Οι αγκυλώσεις είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί, γράφει ο Προκόπης Μπίχτας

 

Η άλυτη εσωτερική αντίφαση του συστήματος της μισθωτής εργασίας, δηλαδή η ύπαρξη της κοινωνικοποίησης της παραγωγής με την ταυτόχρονη ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματός της, έχει εκδηλωθεί πλήρως.

Η παγκόσμια πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους έχει οδηγήσει μεγάλες μάζες κεφαλαίων να μεταφερθούν από την παραγωγική δραστηριότητα, την αποκαλούμενη «πραγματική οικονομία», στον τραπεζικό κλάδο γιγαντώνοντάς τον και καθιστώντας τον κυρίαρχη δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος. Η τέτοια γιγάντωση του τοκοφόρου κεφαλαίου (του χρηματοπιστωτικού συστήματος), σε συνδυασμό με την αδυναμία της παραγωγικής δραστηριότητας είναι μια εξόφθαλμη και ατράνταχτη απόδειξη του ότι το σύστημα της μισθωτής εργασίας βρίσκεται σε αξεπέραστη, δομική κρίση κι έχει ξοφλήσει. Από προοδευτικό που ήταν κάποτε (πρόοδος βουτηγμένη το αίμα, αλλά πρόοδος), τώρα ζει παρασιτικά, σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας, απομυζώντας κάθε ζωτική της δύναμη. Το σύστημα της μισθωτής εργασίας εμφανίστηκε επειδή υπήρχε η ανάλογη ιστορική αναγκαιότητα. Τώρα η ίδια ιστορική αναγκαιότητα επιτάσσει την εξάλειψή του και την αντικατάστασή του από κάτι ανώτερο.

Όμως, η ιστορική αναγκαιότητα δεν παίρνει σάρκα και οστά με τη μορφή του «μοιραίου», αλλά με την δράση των μαζών. Αν δεν υπάρξει αυτή η δράση θα υπάρξει ένα τέτοιο πισωγύρισμα, που ο βιβλικός Αρμαγεδδών θα μοιάζει με ειδυλλιακό τόπο διακοπών.

Στην Ελλάδα αυτή η δομική κρίση έχει εκδηλωθεί πλήρως. Τα χρόνια προβλήματα της οικονομίας της και η επιδείνωσή τους, και η γενικευμένη, επεκτεινόμενη και εντεινόμενη δυστυχία είναι αποτελέσματα του παγκόσμιου και εγχώριου σαπίσματος του σημερινού συστήματος. Οι νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές πολιτικές γεννήθηκαν από αυτό το σάπισμα του συστήματος και είναι προσπάθειες διάσωσής του, αλλά είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Σήμερα ούτε οι επάνω ούτε οι κάτω μπορούν να ζουν όπως πριν. 

Σήμερα, ενώ οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ολοκληρωτική ανατροπή υπάρχουν σε υπερθετικό βαθμό, οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για τη λυτρωτική δράση των μαζών είναι ανύπαρκτες.

Η ταξική συνείδηση των εργαζομένων είναι ανύπαρκτη. Ο κατακερματισμός τους σε άτομα και η κατάστασή τους σε «άθροισμα ατόμων» είναι πλήρης. Η υποταγή τους στις διάφορες εκφάνσεις της αστικής ιδεολογίας είναι απόλυτη. Η οργάνωσή τους σε μορφές αναγκαίες - ποσοτικά και ποιοτικά - για την επίθεσή τους δεν υπάρχει. Απαραίτητες συμμαχίες μεταξύ των εργαζομένων και διαφόρων διαστρωματώσεων δεν έχουν επιτευχθεί. Και, κυρίως, δεν υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο αρκετά ισχυρό ώστε να ανακοινώσει το σχέδιο μάχης, να ρίξει το ΣΥΝΘΗΜΑ και να εισακουστεί. Όποιες φωνές προσπαθούν να πείσουν για το αναγκαίο είναι ανίσχυρες. 

ΚΑΙ για τους παραπάνω λόγους το αιμορραγούν κτήνος είναι ακόμα ισχυρό. Έχει στη διάθεσή του ολόκληρη την οικονομική δύναμη της κοινωνίας, όλα τα πολιτικά κόμματα εντός βουλής, τα περισσότερα από τα υπάρχοντα εκτός βουλής, τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, τους κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς, τις κλαδικές του ενώσεις και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης συνείδησης.

Επειδή στην πολιτική, τον πόλεμο και την επανάσταση όλα είναι θέμα συσχετισμών δυνάμεων, δεν μπορεί να γίνει επίθεση ενάντια στο σύστημα της μισθωτής εργασίας πριν υλοποιηθούν οι αναγκαίες υποκειμενικές προϋποθέσεις. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η, πάντα υπάρχουσα, δυνατότητα, αν δεν λειτουργήσει σε καθημερινή βάση και δεν πραγματωθεί το καθήκον της δημιουργίας αναλόγων μορφής συνείδησης και οργάνωσης. Όποιος μιλάει για σοσιαλιστική επανάσταση σήμερα ονειροβατεί ή ψεύδεται.

Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από την κατοχή του εγχώριου και παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των συνυφάνσεών του. Η κυριαρχία της συγκεκριμένης καπιταλιστικής μερίδας έχει διασπάσει τον ΑΣΕ και τον έχει αποστερήσει από μια σειρά συμμάχων του. Σήμερα, εκτός από τους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος δεινοπαθούν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μικροί, μεσαίοι, ακόμα και μεγάλοι επιχειρηματίες, ο κάθε ένας σε διαφορετικό βαθμό.

Το 62% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 δεν προήλθε μόνο από χειρώνακτες ούτε μόνο από αριστερούς. Προήλθε από τους ανθρώπους όλων των διαστρωματώσεων που πλήττονται από τις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας, και μάλιστα, πολλοί από αυτούς ψήφιζαν και, πιθανότατα ψηφίζουν ακόμα μνημονιακά κόμματα. Ψήφισαν δηλαδή, ενάντια στα κόμματά της επιλογής τους.

Οι δυναμικές συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» δεν αποτελούνταν μόνο από χειρώνακτες ή αριστερούς. Αποτελούνταν από κάθε άνθρωπο που καταλάβαινε ή διαισθανόταν ότι θα πληγεί βάναυσα από τα μνημόνια και αντιστάθηκε όσο μπορούσε, ενάντια στα κόμματα που «κανονικά» ψήφιζε στις εθνικές εκλογές.

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και θα αποτελέσουν την κύρια δύναμη της απαλλαγής του ελληνικού λαού από τον στραγγαλισμό των μνημονίων.

Ένα κίνημα που θα έχει σαν στόχο την κατάργηση των μνημονίων, την μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, την δημιουργία εθνικού νομίσματος, την πλήρη σεισάχθεια, την εθνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ., δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο από δυνάμεις που προσδιορίζονται ή αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστερές. Πρέπει να είναι ανοιχτό σε κάθε κόμμα, οργάνωση, ή άτομο που εκδηλώνει την θέλησή του να αγωνιστεί σε μια τέτοια κατεύθυνση και στόχευση. Η αξιοποίηση κάθε ρωγμής στο εχθρικό μπλοκ και τις συνειδήσεις που του αντιστοιχούν είναι μέρος της τέχνης της πολιτικής. Κάθε συμμαχία είναι απαραίτητη, ακόμα κι αν φαίνεται σαν ασταθής, προσωρινή, ταλαντευόμενη και όχι αρκετά αποφασισμένη και δυνατή να αντέξει μέχρι τέλους. Μέσα από την ανάπτυξη ενός τέτοιου, όσο γίνεται πιο πλατειού, μετώπου και μέσα από σωστή και προσεκτική αξιοποίησή του, ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τον σημερινό εφιάλτη του, η εργατική τάξη θα ενοποιηθεί πολιτικά και θα αποκτήσει την ηγεμονική-διευθυντική συμμαχία της με άλλες διαστρωματώσεις του πληθυσμού. Είναι ο μόνος τρόπος για την δημιουργία νέων αντιλήψεων, νέων συνειδήσεων, για την δημιουργία επαναστατικών μορφών οργάνωσης και την ανάδειξη νέων ηγετών, που θα ανταποκρίνονται στις νέες στρατηγικές και τακτικές απαιτήσεις. Μόνο έτσι θα δοθεί η δυνατότητα για την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα ξεφύγει από τα όρια του καπιταλισμού και θα προχωρήσει προς τον τελικό του σκοπό: την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας. 

Σημειώσεις 

Σύστημα της μισθωτής εργασίας: το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που κυριαρχείται και χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη μισθού. Ο καπιταλισμός. 

Σοσιαλισμός: Ανεξάρτητα με το τι υποστηρίζουν οι διάφοροι διαστρεβλωτές, σοσιαλισμός είναι ΜΟΝΟ το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που η ύπαρξη μισθού αντικαθίσταται από τον κανόνα: «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με την προσφορά του».

ΠΗΓΗ: stontoixo