Λαϊκή Δεξιά, Αριστερά και Ευρωπαϊκή Ένωση: Έννοιες Αμοιβαίως Αποκλειόμενες, γράφει ο Οικονομολογος Ph.D και Πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ Σπύρος Στάλιας

Φαίνεται ότι ακόμα στη Χώρα μας δεν έχει κατανοηθεί πλήρως από το πολιτικό προσωπικό ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και ότι τα περιθώρια άσκησης οποιασδήποτε πολιτικής είναι σαφώς προσδιορισμένα.

Τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν μια σχετική αυτονομία σε ορισμένους τομείς αλλά καθ’ οιονδήποτε τρόπο δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι η ΕΕ λειτουργεί σε ένα πλαίσιο χαλαρής διεθνούς συνεργασίας όπως ας πούμε οι Χώρες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Αντιθέτως η οικονομία της Ζώνης του Ευρώ είναι αυστηρή και το κυριότερο σαφώς προσανατολισμένη στον νεοφιλελευθερισμό.

Αυτά φαίνεται ότι προχθές, στις τρεις του Σεπτέμβρη, στα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, τα είχαν ξεχάσει και μιλούσαν για την δημιουργία μιας νέας αριστεράς, για μια μεγάλη συμμαχία της αριστεράς, να φτιάξουμε ένα νέο σπίτι της αριστεράς και αλλά τέτοια χαριτωμένα-άσχετα, παραβλέποντας την ουσία της ΕΕ που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέμε αριστερή ιδεολογία ή σοσιαλισμό ή ακόμα με την λαϊκή δεξιά (Καραμανλισμος ονομάζεται στον τόπο μας).

Με τον όρο ‘σοσιαλισμό’ εννοούμε ότι οι άνθρωποι, οι λαοί, ελέγχουν την οικονομία και όχι μερικοί καπιταλιστές τραπεζίτες ή ένα μικρό γκρουπ γραφειοκρατών διορισμένο από κάποιους. 

Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως σοσιαλισμό πιο ακριβέστερα, την επέκταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας από την πολιτική σφαίρα στην οικονομική σφαίρα. Με άλλα λόγια στο σοσιαλισμό στο κέντρο βρίσκεται η κοινωνία, ο άνθρωπος και οι επιλογές τους και κυρίως να επιλέγουν διαρκώς με δημοκρατική διαδικασία. 

Το όλο οικοδόμημα όμως της ΕΕ δεν είναι ένα δημοκρατικό επίτευγμα. Είναι καθαρά ένα οικονομικό κατασκεύασμα που παραβλέπει οτιδήποτε έχει αναπτυχτεί ως τώρα σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε Δυτικό Πολιτισμό όπως δίκαιο, παιδεία, πολιτισμό, τέχνη, τεχνολογία, αλληλεγγύη, ανάπτυξη, συνεργασία, κοινές αξίες, οικογένεια. 

Αντίθετα, προβάλλεται αυτό το κατασκεύασμα ως το θεμέλιο πάνω στο όποιο οτιδήποτε εφ εξής οικοδομηθεί θα είναι σύμφωνο με την οικονομική αντίληψη που το θεμέλιο ορίζει.

Και αυτό που το θεμέλιο πρωταρχικά ορίζει, είναι, στο μεν φιλοσοφικό επίπεδο ότι ο άνθρωπος δρα με στόχο την μεγιστοποίηση του ατομικού του οφέλους, στο δε οικονομικό επίπεδο, αυτό γίνεται εφικτό αν και εφ’ όσον παράγει σε κατάσταση ‘μηδενικού πληθωρισμού και ουδέτερου χρήματος’ ή αλλιώς σε πλήρως απελευθερωμένες αγορές. 

Από αυτά τα δυο στοιχεία ξεπηδούν μετά πολιτικές που με την σειρά τους μας οδηγούν στο ελάχιστο κράτος, την ελαχίστη κρατική παιδεία, την ελάχιστη κρατική υγεία, στη ελάχιστη σύνταξη, στο ελάχιστο μεροκάματο και σε άλλα ελάχιστα αφού αυτά εξυπηρετούν την οικονομίας. 

Επί της ουσίας η ΕΕ στηρίζεται σε μια γνωστική συνθήκη, που δεν μπορεί να αποδειχθεί, που υποδεικνύει πως αν τα πράγματα στην οικονομία οικοδομηθούν με τον τρόπο που η συνθήκη του Μάαστριχτ ορίζει, ανεξαρτήτως της δημοκρατίας ή του πολιτισμού ή άλλων κοινωνικών παραγόντων, τότε οι αγορές θα γίνουν αποτελεσματικές και σε βάθος χρόνου η φτώχεια θα εξαλειφθεί ενώ τα κράτη σταδιακά θα μαραίνονται έως ότου εξαφανιστούν.

Κατά συνέπεια δεν είναι τυχαίο που η ενιαία νομισματική και συναλλαγματική πολιτική ασκούνται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένα γραφειοκρατικό όργανο, με πρωταρχικό στόχο την διατήρηση ενός ορισμένου στοχευμένου πληθωρισμού που στην κυριολεξία είναι το μοναδικό ‘δημόσιο αγαθό’ που αναγνωρίζει η ΕΕ. Παράλληλα η δημοσιονομική και η εισοδηματική πολιτική ενώ φαίνεται να ασκούνται από τις εθνικές κυβερνήσεις ουσιαστικά είναι ‘περιορισμένης ευελιξίας λογω των δοσμένων ‘εξωγενώς’ πολιτικών της ΕΚΤ. 

Ειδικά δε η εισοδηματική πολιτική που σχετίζεται με την απασχόληση και την αγορά εργασίας θα πρέπει να ‘αντανακλά την παραγωγικότητα της εργασίας’ και έτσι θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ‘τα υψηλά ποσοστά διαρθρωτικής ανεργίας τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν σε αρκετά κράτη μέλη.’

Το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ κατά συνέπεια είναι τεράστιο και καμία γνωστική συνθήκη δεν μπορεί να το καλύψει. Η έλλειψη δε δημοκρατικότητας εκδηλώνεται με όλη την βάναυση μεγαλοπρέπεια ‘αυτού που γνωρίζει’ από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί η ΕΕ να θεραπεύσει την κρίση.

Δεν εκλαμβάνει τις Πατρίδες και τους Λαούς ως οντότητες με αρχές, ως πολιτιστικά υποκείμενα με διαφορές, με άλλες ανάγκες, αλλά ως χώρους και ‘ζωντανά’ που θα ζήσουν πλέον με βάση την πιο σκληρή πολιτιστική εκδοχή του Μάαστριχτ που αντανακλά την πλατωνική ιδέα της αλήθειας στον κόσμο.

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον Ευρωπαϊκό Ανθρωπισμό και την Δημοκρατία.

Κατά συνέπεια τα Κόμματα της Αριστεράς αλλά και αυτά της Λαϊκής Δεξιάς, με την ρητορεία αλλοτινών εποχών, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν έχουν καμία θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι όπως αυτό έχει προδιαγραφεί, και καλόν είναι να μην διαστρεβλώνουν τα πράγματα για να διατηρηθούν ή να καταλάβουν την εξουσία και να μην υπόσχονται ψευδώς. 

Αν πάλι θέλουν να υπάρξουν τότε θα πρέπει να ακούσουμε από αυτά τις προτάσεις για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής ιδέας αλλά με τα εθνικά νομίσματα κάθε λαού μαζί.

spyridonstalias@hotmail.com

13-9-2013

*Ο Σπύρος Στάλιας είναι οικονομολόγος Ph.D και ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΕΠΑΜ στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015

ΠΗΓΗ: sstalias