«Η Αποκατάσταση Της Λογικής»: Μία οφειλόμενη απάντηση σε άρθρο της ΑΥΓΗΣ ... μιας και η εφημερίδα δεν επιτρέπει σχόλια.

Γράφει Ο Γιώργος του Κλίκ

Ακόμα μια φορά οι "φιλόσοφοι" του ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 μετά το ΟΧΙ, είχαν παρομοιάσει την παράδοση της χώρας στους τροϊκανούς με την υπογραφή των μπολσεβίκων στο Μπρεστ Λιτόφσκ στον 1ο ΠΠ, ψάχνουν τα μαρξιστικά τους κιτάπια μπας και βρουν θεωρητική στήριξη της ανερμάτιστης προδοτικής πολιτικής τους.  

Αυτή τη φορά θύμα έπεσε ο Αντόνιο Γκράμσι που, σύμφωνα με έναν δαιδαλώδη και περίτεχνο συλλογισμό που ιδρώνεις να παρακολουθήσεις στο άρθρο "Ανάκτηση της εμπιστοσύνης" στην Αυγή, τους δείχνει τον δρόμο.

Απαντούμε λοιπόν στο άρθρο του Τάσου Τρίκκα
που δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 18 Νοεμβρίου 2016
με τίτλο " Ανάκτηση της εμπιστοσύνης " ... μιας και η εφημερίδα δεν επιτρέπει σχόλια.

Αποκατάσταση της λογικής

Εκτός του γεγονότος ότι ο Γκράμσι σε μια προσπάθεια ερμηνείας της αποτυχίας των προλεταριακών επαναστάσεων στην δυτική Ευρώπη (Γερμανία και Ιταλία κυρίως) έδωσε, καλή τη πίστει και άθελα του, την αφορμή στην κυρίαρχη τάξη, την αστική, να εισχωρήσει στους κόλπους του προλεταριακού κινήματος ο ρεβιζιονισμός υπό τον μανδύα του γενικόλογου όρου “αριστερά” (που ο Γκράμσι δεν χρησιμοποιεί πουθενά στο απόσπασμα αυτό των τετραδίων του επιμένοντας στον όρο “προλεταριάτο”), είναι αυθαίρετο και λανθασμένο να ισχυρίζεται κανείς ότι αυτά τα “οχυρώματα και κρύπτες: Θεσμοί, Εκπαίδευση, Δίκαιο, Στρατιωτική Θητεία” κλπ, δεν υπήρχαν ήδη στην προεπαναστατική Ρωσία.

Ο Μαρξ είχε ήδη περιγράψει μισό αιώνα νωρίτερα από την Οκτωβριανή Επανάσταση ότι ο διαχωρισμός μεταξύ συνείδησης και υλικών συνθηκών (το πως σκέφτεσαι και το πως ζεις) παράγει το πιο σημαντικό όπλο της άρχουσας τάξης, την ιδεολογία.

Η συνείδηση είναι ένα κοινωνικό προϊόν που εξελίσσεται ανάλογα με την εξέλιξη των μέσων παραγωγής και ανάλογα με όλα αυτά που αυτές επιφέρουν, με λίγα λόγια τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις. Συνεπώς η κάθε ιστορική περίοδος παράγει και έναν νέο τύπο κοινωνικής συνείδησης. Ο περαιτέρω καταμερισμός εργασίας, μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής, που συντελέστηκε την αστική περίοδο παρήγαγε τις σημερινές πολιτιστικές μορφές και συνεπώς το σημερινό είδος κοινωνικής συνείδησης.

Η συνείδηση αυτή είναι ο καθρέφτης της ιδεολογίας της αστικής τάξης, ιδεολογία η οποία παίζει έναν ουσιώδη ρόλο γιατί δίνει την ευκαιρία στην αστική τάξη (όπως και στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις κάθε ιστορικής περιόδου) να παρουσιάζεται ως τάξη οικουμενική και άρα φορέας οικουμενικών και γι αυτό αδιαμφισβήτητων αξιών που εκφράζονται από αυτή την ιδεολογία.

Η αστική τάξη υπήρχε ήδη στην Ρωσία ακόμα και πριν από την επανάσταση του 1905 όταν ο τσάρος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει Σύνταγμα και την Κρατική Δούμα. Ο δε Λένιν πολύ πριν το 1917 κάνει σαφή αναφορά στην συμμαχία μεταξύ ρωσικού προλεταριάτου και ρωσικής μικροαστικής τάξης ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία μιας προλεταριακής επανάστασης στην Ρωσία.

Σημείο κλειδί της προτεινόμενης από τον Γκράμσι αλλαγής στρατηγικής από τον “πόλεμο κινήσεων” στον “πόλεμο θέσεων” είναι η δημιουργία μιας νέας προλεταριακής Weltanschauung, όπου ο γερμανικός όρος σημαίνει “αντίληψη για τον κόσμο και τη ζωή”. Χρησιμοποιώντας στρατιωτική ορολογία, ο Γκράμσι διατείνεται ότι η κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο απαιτεί πρώτα “αναγνώριση του εδάφους” και ύστερα επίθεση στα “χαρακώματα” και στο “φρούριο”. Αναγκαία συνθήκη όμως ώστε η επίθεση να είναι επιτυχής, λέει ο Γκράμσι, αποτελεί η ετοιμότητα του προλεταριακού στρατού να αντιπαραθέσει στην αστική Weltanschauung, την, νέα, δική του προλεταριακή Weltanschauung, δηλαδή την, νέα, δική του αντίληψη για τον κόσμο και τη ζωή.

Εδώ, με μαρξιστικούς αλλά και λογικούς όρους υπάρχει μια αντίφαση. Από τη στιγμή που η αντίληψη για τον κόσμο και τη ζωή, δηλαδή η ιδεολογία της κοινωνίας, αυτή που διαμορφώνει κοινωνική συνείδηση, αποτελεί προνόμιο της άρχουσας τάξης που την επιβάλλει μέσω των παραγωγικών δυνάμεων, πως μπορεί η προλεταριακή αντίληψη για τον κόσμο και την ζωή να επικρατήσει στην κοινωνία χωρίς το προλεταριάτο να γίνει το ίδιο άρχουσα τάξη;

Γιατί δυο είναι τα τινά.

Ή το προλεταριάτο θα ενσωματωθεί με “νόμιμες” αστικές διαδικασίες στην ηγεσία της αστικής άρχουσας τάξης αποδεχόμενο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με σκοπό να αλλάξει την αντίληψη για τον κόσμο και τη ζωή, πράγμα που αποτελεί καθαρά αντινομία μια και οι παραγωγικές δυνάμεις/σχέσεις μένουν αμετάβλητες

ή το προλεταριάτο θα ανατρέψει επαναστατικά την αστική τάξη πραγμάτων και έτσι θα μπορέσει σαν άρχουσα τάξη παρεμβαίνοντας στις παραγωγικές δυνάμεις/σχέσεις να αλλάξει την αντίληψη για τον κόσμο και τη ζωή, πράγμα που είναι δύσκολο μεν (ως επαναστατικό) αλλά το μόνο λογικό.

Μια τελευταία καθοριστική όμως θεώρηση:

Όλα όσα αναφέρθηκαν προηγούμενα προϋποθέτουν μια κοινωνική εξέλιξη από τον καπιταλισμό προς τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Άρα προϋποθέτουν ένα αστικό κράτος, εθνικά ανεξάρτητο και θέατρο της ταξικής πάλης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο δεν είναι εθνικά ανεξάρτητη (δεν ήταν ούτε πριν την μνημονιακή περίοδο) αλλά, με νόμο του κράτους, δεν διαθέτει πλέον ούτε καν τον ελάχιστο βαθμό ελευθερίας στο να διαμορφώσει εσωτερική ή εξωτερική πολιτική χωρίς την έγκριση του τραπεζικού κεφαλαίου και των λεγόμενων “δανειστών” της.

Στην προηγούμενη κατοχή οι Έλληνες και τα κόμματα της προόδου δεν επιδόθηκαν σε ταξικό αγώνα αλλά σε αγώνα εθνικοαπελευθερωτικό. Σε χώρα υπό κατοχή δεν νοείται ταξική πάλη αλλά μόνο πάλη κατά του κατακτητή.

Συνεπώς το να ανατρέχουμε σε γραπτά του Γκράμσι γραμμένα υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες και με τελείως διαφορετικούς προβληματισμούς, ισοδυναμεί με θόλωμα των νερών.