολιτική του Γιέλτσιν; 3) θέλετε πρόωρες εκλογές για Πρόεδρο; και 4) θέλετε πρόωρες εκλογές για το κοινοβούλιο; [21]

Αντιμετωπίζοντας βέβαιη ήττα, ο Chubais, πιθανόν μετά από συμβουλές των καθοδηγητών του από το Χάρβαρντ, κανόνισε να συναντηθεί κρυφά με τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο George Soros. Ο Σόρος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του δημοψηφίσματος για λογαριασμό του Γιέλτσιν. Ο Σόρος διοχέτευσε $1 εκατομμύριο, ένα τεράστιο ποσό για την Ρωσία εκείνη την εποχή, σε υπεράκτιους λογαριασμούς που είχαν φτιαχτεί για τον Chubais ώστε να τους χρησιμοποιήσει για την αγορά χρόνου παρουσίασης στα μέσα ενημέρωσης. Ο Γιέλτσιν τα κατάφερε με ένα 52% και η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ρωσικών βιομηχανικών επιχειρήσεων προχώρησε παρακάτω. [22] Ο Γιέλτσιν έδινε πλέον τα πετράδια του στέμματος και πολύ περισσότερα σε μια κλίκα της ρωσικής ολιγαρχίας που υποστηριζόταν από την CIA, καθώς και στον ίδιο τον Σόρος αργότερα.

Από την Ουάσιγκτον, ο Summers στο Υπουργείο Οικονομικών σχεδίασε την ιδιωτικοποίηση των Chubais-Gaidar, ενώ ο Jeffrey Sachs και ο Andrei Schleifer  χρησίμευαν για την μεταφορά των σχεδίων αυτών στους οικονομικούς συμβούλους του Γέλτσιν. Η ιδιωτικοποίηση Chubais-Ουάσιγκτον των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων  ήταν μια κλοπή σε κλίμακα πρωτοφανή για οποιοδήποτε έθνος, ακόμα και σε καιρό πολέμου. Από το 1992 έως το 1994, η κυριότητα 15.000 επιχειρήσεων μεταφέρθηκε από τον κρατικό έλεγχο σε νέους δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες, όπως ο Khodorkovsky και ο Berezhovsky μέσω του προγράμματος κουπονιών Chubais-Ουάσιγκτον.

Οι Ολιγάρχες Εξαγοράζουν την Επανεκλογή του Γιέλτσιν

Το 1996, με τη ρωσική οικονομία βαθιά σε υπερπληθωρισμό, ο Γιέλτσιν αντιμετώπιζε βέβαιη ήττα στις προγραμματισμένες εκλογές. Ο επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος, Gennadi Zyuganov, που υποσχόταν μια επιστροφή στη σταθερότητα, ήταν πολύ μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Μερικοί από τους στενούς συμβούλους του Γιέλτσιν πρότειναν ακόμα και την ακύρωση των εκλογών και την κήρυξη μιας de facto δικτατορίας. Μέχρι τότε η κόρη του Γιέλτσιν, Tatyana Borisovna Yumasheva, είχε γίνει ο πιο κοντινός σύμβουλος του πατέρα της, μαζί με τον Berezhovsky, τον Guzinsky και τους άλλους ολιγάρχες κατασκευάσματα του USAID και της CIA. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης χαρακτήριζαν την κλίκα που ήλεγχε την Ρωσία, ιδιαίτερα μετά από την καρδιακή προσβολή του Γέλτσιν εκείνη την χρονιά, “Η Οικογένεια”, όπως μιλάμε για την οικογένεια της μαφίας που δεν είναι οικογένεια εξ αίματος, αν και η κόρη Τατιάνα ήταν ο de facto “Capo di tutti i capi” της οικογένειας λόγω της επιρροής της πάνω στον Πρόεδρο (ΣτΜ, Capo di tutti i capi = Ο αρχηγός όλων των αρχηγών, ο αρχιμαφιόζος). [23]

Μετά την επιτυχία του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις βουλευτικές εκλογές (ή εκλογές της Δούμας) του Δεκεμβρίου 1995, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε ένα έκτακτο δάνειο $10,2 δισεκατομμυρίων στην κυβέρνηση Γιέλτσιν από το οποίο το $1 δις προοριζόταν κρυφά από την Ουάσιγκτον για την προεδρική εκστρατεία ώστε να κρατηθεί ο Γιέλτσιν πρόεδρος στις εκλογές του 1996. Ηχογραφημένες συνομιλίες μεταξύ Κλίντον και Γιέλτσιν που δημοσιεύθηκαν αργότερα, έδειξαν ότι σε αντάλλαγμα, μαζί με άλλες χάρες, ο Γιέλτσιν θα απάλλασσε τον παλιό υποστηρικτή και προεκλογικό χορηγό  του Κλίντον Tyson, της Tyson Chicken του Αρκάνσας (μια επιχείρηση εξαγωγών κοτόπουλων που τότε έκανε τζίρο $700), από μια επαπειλούμενη αύξηση δασμών κατά 20%. [24]

Ο Berezhovsky και ο Guzinsky, οι Ρώσοι ολιγάρχες που στήριζε η Ουάσιγκτον, φοβούμενοι ότι με τους κομμουνιστές της αντιπολίτευσης θα χάσουν τα δισεκατομμύρια που έκλεψαν, σχημάτισαν αυτό που ονομάστηκε “Ομάδα των Επτά”, που περιλάμβανε τους Berezovsky, Gusinsky, Khodorkovsky, Potanin, Vinogradov, Smolensky και  Friedman. Με τη βοήθεια ειδικών της Madison Avenue των ΗΠΑ (ΣτΜ, Λεωφόρος της Νέας Υόρκης όπου έχει έδρα η διαφημιστική “βιομηχανία”), η Ομάδα των Επτά (που κατείχε τους δυο μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς καθώς και μεγάλη μερίδα του τύπου) διεξήγαγε μια αμερικανικού τύπου επιθετική μιντιακή εκστρατεία, ενώ παράλληλα μπλόκαρε τον Zyuganov μη επιτρέποντας του να αγοράσει τηλεοπτικό χρόνο στα κανάλια. Οι αφίσες του Γιέλτσιν είχαν το σύνθημα, “Διαλέξτε με την Καρδιά σας". Μια άλλη διαφήμιση πρόβαλε οικογενειακές φωτογραφίες του Γιέλτσιν, ενώ ο Γιέλτσιν σε τηλεοπτικά σποτ θυμόταν γεγονότα της παιδικής του ηλικίας: σαν αθλητής, σαν επαναστάτης, σαν πατέρας, και σαν παππούς. Παράλληλα, από πίσω, ακουγόταν μια  συγκινητική μουσική … [25]

Οι ολιγάρχες προσέλαβαν τον Anatoly Chubais, τον άνθρωπο που ευθύνεται για την δημιουργία των περιουσιών τους, ως διευθυντή της εκστρατείας του Γιέλτσιν. Αυτός δημιούργησε ένα ιδιωτικό ταμείο που ονόμασε “Κέντρο για την Προστασία της Ιδιωτικής Περιουσίας” και έλαβε $5 εκατομμύρια από την Ομάδα των Επτά για την εκστρατεία. Δημιουργήθηκαν ψεύτικες εφημερίδες και τυπώθηκαν ιστορίες υποστηρίζοντας την δήθεν ανακάλυψη μυστικών πρακτικών μιας συνάντησης της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπου υποτίθεται ότι ο Zyuganov είχε πει, “Δεν θα είμαστε σε θέση να δώσουμε στον λαό τίποτα από αυτά που του υποσχεθήκαμε”. Το ταμείο επανεκλογής του Gaidar επίσης διοχέτευσε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, μια περιουσία στην εποχή του υπερπληθωρισμού του ρουβλιού, σε ονομαστούς δημοσιογράφους για να γράφουν δόλια άρθρα επαινώντας τον Γιέλτσιν και αμαυρώνοντας τον Zyuganov. [26]

Το γεγονός ότι οι ολιγάρχες είχαν σχεδόν το μονοπώλιο στην ρωσική τηλεόραση και στα έντυπα μέσα ενημέρωσης επέτρεψαν να γείρει η ψηφοφορία υπέρ του Γιέλτσιν με 54%. Το Ρωσικό Εταιρικό Πολιτικό Γραφείο ήταν πλέον σταθερά καβάλα, με τον Γιέλτσιν και τον Chubais για άλογα τους. [27]

Το ανθρώπινο κόστος της επιβεβλημένης από τις ΗΠΑ ρωσικής Θεραπείας Σοκ που ασκήθηκε από τον Anatoly Chubais, τον Yegor Gaidar μαζί με τον George Soros, τον Jeffrey Sachs και μια συμμορία οικονομικών και νομικών φορέων που συνδέονται με την CIA, όπως ο Jonathan Hay και ο Andrei Schleifer, ήταν απίστευτο. Μεταξύ του 1991 και του 1997, το ρωσικό ΑΕΠ – η αξία όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει η Ρωσία – κατέρρευσε κατά 83%. Η αγροτική παραγωγή μειώθηκε κατά 63% καθώς η κρατική υποστήριξη της γεωργίας έπαυσε και φθηνές εισαγωγές από τις ΗΠΑ, όπως τα κοτόπουλα Tyson, αντικατέστησαν την εγχώρια παραγωγή. Οι βιομηχανικές και λοιπές επενδύσεις μειώθηκαν κατά 92%. Περισσότερα από 70.000 εργοστάσια έκλεισαν. Αυτό οδήγησε την Ρωσία να παράγει 88% λιγότερα τρακτέρ, 76% λιγότερα πλυντήρια, 77% λιγότερο βαμβακερό ύφασμα, 78% λιγότερες συσκευές τηλεόρασης και ούτω καθ' εξής. Σε μια χώρα χωρίς ανεργία την σοβιετική εποχή, 13 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους. Αυτοί που είχαν ακόμα μια δουλειά είδαν τους μισθούς τους να κόβονται στο μισό. Η μέση διάρκεια ζωής των ανδρών μειώθηκε κατά έξι χρόνια, στο ίδιο επίπεδο με την Ινδία, την Αίγυπτο ή τη Βολιβία. Ο αλκοολισμός έγινε επιδημία, καθώς η κατάθλιψη και η ανεργία ξαπλώθηκαν στον πληθυσμό. Ήταν ένα σοκ πράγματι, το είδος του σοκ που μια χώρα ζει μόνο σε ένα μεγάλο πόλεμο. Η μέση διάρκεια ζωής είχε μειωθεί, μέσα σε λίγα χρόνια, στο ίδιο επίπεδο, όπως στην Ινδία, την Αίγυπτο και την Βολιβία. [28]

Το γεγονός ότι ο Anatoly Chubais είναι τώρα υπό τεράστια πίεση και ενδέχεται να διωχθεί ποινικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη διαφθορά ενός διευθυντή εταιρείας. Πηγαίνει στην καρδιά των διεφθαρμένων κύκλων που δοκιμάζουν από την εποχή της ανόδου του Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Δεκέμβριο του 1999, να επαναλάβουν τον βιασμό της Ρωσίας από την Wall Street, μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία. Γι' αυτούς ο Πούτιν είναι το σύμβολο αυτής της ήττας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων που έζησαν τον βιασμό της χώρας τους την δεκαετία του 1990, ο Anatoly Chubais είναι το σύμβολο της ερήμωσης και της καταστροφής.

Υποσημειώσεις:

1.                  The Moscow Times, Fearing Criminal Prosecution, Chubais Allies Flee Russia, The Moscow Times, 29 November, 2016, www.themoscowtimes.com
2.                  RAPSI, Police raid Moscow office of Rusnano corporation, 16 November, 2016, http://rapsinews.com/news/20161116/277151707.html.
3.                  Fearing Criminal Prosecution Chubais Allies Flee Russia – Report, July 22, 2015,  https://themoscowtimes.com/news/fearing-criminal-prosecution-chubais-allies-flee-russia-report-48465.
4.                  Mort Zuckerman, cited in email from Karon von Gerhke-Thompson to the author, 14 August, 2011.
5.                  E.P. Heidner, Collateral Damage US Covert Operations and the Terrorist Attacks on September 11, 2001, https://wikispooks.com/w/images/d/db/Collateral_Damage_-_part_1.pdf.
6.                  Sebastian Mallaby, More Money than God: Hedge Funds and the Making of the New Elite, Council on Foreign Relations, New York, 2010, p. 212.
7.                  Anne Williamson, Testimony Before the Committee on Banking and Financial Services of the United States House of Representatives September 21, 1999, http://www.thebirdman.org/Index/Others/Others-Doc-Economics&Finance/+Doc-Economics&Finance-GovernmentInfluence&Meddling/BankstersInRussiaAndGlobalEconomy.htm.
8.                  Ibid.
9.                  Janine R. Wedel, The Harvard Boys Do Russia, The Nation, May 14, 1998, https://www.thenation.com/article/harvard-boys-do-russia/
10.              Ibid.
11.              Mark Ames, The murderous history of USAID– the US Government agency behind Cuba’s fake Twitter clone, April 8, 2014, https://pando.com/2014/04/08/the-murderous-history-of-usaid-the-us-government-agency-behind-cubas-fake-twitter-clone/.
12.              Janine R. Wedel, op. cit.
13.              Ibid.
14.              Vladimir Putin, Direct Line with Vladimir Putin April 25, 2013, http://en.kremlin.ru/events/president/news/17976.
15.              David E. Hoffman, The Oligarchs: Wealth and Power in the New Russia, New York, Public Affairs Press, Chapter 8, p. 193.
16.              Ibid., p. 197.
17.              Marshall I. Goldman, Putin and the Oligarchs, Foreign Affairs, November/December, 2004, http://www.cfr.org/world/putin-oligarchs/p7517
18.              David E. Hoffman, op. cit., p.202.
19.              Janine R. Wedel, op. cit.
20.              Ibid.
21.              David E. Hoffman, op. cit., p.202.
22.              Ibid.
23.              Wikipedia, Tatyana Yumasheva.
24.              Anne Williamson, Testimony…,op. cit
25.              David E. Hoffman, op. cit., p. 345.
26.              Ibid, p. 345.
27.              Ibid., p. 327.
28.              Dan Josefsson, Shock Therapy: The Art of Ruining a Country, 1 April, 1999, http://josefsson.net/artikelarkiv/51-shock-therapy-the-art-of-ruining-a-country.html

Πηγή: thesaker

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.