Χάσαμε Καλογρίτσα, στοπ, του Αλέξανδρου Ζέρβα

Υπό μία έννοια, μπορεί να πει κανείς πως η χθεσινή αποχώρηση Καλογρίτσα από τη διαδικασία των τηλεοπτικών αδειών υπήρξε ιδιαιτέρως βολική για όλους τους εμπλεκόμενους. Πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον επιχειρηματία, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να κάνει «ηρωική έξοδο» σε μια στιγμή που είχε βρεθεί στο «μάτι του κυκλώνα», κάνοντας μάλιστα λόγο για «ανθρωποφαγία» αλλά και για στοχοποίηση του από το «σύστημα της διαπλοκής». Δεύτερον για τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος, μετά το χώρο του ποδοσφαίρου, δείχνει έτοιμος να εφορμήσει και στον χώρο των ΜΜΕ. Και τρίτον για τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του τηλεοπτικού πεδίου, αφού η συγκεκριμένη εξέλιξη προφανώς έδωσε ένα εξαιρετικό «πάτημα» για να εξαπολύσουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά του διαγωνισμού. Άλλοι γιατί κινδυνεύουν να χάσουν ένα «όπλο», όπως η τηλεοπτική άδεια, μέσα από τα χέρια τους, κι άλλοι γιατί ποτέ δε συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι πρέπει να πληρώσουν έστω και μισό ευρώ για την απόκτησή της.

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και σε πολιτικό επίπεδο. Από τη μια δηλαδή, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι βρίσκουν την ευκαιρία να δώσουν μια εικόνα μιας ακόμα βαριάς πολιτικής ήττας της κυβέρνησης, σε ένα ζήτημα στο οποίο φαίνεται να έχουν επενδύσει προκειμένου να πετύχουν την πτώση της. Την ίδια ώρα βέβαια, το Μέγαρο Μαξίμου έχει τη δυνατότητα να υποστηρίζει πως δεν κάνει χάρες σε κανέναν, ακόμη και σε εκείνους του επίδοξους καναλάρχες, που κατά κοινή ομολογία είναι «φίλα προσκείμενοι» στο ΣΥΡΙΖΑ. Αφήστε δε που μπορεί πλέον να εμφανίζεται πολιτικά δικαιωμένος μέχρι κι ο Πάνος Καμμένος.

Την ίδια στιγμή, πάντως, είναι εμφανές πως, πέρα από τους μικροπολιτικούς - επικοινωνιακούς σχεδιασμούς των πρωταγωνιστών του συγκεκριμένου σίριαλ, το συνολικό αποτέλεσμα μάλλον δεν είναι και τόσο θετικό.

Πρώτον, η διαπλοκή όχι μόνο δεν πατάχθηκε, αλλά εμπλουτίστηκε αποκτώντας κι άλλους «τομείς ενδιαφέροντος». Θυμάστε εσείς ποτέ άλλοτε οι ιδιοκτήτες τριών από τις τέσσερις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες να διαθέτουν παράλληλα και τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας;

Δεύτερον, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι κανείς δεν «ακούμπησε» την αμαρτωλή σχέση που συνδέει τα ΜΜΕ και τις τράπεζες, η οποία αποτελεί και τη βάση του αμαρτωλού τριγώνου της διαπλοκής. Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως η περίπτωση της τράπεζας Αττικής δεν είναι μεμονωμένη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που το τραπεζικό σύστημα στη χώρα μας εξακολουθεί να λειτουργεί εν πολλοίς ανεξέλεγκτα.

Τρίτον, υπάρχουν πλέον τόσα πολλά «θολά σημεία» στην όλη διαδικασία παραχώρησης των τηλεοπτικών αδειών, ώστε είναι πια δύσκολο και για τον πιο καλοπροαίρετο παρατηρητή να την υπερασπιστεί. Άλλωστε, δεν είναι μόνο η περίπτωση Καλογρίτσα που προκαλεί ερωτηματικά. Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος τελικά πήρε την τέταρτη άδεια ως πρώτος επιλαχών, είχε δηλώσει πως είχε συμμετάσχει στην δημοπρασία με κύριο σκοπό να ανεβάσει το τίμημα, κάτι που σε άλλες χώρες «προηγμένου καπιταλισμού» διώκεται ποινικά. Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς την εμπλοκή κάποιων εκ των καναλαρχών σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής, καθώς και τις υπόνοιες, ακόμη κι εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, περί κινδύνου παραχώρησης τηλεοπτικής άδειας σε επίδοξους «Εσκομπάρ», θα αντιληφθεί πόσο μαύρη κι άραχνη είναι η νέα πραγματικότητα.

Κάπως έτσι όμως δράττουν την ευκαιρία οι μέχρι πρότινος θύτες προκειμένου να εμφανίζονται σήμερα ως θύματα. Κι είναι όντως πολύ βαρύ κι ασήκωτο να βλέπει κανείς το Βενιζέλο και το Βορίδη να εμφανίζονται μαζί με τον Πορτοσάλτε ως θεματοφύλακες του Συντάγματος και της πολυφωνίας.

Από την άλλη, στο σημείο που έφτασαν τα πράματα, εύλογο είναι κάποιος να αναρωτηθεί αν το κυβερνητικό επιτελείο έχει χάσει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό εκτός των εκατομμυρίων Καλογρίτσα.