Δίδυμοι Πύργοι: Τι αληθινά έγινε; Του Κλεάνθη Γρίβα

Μέρος 1/3

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΤΗΣ 11ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

Περιεχόμενα

ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΕΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ: ΑΡΙΘΜΟΙ – ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ: ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ: ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

ΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ ΕΝΔΟΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΩΝ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

«Το τρομοκρατικό εγχείρημα ήταν υπερβολικά σύνθετο και πολύπλοκο. Και,απαιτούσε τέτοια οργάνωση, ανθρώπινο δυναμικό, τεχνογνωσία, πληροφορίες, διασυνδέσεις και συντονισμό, που, καμιά τρομοκρατική ομάδα στον πλανήτη, δεν μπορεί να διαθέτει. Εύλογο, λοιπόν, το συμπέρασμα ότι ένα τέτοιο εγχείρημα μπορούσε να οργανωθεί μόνο από το εσωτερικό των ΗΠΑ και, ιδιαίτερα, από κύκλους που διαθέτουν αυτές τις δυνατότητες.

Κλεάνθης Γρίβας

ΕΤ3, 9 Σεπτεμβρίου 2001

(Εκπομπή «Έκτακτη Επικαιρότητα» του Παντελή Σαββίδη, ΕΤ3, 11 Σεπτεμβρίου 2001, ώρα 8.30 μ.μ., μόλις 4 ώρες μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους,)

«Πίσω απ’ αυτή την τρομοκρατική ενέργεια υπάρχει κάτι πολύ σοβαρότεροαπό τις επιδιώξεις και τις δυνατότητες ενός τρομοκρατικού γκρουπούσκουλου.

Κι αυτό το σοβαρότερο αφορά μια πραξικοπηματική απόπειρα της αμερικανικής άκρας δεξιάς, με στόχο την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ και ένα γενικό αναπροσανατολισμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε πλανητική κλίμακα».

Κλεάνθης Γρίβας

Εφημ. Μακεδονία, 13 Σεπτεμβρίου 2001

Με τις συνδυασμένες τρομοκρατικές ενέργειες στην καρδιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, η ανθρωπότητα εισήλθε σ’ ένα, εντελώς νέο από ποιοτική άποψη, κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας, στο οποίο, η διεθνής πολιτική σκηνή θα διαμορφώνεται με βάση τον σιδερένιο κανόνα «ή με μας ή εναντίον μας».

Το τρομοκρατικό χτύπημα:

● Οργανώθηκε στο πλαίσιο ενός ανακτορικού πραξικοπήματος που αποσκοπούσε στην κατάληψη της εξουσίας από μια συγκεκριμένη ομάδα που βρίσκεται στα ενδότερα των θεσμών.

● Πραγματοποιήθηκε με βάση ένα σχέδιο παρόμοιο μ’ αυτό που είχε προταθεί το 1962 από τον στρατηγό Λέμνιτζερ και είχε απορριφθεί από τον Τζον Κένεντι και τους επιτελείς του. Πρόκειται για το σχέδιο Επιχείρηση Northwoods, το οποίο θα αναλυθεί σε σημείωμα που ακολουθεί.

● Προαναγγέλθηκε από την ομάδα του Project For New American Century (PNAC), στην οποία ανήκουν όλα τα στελέχη του επιτελείου των δύο Μπους.

Και, ακριβώς για να συγκαλυφθεί αυτή η αλήθεια, κατασκευάστηκε ένα πλήθος μύθων που επιβλήθηκαν από την εξουσία ως αδιαμφισβήτητες «αλήθειες». 

ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΕΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, το FBI δημοσίευσε τον ονομαστικό κατάλογο των 19 υποτιθέμενων αεροπειρατών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν και οι Αμπντουλαζίζ Αλομαρί, Μοχάντ Αλσχεχρί, Σαλέμ Αλχαζμί, Σαέντ Αλγκχαμντί και Ουαλίντ Μ. Αλσχεχρί. [Συνέντευξη Τύπου του υπουργού Δικαιοσύνης Τζον Άσκροφτ και του διευθυντή του FBI Ρόμπερτ Μίλλερ III, 14/9/2001. (http://www.usdoj .gov/ag/agcrisisremarks9_l4.htm)]Αλλά, ώ του θαύματος:

1) Δυό μέρες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου 2001, η πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσιγκτον επιβε­βαίωσε ότι οι τέσσερεις από τους 19 «νεκρούς αεροπειρατές» ζουν στις χώρες τους (πρόκειται για τους Αμπντουλαζίζ Αλομαρί, Μοχάντ Αλσχεχρί, Σαλέμ Αλχαζμί και Σαέντ Αλγκχαμντί)

2) Ο πέμπτος «νεκρός αεροπειρατής», (ο Ουαλίντ Μ. Αλσχεχρί που ζει στην Καζαμπλάνκα και εργάζεται ως πιλότος στην Royal Air Maroc) έδωσε συνέντευ­ξη στην αραβόφωνη εφημερίδα του Λονδίνου, Al-Qods al-Arabl.

3) O πρίγκιπας Σαούντ αλ-Φεϊζάλ, υπουργός Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, δήλωσε στον Τύπο: «Αποδείχθηκε ότι πέντε από τα άτομα που κατονομάζονται στον κατάλογο τον FBI δεν έχουν καμία σχέση με το συμβάν».

4) Ο πρίγκιπας Ναγιέφ, υπουργός Εσωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, δήλωσε σε επίσημη αμερικανική αντιπροσω­πεία: «Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι οι 15 Σαουδά­ραβες υπήκοοι [που κατηγορούνται από το FBΙ]συνδέονται με την 11η Σεπτεμβρίου. Δεν έχουμε λάβει τίποτε τέτοιο επί τον θέματος από τις ΗΠΑ». [Washington Post, 10-12-2001. G. Duglas: «Saudi Minister Asserts That Bin Laden Is a “Tool” of AI Qaeda, Not aMastermind» (http:’//www.washingtonpostcom)]

5) Τα ονόματα των 19 «αεροπειρατών» που ανακοίνωσε το FBI δεν περιλαμβάνονται στους καταλόγους των επιβατών των 4 μοιραίων πτήσεων που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τις δύο αεροπορικές εταιρείες (παρά την ανακοίνωση του FBI ότι «οι αεροπειρατές χρησιμοποίησαν τα κανονικά τους ονόματα για την έκδοση των εισιτηρίων τους»).

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Το FBI κατασκεύασε ένα κατάλογο«αεροπειρατών» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των εμπνευστών του εν εξελίξει ανακτορικού πραξικοπήματος που αποσκοπούσαν στην κατάληψη της εξουσίας.

ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ: ΑΡΙΘΜΟΙ – ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Σύμφωνα με την ανακοινώσεις των δύο αεροπορικών εταιρειών:

● Η πτήση 11 της American Airlines (συντρίφτηκε στο βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, WTC):      Είχε 81 κατονομαζόμενους επιβάτες αλλά ανακοινώθηκαν 78 θύματα (ήτοι, «λείπουν» 3 άτομα).

● Η πτήση 175 της United Airlines (συντρίφτηκε στο νότιο Πύργο του WTC):Είχε 56 κατονομαζόμενους επιβάτες αλλά ανακοινώθηκαν 46 θύματα (ήτοι,λείπουν 10 άτομα).

● Η πτήση 77 της American Airlines (υποτίθεται πως συντρίφτηκε στο Πεντάγωνο): Είχε 58 κατονομαζόμενους επιβάτες αλλά ανακοινώθηκαν 51 θύματα (ήτοι, λείπουν 7 άτομα).

● Η πτήση 93 της United Airlines (εξερράγη στην Πενσυλβάνια): Είχε 38κατονομαζόμενους επιβάτες αλλά ανακοινώθηκαν 36 θύματα (ήτοι, λείπουν 2 άτομα).

■ Σύμφωνα με τα παραπάνω, εάν υποτεθεί ότι οι «παραλειφθέντες» ήταν αεροπειρατές, τότε δεν ήταν δυνατόν η πτήση 11 να έχει περισσότερους από 3τρομοκράτες και η πτήση 93 περισσότερους από 2. Αλλά,

■ Σύμφωνα με την ανακοίνωση του FBI, τα τρία αεροπλάνα είχαν καταληφθεί από 5 αεροπειρατές το καθένα και το τέταρτο (της πτήσης 93) από 4 αεροπειρατές.

Συμπέρασμα: Ποιος ποιόν κοροϊδεύει; Και γιατί;

ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ: ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ

«Το πλάτος των Δίδυμων Πύργων είναι 63,67 μέτρα. Το άνοιγμα των φτερών των Μπόινγκ 767 είναι 47,6 μέτρα. Μια απλή μετατόπιση 55,6 μέτρων θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν το στόχο τους τα αεροπλάνα. Με μέση ταχύτητα 700 χλμ/ώρα, αυτή η απόσταση διατρέχεται σε 3/10 του δευτερολέπτου».

Κι όμως τα αεροπλάνα βρήκαν το στόχο τους: Το ένα κόντρα στον άνεμο καιτο άλλο αφού έκανε μια εκπληκτικά δεξιοτεχνική στροφή (πράγμα φοβερά δύσκολο για πεπειραμένους πιλότους και, φυσικά, απολύτως αδύνατογια ερασιτέχνες «πιλότους» που εκπαιδεύτηκαν ελλιπώς σε αεροπλανάκια τύπου Τσέσνα).

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ: ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Σύμφωνα με την επίσημη μυθολογία, ένα δυσκίνητο αεροπλάνο Μπόϊνγκ 757-200, κατάφερε να ξεπεράσει το φράγμα ελέγχων της πιο αναπτυγμένης αντιαεροπορικής άμυνας του κόσμου, να προσεγγίσει το Πεντάγωνο και (αυτό το αεροπλάνο που έχει ύψος 30 μέτρων) να χτυπήσει στο ισόγειο μιας πρόσοψης του Πενταγώνου (που έχει ύψος 24 μέτρων). Πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν πετούσε… υπογείως.

[Σημείωση: Το Μπόινγκ 757-200 μπορεί να μεταφέρει 239 επιβάτες. Έχει μήκος 47,32 μέτρα, άνοιγμα φτερών 38,05 μέτρα, ύψος 30 μέτρα, βάρος 115 τόνους (πλήρως εφοδιασμένο με καύσιμα) και μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 900 χλμ/ώρα.]

Αλλά το πιο απίστευτο είναι ότι το αεροπλάνο «συντρίφτηκε» χωρίς να αφήσει οποιοδήποτε ίχνος της ύπαρξής του, όπως προκύπτει απ’ το γεγονός ότι σε καμιά από τις φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν υπάρχουν συντρίμμια του αεροπλάνου, ούτε τα φτερά και η άτρακτός του.

■ Όπως επιβεβαίωσε σε συνέντευξη Τύπου στις 12–9–2001, ο Εντ Πλόγκερ, διοικητής των πυροσβεστών που έσπευσαν στο Πεντάγωνο «δεν υπάρχουν τμήματα της ατράκτου ούτε τίποτε άλλο παρόμοιο». [Συνέντευξη Τύπου υπό την προεδρία της αναπλ. υπουργού Άμυνας Βικτό­ριας Κλάρκ, Πεντάγωνο, 12/9/2001. http://www.defense-link.mil/news/Sep2001/t09122001_t0912asd.html]

■ Αλλά, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι το αεροπλάνο χτύπησε το Πεντάγωνο, αυτό θα ήταν απολύτως αδύνατον να επιτευχθεί από «πιλότους» που η μόνη εκπαίδευση που είχαν αφορούσε μικρά αεροπλανάκια Τσέσνα.

Γιατί όπως δήλωσε στις 15/9/2001, ο πρόεδρος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, σε συνέντευξή του στο CNN: «Αυτοί που έκαναν αυτό το πράγμα θα πρέπει να είχαν πετάξει για καιρό πάνω από την περιοχή αυτή, για παράδειγμα. Το Πεντάγωνο δεν είναι πολύ -ψηλό. Για να πέσει κατ’ ευθείαν πάνω στο Πεντάγωνο κατ’ αυτό τον τρόπο, ένας πιλότος πρέπει να είχε πετάξει επί μακρόν πάνω από αυτή ζώνη για να μάθει τα εμπόδια που θα συναντούσε πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος μ’ ένα τεράστιο εμπορικό αεροπλάνο, πριν φτάσει να χτυπήσει το Πεντάγωνο σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο. Κάποιος τα μελέτησε αυτά πολύ καλά, κάποιος πέταγε για πολύ καιρό πάνω απ’ αυτή τη ζώνη… Σας μιλώ ως παλιός πιλότος». [Το πλήρες κείμενο στην ιστοσελίδα της αιγυπτιακής προεδρίας: http://www.presidency.gov.eg/html/14-Sept2001_press_2.html%5D

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Κανένα αεροπλάνο δεν συντρίφτηκε στο Πεντάγωνο. Το τι έγινε στο Πεντάγωνο, θα αναλυθεί σε μεταγενέστερο σημείωμα.

ΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ ΕΝΔΟΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΩΝ

● Στις 13 Σεπτεμβρίου 2001, o Γουίλιαμ Σαφάιρ, αρθρογράφος των NewYork Times, επικαλείται πηγές της κυβέρνησης Μπους και των μυστικών υπηρεσιών, και αποκαλύπτει ότι «οι τρομοκράτες γνώριζαν επακριβώς το δρομολόγιο του προεδρικού αεροσκάφους -το οποίο σκόπευαν να καταρρίψουν-και χρησιμοποιούσαν τους κώδικες αναγνώρισης και μεταβίβασης μηνυμάτων της προεδρίας και κώδικες επικοινωνίας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για την ανταλλαγή μηνυμάτων».

Το εύλογο συμπέρασμα του αρθρογράφου είναι ότι οι τρομοκράτες είχαν τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στη CIA, το FBI ή κάποια άλλη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ. [The New York Times, 13/9/2001.William Safire: “Inside the Bunker” (« Οι δράστες γνώριζαν τουςκωδικούς αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας», Καθημερινή,14/9/2001)]

● Στις 20 Σεπτεμβρίου 2001, η World Net Daily, που επικαλείται αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών, αναφέρει ότι οι επιτιθέμενοι διέθεταν κώδικες:

– της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (Drag Enforcement Administration, DEA),

– της Εθνικής Υπηρεσίας Αναγνώρισης (National Recon­naissance Office, NRO),

– της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Αεροπορίας (Air Force Intelligence, AFI),

– της Yυπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού (Army Intelligence, AI),

– της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού (Naval Intelligence, NI),

– της Υπηρεσίας Πληροφοριών των Πεζοναυτών (Marine Corps Intelligence,MCI),

– των Υπηρεσιών Πληροφοριών του Υπουργείου Εσωτερικών και Ενέργειας.

[WorldNetDaily, 20/9/2001. [Digital Moles in White House? Terrorists had top-secret presidential codes (Ψηφιακοί κατάσκοποιστο Λευκό Οίκο; Οι τρομοκράτες διέθεταν απόρρητους προεδρικούς κώδικες)]. (http://www.world-netdaily.com)%5D

Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: Κανένα τρομοκρατικό γκρουπούσκουλο δεν είναι δυνατό να κατέχει αυτούς τους κωδικούς που τους γνωρίζει μόνο ένας ελάχιστος αριθμός αξιωματούχων (καθένας από τους οποίους δεν γνωρίζει πάνω από έναν κωδικό).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όπως υποστήριξα στην τηλεοπτική εκπομπή «Έκτακτη Επικαιρότητα» του κ. Παντελή Σαββίδη, τέσσερις (4) ώρες μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους (ΕΤ3, 11-9-2001) και όπως έγραφα στην εφημερίδα«Μακεδονία» (13-9-2001):

«1) Το τρομοκρατικό εγχείρημα ήταν υπερβολικά σύνθετο και πολύπλοκο. Και, απαιτούσε τέτοια οργάνωση, ανθρώπινο δυναμικό, τεχνογνωσία, πληροφορίες, διασυνδέσεις και συντονισμό, που, καμιά τρομοκρατική ομάδα στον πλανήτη, δεν μπορεί να διαθέτει. Εύλογο, λοιπόν, το συμπέρασμα ότι ένα τέτοιο εγχείρημα μπορούσε να οργανωθεί μόνο από το εσωτερικό των ΗΠΑ και, ιδιαίτερα, από κύκλους που διαθέτουν αυτές τις δυνατότητες.

2) Τα μέτρα που πάρθηκαν αμέσως μετά το τρομοκρατικό κτύπημα, με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχούν σε ένα τρομοκρατικό κτύπημα… Τα μέτρα αυτά, ήταν πρωτοφανή και προβλέπονται από σχέδια που εφαρμόζονται μόνο σε καταστάσεις πολέμου ή πραξικοπήματος: Πλήρης νέκρωση του αμερικανικού εναέριο χώρου, πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ. Κατάσταση υψηλού συναγερμού όλων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, εδάφους, αέρα, θάλασσας, σε ομοσπονδιακή κλίμακα, πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί από την Κρίση της Κούβας. Εκκένωσημεγαλουπόλεων. Ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων από μονάδες του στρατού σε μεγάλη έκταση. Μετακίνηση του προέδρου και του αντιπροέδρου από στρατιωτική βάση σε βάση (με χωριστά για τον καθένα, μέσα), και άλλα συναφή».

Κλεάνθης Γρίβας

Κλεάνθης Γρίβας

11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

Μέρος 2/3

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

ΤΗΣ 11ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ (1941) & ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ NORTHWOODS (1962)

«Πρέπει να προφυλαχτούμε από την παράνομη επιρροή που επιδιώκει το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια καταστροφική εξουσία σφετεριστών υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Δενπρέπει ποτέ να αφήσουμε το βάρος αυτού του συμπλέγματος νααπειλήσει τις ελευθερίες μας ή τις δημοκρατικές διαδικασίες. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο…».

Ντουάιτ Αϊζεν­χάουερ, πρόεδρος των ΗΠΑ

(Dwight Eisenhower, Farewell Address, 17 Ιανουαρίου 1961)

ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ, 1941

Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, η αμερικανική ναυτική βάση στο Περλ Χάρμπορ δέχτηκε «αιφνιδιαστική» επίθεση της Γιαπωνέζικης αεροπορίας με αποτέλεσματον θάνατο 2.500 ναυτών, την καταστροφή ενός σημαντικού μέρους του αμερικανικού στόλου, τη μεταστροφή της ειρηνόφιλης αμερικανικής κοινής γνώμης (που ήταν αντίθετη με την εμπλοκή της χώρας στην εν εξελίξει στρατιωτική σύγκρουση) και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

Λίγο πριν από τη Γιαπωνέζικη επίθεση ο πρόεδρος Ρούζβελτ διέταξε,«ανεξηγήτως», να μεταφερθεί εκεί ο στόλος της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι:

1) Το Περλ Χαρμπορ ήταν μια ευάλωτη βάση, δευτερεύουσας σημασίας.

2) Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, Ολλανδίας και Ρωσίας είχαν προειδοποιήσει τις ΗΠΑ για τα σχέδια των Ιαπώνων.

3) Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν συλλάβει και αποκωδικοποιήσει τουλάχιστον 188 μηνύματα των Ιαπώνων, στα οποία προσδιορίζονταν η ημερομηνία και η ώρα της επίθεσης (όπως αποκαλύφθηκε το 1946).

4) Ο επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου του Ναυτικού ναύαρχος Ρίτσαρντσον αρνήθηκε να εκτελέσει τη διαταγή και αντικαταστάθηκε από τον υπάκουο ναύαρχο Κίμελ.

● Το 1948, οι καθηγητές Τσαρλς Μπερντ και Χάρι Έλμερ Μπαρνς, από τους πλέον διακεκριμένους Αμερικανούς ιστορικούς του μεσοπολέμου,αμφισβήτησαν τεκμηριωμένα την επίσημη εκδοχή περί «αιφνιδίου κτυπήματος» στο Περλ Χάρμπορ, αλλά «εξουδετερώθηκαν» εντέχνως (χαρακτηρίστηκαν ως «ψυχοπαθείς») και διώχθηκαν από τις έδρες τους. [Robin Blackburn: The Making of New World Slavery. From the Baroque in the Modern 1492-1800. London 1997]

● Αλλά μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν κυκλοφόρησαν τα «Ημερολόγια» τουΧένρι Στίμσον (που υπήρξε υπουργός άμυνας επτά προέδρων), αποκαλύφθηκε ότι η ψυχοπάθεια δεν αφορούσε τους δύο ιστορικούς αλλά τους διαχειριστές της εξουσίας που ήταν έτοιμοι να διαπράξουν ή να συνεργήσουν σε οποιοδήποτε μαζικό έγκλημα προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι εξουσιαστικές τους σκοπιμότητες. [The Colonel. Life and Wars of Henry Stimson]

● Στις 25 Νοεμβρίου 1941, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Χένρι Στίμσον, σημείωνει στο ημερολόγιο του:

«Το θέμα ήταν πώς θα φέρναμε τους Ιάπωνες στο σημείο να δώσουν το πρώτο χτύπημα, χωρίς να έχουμε πολλές απώλειες… υπήρχε η επιθυμία να αποδείξουμε ότι οι Ιάπωνες ήταν εκείνοι που έδωσαν το πρώτο χτύπημα, ώστε να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ποιος είναι ο επιτιθέμενος». [Henry Stimson, Diaries 1909-1945]

● Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, την η μέρα της επίθεσης των Ιαπώνων, ο Στίμσον γράφει στο ημερολόγιο του:

«Όταν έφτασαν οι πρώτες ειδήσεις ότι η Ιαπωνία μας επιτέθηκε, το πρώτο συναίσθημα που δοκίμασα ήταν ανακούφιση, γιατί η αναποφασιστικότητα είχε περάσει πια και η κρίση είχε έλθει με έναν τρόπο που θα ένωνε όλους τους συμπατριώτες μας. Αυτό το συναίσθημα κυριάρχησε παρά τις ειδήσεις για καταστροφές που άρχισαν να φθάνουν γρήγορα. Επειδή πιστεύω ότι αυτή η χώρα δεν έχει να φοβάται τίποτα, όταν είναι ενωμένη». [Henry Stimson, Diaries 1909-1945]

Άραγε , έχουν όλα αυτά καμιά σχέση με τη μαζική ανθρωποθυσία στις 11 Σεπτεμβρίου 2001;

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ NORTHWOODS, 1962

Στις 13 Μαρτίου 1962, συνεδρίασε η «Ειδική Επιτροπή για την Κούβα» που είχε συγκροτήσει ο πρόεδρος Τζον Κένεντι.

Στην Επιτροπή αυτή μετείχαν οι: Ρόμπερτ Κέννεντι υπουργός Δικαιοσύνης,Ρόμπερτ Μακναμάρα υπουργός άμυνας, στρατηγός Μάξγουελ Τέι­λορστρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου, Μακ Τζορτζ Μπάντι σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Ντιν Ρασκ υπουργός Εξωτερικών.

Στη σύσκεψη που έγινε στις 13 Μαρτίου 1962 στο γραφείο του υπουργού άμυνας Μακναμάρα, μετείχαν οι ανωτέρω και οι: Αλέξις Τζόνσον σύμβουλος,Ρόσγουελ Γκιλπάτρικ, του υπουργείου άμυνας, Τζον ΜακΚον διευθυντής της CIA και στρατηγός Λίμαν Λέμνιτζερ αρχηγός του γενικού επιτελείου.

Σ’ αυτή τη σύσκεψη, ο αρχηγός του μεικτού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων ακροδεξιός στρατηγός Λίμαν Λέμνιτζερ πρότεινε τη διεξαγωγή μιας πρωτοφανούς τρομοκρατικής επιχείρησης με στόχο να «πεισθεί» η αμερικανική και διεθνής κοινή γνώμη για την ανάγκη μιας στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στην Κούβα. Η επιχείρηση περιλάμβανε:

«1) Επίθεση εναντίον της αμερικανικής βάσης του Γκουαντανάμο στην Κούβα από κουβανούς μισθοφόρους ντυμένους με στολές Κουβανέζων στρατιωτών.

2) Σαμποτάζ και ανατίναξη της αποθήκης πολεμοφοδίων της βάσης, με σημαντικές υλικές ζημιές και ανθρώπινες απώλειες.

3) Πρόκληση αμερικανικού ναυαγίου στα χωρικά ύδατα της Κούβας (κατά το πρότυπο της εσκεμμένης ανατίναξης του αμερικανικού πολεμικού Maine στην Κούβα το 1898 -266 νεκροί- που προκάλεσε την αμερικανική επέμβαση εναντίον της Ισπανίας). Το σκάφος θα είναι άδειο και τηλεκατευθυνόμενο. Η έκρηξη είναι ορατή από την Αβάνα ή το Σαντιάγκο, ώστε να υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες. Τα σωστικά συνεργεία θα σπεύσουν ώστε να πιστοποιηθεί η ύπαρξη απωλειών. Ο κατάλογος των θυμάτων θα δημοσιευτεί στον Τύπο και θα οργανωθούν ψεύτικες κηδείες για να προκληθεί αγανάκτηση. Η επιχείρηση θα άρχιζε, όταν θα βρίσκονταν στην επιλεγμένη ζώνη κουβανέζικα πλοία και αεροπλάνα για να αποδοθεί σ’ αυτά η επίθεση.

4) Τρομοκράτηση των κουβανών εξόριστων με εκρήξεις εναντίον τους στο Μαϊάμι και την Ουάσιγκτον. Σύλληψη δήθεν πρακτόρων της Κούβας για να εξασφαλιστούν ομολογίες. Κατάσχεση ψεύτικων προκατασκευασμένων ενοχοποιητικών ντοκουμέντων και διανομή τους στον Τύπο.

5) Κινητοποίηση των γειτόνων της Κούβας, κάνοντας τους να πιστέψουν ότι κινδυνεύουν από εισβολή. Ψεύτικο κουβανέζικο αεροπλάνο θα βομβάρδιζε τη νύχτα τη Δομινικανή Δημοκρατία ή κάποιο άλλο κράτος της περιοχής. Οι βόμβες που θα χρησιμοποιούνταν θα «αποδεικνυόταν» ότι ήταν σοβιετικής κατασκευής.

6) Κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης με την καταστροφή επανδρωμένης διαστημικής πτήσης. Για να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή αίσθηση, το θύμα θα ήταν ο Τζον Γκλεν, ο πρώτος Αμερικανός που είχε πραγματοποιήσει πλήρη τροχιά γύρω από τη Γη (πτήση Mercury). Και, τέλος,

7) Το εκπληκτικό: «Είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα επεισόδιο που θα καταδεικνύει με πειστικό τρόπο ότι ένα κουβανέζικο αεροπλάνο επιτέθηκε και κατέρριψε ένα πολιτικό αεροσκάφος το οποίο πέταγε από τις ΗΠΑ προς Τζαμάικα, Γουατεμάλα, Παναμά ή Βενεζουέλα». Μια ομάδα συνενόχων επιβατών, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι φοιτητές για παράδειγμα, θα πέταγε με πτήση τσάρτερ εταιρείας που ελέγχονταν από τη CIA. Στα ανοιχτά της Φλόριντα, το αεροπλάνο τους θα διασταυρώνονταν μ’ ένα αυθεντικό τουαντίγραφο, αλλά άδειο και διαμορφωμένο σε τηλεκατευθυνόμενο αεροσκάφος.Οι συνεργοί επιβάτες θα μεταφέρονταν σε κάποια βάση της CIA, ενώ το τηλεκατευθυνόμενο αεροπλάνο θα συνέχιζε δήθεν το δικό τους δρομολόγιο. Το αεροπλάνο αυτό θα έστελνε σήματα κινδύνου ότι είχε χτυπηθεί από κουβανέζικο καταδιωκτικό και θα εκρήγνυτο εν πτήση».

[U.S. Department of Defense: The Joint Chiefs of Staff: Memorandum for the Secretary of Defense. 13 March 1962. Επισυνάπτεται]

■ Ο πρόεδρος Κένεντι και οι επιτελείς του απέρριψαν το προτεινόμενο σχέδιο και ο στρατηγός Λέμνιτζερ ζήτησε από τους συμμετέχοντες να καταστρέψουν τα αντίγραφα της «Επιχείρησης Northwoods» που τους είχε διανείμει. Το έκαναν όλοι εκτός από τον υπουργό άμυνας Μακναμάρα που διέσωσε το δικό του, το οποίο αποκαλύφθηκε το 1999 στα Αρχεία Μακναμάρα που φυλάσσονται σε πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Εν συνεχεία, τα ντοκουμέντα της Επιχείρησης Northwoods δημοσιεύθηκαν στην Αυ­στραλία το 1999 (Τζον Έλιστον: Psy–War on Cuba, The Declassified History of US Anti–Castro Propaganda, Ocean Press, 1999). Στις ΗΠΑ δημοσιεύτηκαν το 2001 από το δημοσιογράφο του ABC News, James Bamford(Body of Secrets, Anatomy of the Ultra–Secret National Security Agency from the Cold War to the Dan of a New Century, Doubleday ed., 2001).

Μετά τη σύσκεψη:

• Ο στρατηγός Λέμνιτζερ εξουδετερώθηκε ως δυνάμει πραξικοπηματίαςμε τη μετάθεσή του στην αρχηγία των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη (θέση από την οποία επόπτευε στην εφαρμογή της τρομοκρατίας στον ευρωπαϊκό χώρο μέσω της ΝΑΤΟϊκής «Επιχείρησης Stay Behind» και τηςΣτρατηγικής της Έντασης). Μέχρι το 1969 που συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά το 1975 «επανεργοποιήθηκε» από τον προσωρινό πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ για την επιτέλεση «ειδικών αποστολών».

• Ο Τζον Κένεντι δολοφονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1963 από «έναν μοναχικό» δολοφόνο, τον Γ.Χ. Οσβαλντ, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Να πυροβολήσει τον Κένεντι από τρία γεωγραφικά διαφορετικά σημεία «συγχρόνως» (σύμφωνα με την εμετικά συγκαληπτικήΈκθεση της «Επιτροπής Γουόρεν»).

Άραγε, έχουν όλα αυτά καμιά σχέση με την ανθρωποθυσία στις 11 Σεπτεμβρίου 2001;

Κλεάνθης Γρίβας

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ NORTHWOODS (1962)

THE JOINT CHIEFS OF STAFF

WASHINGTON 25, D.C.

13 March 1962.

MEMORANDUM FOR THE SECRETARY OF DEFENSE

Subject: Justification for US Military Intervention in Cuba (TS)

1. The Joint Chiefs of Staff have considered the attached Memorandum for the Chief of Operations, Cuba Project, which responds to a request of that office for brief but precise description of «pretexts which would provide justification for US military intervention in Cuba.

2. The Joint Chiefs of Staff recommend that the proposed memorandum be forwarded as a preliminary submission suitable for planning purposes. It is assumed that there will be similar submissions from other agencies and that these inputs will be used as a basis for developing a time-phased plan. Individual projects can then be considered on a case-by-case basis.

3. Further, it is assumed that a single agency will be given the primary responsibility for developing military and paramilitary aspects of the basic plan. It is recommended that this responsibility for both overt and covert military operations be assigned the Joint Chiefs of Staff.

For the Joint Chiefs of Staff:

L.L. LEMNITZER

Chairman Joint’Chiefs of Staff

1 Enclosure

Memo for Chief of Operations, Cuba Project

SYSTEMATICALLY REVIEWED EXCLUDED FROM GDS

BY JCS on 21 May 1984 EXCLUDED FROM AUTOMATIC REGRADING;

CLASSIFICATION CONTINUED DOD DIB 5200.10

DO

TOP SECRET COPY NO. 1

JCS 1969/321 SPECIAL DISTRIBUTION

12 March 1962

Page 2165

NOTE BY THE SECRETARIES

to the JOINT CHIEFS OF STAFF

on NORTHWOODS (S)

A report* on the above subject is submitted for consider­ation by the Joint Chiefs of Staff.

F. J. BLOUIN

M. J. INGELIDO

Joint Secretariat

* Wot reproduced herewith; on file in Joint Secretariat

EXCLUDED FROM GDS

EXCLUDED FROM AUTOMATIC REGRADING; DOD DIRECTIVE 520Q.10

DOES NOT APPLY

TOP SECRET

JCS 1969/321

2165

9 March 1962

Copy No. … Of Copies …                  Special Distribution

REPORT BY THE DEPARTMENT OF DEFENSE

AND JOINT CHIEFS OP STAFF REPRESENTATIVE

ON THE CARIBBEAN SURVEY GROUP

to the JOINT CHIEFS OF STAFF

on CUBA PROJECT(TS)

The Chief of Operations, Cuba Project, has requested that he be furnished the views of the Joint Chiefs of Staff on this matter by 13 March 1962.

EXCLUDED FROM GDS

JUSTIFICATION

FOR US MILITARY INTERVENTION IN CUBA (TS)

THE PROBLEM

1. As requested [Memorandum for General Craig from Chief of Operations, Cuba Project, subject: «Operation MONGOOSE», dated 5 March 1962, on file in General Craig’s office] by Chief of Operations, Cuba Project, the Joint Chiefs of Staff are to indicate brief but precise description of pretests which they consider would provide justification for US military intervention in Cuba.

FACTS BEARING ON THE PROBLEM

2. It is recognized that any action which becomes pretext for US military Intervention in Cuba will lead to a political decision which then would lead to military action.

3. Cognizance has been taken of a suggested course of action proposed[Memorandum for the chairman, Joint Chiefs of staff, from Chief of Naval Operation, subject: «Instances to Provoke Military Actions in Cuba (TS)», dated 8 March 1962, on file in General Craig’s office] by the US Navy relating to generated instances in the Guantanamo area.

4. For additional facts see Enclosure B.

DISCUSSION

5. The suggested course of action appended to Enclosure A are based on the premise that US military intervention will result from a period of heightened US-Cuban tensions which place the United States in the position of suffering justif­iable grievances. World opinion, and the United Nations forum should be favorably affected by developing the Inter­national image of the Cuban government as rash and irresponsible, and as an alarming and unpredictable threat to the peace of the western Hemisphere.

6. While the foregoing premise can be utilised at the present time It will continue to hold good only as long as there can be reasonable certainty that US military intervention in Cuba would not directly involve the Soviet Union. There is as yet no bilateral mutual support agreement binding the USSR to the defense of Cuba, Cuba has not yet become a member of the Warsaw Pact, nor have the Soviets established Soviet bases in Cuba in the pattern of US bases in Western Europe. Therefore, since time appears to be an important factor in resolution of the Cuba problem, all projects are suggested within the time frame of the next few months.

CONCLUSION

7. The suggested courses of action appended to Enclosure A satisfactorily respond to the statement of the problem. However, these suggestions should be forwarded as a preliminary submission suitable for planning purposes, and together with similar inputs from other agencies, provide a basis for development of a single, integrated, time-phased plan to focus all efforts on the objective of justification for US military intervention in Cuba.

RECOMMENDATIONS

8. It is recommended that:

a. Enclosure A together with its attachments should be forwarded to the Secretary of Defense for approval and transmittal to the Chief of Operations, Cuba Project.

b. This paper NOT be forwarded to commanders of unified or specified commands.

c. This paper NOT be forwarded to US officers assigned to NATO activities.

d. This paper NOT be forwarded to the Chairman, US Delegation, United Nations Military Staff Committee.

3

MEMORANDUM FOR THE SECRETARY OF DEFENSE

Subject: Justification for US Military Intervention in Cuba (TS)

1. The Joint Chiefs of Staff have considered the attached Memorandum for the Chief of Operations,, Cuba Project, which responds to a request* of that office for brief but precise description of pretexts which would provide justification for US military intervention In Cuba.

2. The Joint Chiefs of Staff recommend that the proposed memorandum be forwarded as a preliminary submission suitable for planning purposes. It is assumed that there will be similar submissions from other agencies and that these inputs will be used as a basis for developing a time-phased plan. Individual projects can then be considered on a case-by-case basis.

3. Further, it is assumed that a single agency will be given the primary responsibility for developing military and paramilitary aspects of the basic plan. It is recommended that this responsibility for both overt and covert military operations be assigned the Joint Chiefs of Staff.

* Memorandum for Gen Craig from Chief of Operations, Cuba Project, subject, «Operation MONGOOSE», dated 5 March 1962, on file in Gen Craig’s office

4

Enclosure A

APPENDIX TO ENCLOSURE A

MEMORANDUM FOR CHIEF OP OPERATIONS, CUBA PROJECT

Subject: Justification for US Military Intervention in Cuba (TS)

1. Reference is made to memorandum from Chief of Operations, Cuba Project, for General Craig, subject: «Operation MONGOOSE», dated 5 March 1962, which, requested brief but precise description of pretests which the Joint Chiefs of Staff consider would provide justification for US military inter­vention in Cuba.

2. The projects listed in the enclosure hereto are forwarded as a preliminary submission suitable for planning purposes. It is assumed that there will be similar submissions from other agencies and that these inputs will be used as a basis for developing a time-phased plan. The individual projects can then be considered on a case-by-case basis.

3. This plan, incorporating projects selected from the attached suggestions, or from other sources, should be developed to focus all efforts on a specific ultimate objective which would provide adequate justification for US military intervention. Such a plan would enable a logical build-up of incidents to be combined with other seemingly unrelated events to camouflage the ultimate objective and create the necessary impression of Cuban rashness and irresponsibility on a large scale, directed at other countries as well as the United States. The plan would also properly integrate and time phase the courses of action to be pursued. The desired resultant from the execution of this plan would be to place the United States in the apparent position of Buffering defensible grievances from a rash and irresponsible government of Cuba and to develop an inter­national image of a Cuban threat to peace in the Western Hemisphere.

4. Time is an important factor in resolution of the Cuban problem. Therefore, the plan should be so time-phased that projects, would be operable within the next few months.

5. Inasmuch as the ultimate objective is overt military intervention, it is recommended that primary responsibility for developing military and paramilitary aspects of the plan for both overt and covert military operations be assigned the Joint Chiefs of Staff.

Appendix

to Enclosure A

ANNEX TO APPENDIX TO ENCLOSURE A

PRETEXTS TO JUSTIFY US MILITARY INTERVENTION IN CUBA

(Note: The courses of action which follow are a preliminary submission suitable only for planning purposes. They are arranged neither chronologically nor in ascending order. Together with similar inputs from other agencies, they are intended to provide a point of departure for the development of a single, Integrated, time-phased plan. Such a plan would permit the evaluation of individual projects within the context of cumulative, correlated actions designed to lead inexorably to the objective of adequate Justification for US military intervention in Cuba).

1. Since it would seem desirable to use legitimate provocation as the basis for US military intervention in Cuba a cover and deception plan, to include requisite preliminary actions such as has been developed in response to Task 33 c, could be executed as an initial effort to provoke Cuban reactions. Harassment plus deceptive actions to convince the Cubans of imminent invasion would be emphasized. Our military posture throughout execution of the plan will allow a rapid change from exercise to intervention if Cuban response Justifies.

2. A series of well coordinated incidents will be planned to take place in and around Guantanamo to give genuine appearance of being done by hostile Cuban forces.

a. Incidents to establish a credible attack (not in chronological order):

(1) Start rumors (many). Use clandestine radio.

(2) Land friendly Cubans in uniform «over-the-fence» to stage attack on base.

(3) Capture Cuban (friendly) saboteurs inside the base.

(4) Start riots near the base main gate (friendly Cubans).

(5) Blow up ammunition inside the base; start fires,

(6) Burn aircraft on air base (sabotage).

(7) Lob mortar shells from outside of base into base. Some damage to installations.

(8) Capture assault teams approaching from the sea or vicinity of Guantanamo City.

(9) Capture militia group which storms the base.

(10) Sabotage ship in harbor; large fires — napthalene.

(11) Sink ship near harbor entrance. Conduct funerals for mock-victims (may be lieu of (10)).

b. United States would respond by executing offensive operations to secure water and power supplies, destroying artillery and mortar emplacements which threaten the base.

c. Commence large scale United States military operations.

3. A “Remember the Maine” incident could be arranged in several forms:

a. We could blow up a US ship in Guantanamo Bay and blame Cuba.

b. We could blow up a drone (unmanned) vessel anywhere in the Cuban waters. We could arrange to cause such incident in the vicinity of Havana or Santiago as a spectacular result of Cuban attack from the air or sea, or both. The presence of Cuban planes or ships merely investigating the Intent of the vessel could be fairly compelling evidence that the ship was taken under attack. The nearness to Havana or Santiago would add credibility especially to those people that might have heard the blast or have seen the fire. The US could follow up with an air/sea rescue operation covered by US fighters to «evacuate» remaining members of the non-existent crew. Casualty lists In US newspapers would cause a helpful wave of national indignation.

4. We could develop a Communist Cuban terror campaign in the Miami area, in other Florida cities and even in Washington. The terror campaign could be pointed at Cuban refugees seeking haven in the United States, We could sink a boatload of Cubans enroute to Florida (real or simulated). We could foster attempts on lives of Cuban refugees in the United States even to the extent of wounding in instances to be widely publicized. Exploding a few plastic bombsin carefully chosen spots, the arrest of Cuban agents and the release of prepared documents substantiating Cuban involvement also would be helpful in projecting the idea of an irresponsible government.

5. A “Cuban-based, Castro-supported” filibuster could be simulated against a neighboring Caribbean nation (in the vein of the 14th of June invasion of the Dominican Republic). We know that Castro is backing subversive efforts clandestinely against Haiti, Dominican Republic, Guatemala, and Nicaragua at present and possible others. These efforts can be magnified and additional ones contrived for exposure. For example, advantage can be taken of the sensitivity of the Dominican Air Force to intrusions within their national air space. «Cuban» B-26 or C-46 type aircraft could make cane-burning raids at night. Soviet Bloc incendiaries could be found. This could be coupled with “Cuban” messages to the Communist underground in the Dominican Republic and “Cuban” shipments of arms which would be found, or intercepted, on the beach.

6. Use of MIG type aircraft by US pilots could provide additional provocation. Harassment of civil air, attacks on surface shipping and destruction of US military drone aircraft by MIGf type planes would be useful as complementary actions. An F-86 properly painted would convince air passengers that they saw a Cuban MIG, especially if the pilot of the transport were to announce such fact. The primary drawback to this suggestion appears to be the security risk inherent in obtaining or modify­ing an aircraft. However, reasonable copies of the MIG could be produced from US resources in about three months.

7. Hijacking attempts against civil air and surface craft should appear to continue as harassing measures condoned by the government of Cuba. Concurrently, genuine defections of Cuban civil and military air and surface craft should be encouraged.

8. It is possible to create an incident which will demonstrate convincingly that a Cuban» aircraft has attacked and shot down a chartered civil airliner enroute from the United States to Jamaica, Guatemala, Panama or Venezuela, The destination would be chosen only to cause the flight plan route to cross Cuba. The passengers could be a group of college students off on a holiday or any grouping of persons with a common interest to support chartering a non-scheduled flight.

a. An aircraft at Eglin AFB would be painted and numbered as an exact duplicate for a civil registered aircraft belonging to a CIA proprietary organization in the Miami area. At a designated time the duplicate would be substituted for the actual civil aircraft and would be loaded with the selected passengers, all boarded under carefully prepared aliases. The actual registered aircraft would be converted to a drone.

b. Take off times of the drone aircraft and the actual aircraft will be scheduled to allow a rendezvous south of Florida. From the rendezvous point the passenger-carrying aircraft will descend to minimum altitude and go directly into an auxiliary field at Eglin AFB where arrangements will have been made to evacuate the passengers and return the aircraft to its original status. The drone aircraft meanwhile will continue to fly the filed flight plan. «When over Cuba the drone will being transmitting on the international distress frequency a «MAY DAY» message stating he is under attack by Cuban MIG aircraft. The transmission will be interrupted by destruction of the aircraft which will be triggered by radio signal. This will allow ICAO radio stations In the Western Hi ell the US what has happened to the aircraft’ instead of the US trying to «sell» the incident,

9. It la possible to create an Incident -which will make It appear that Communist Cuban MIGs have destroyed a USAF aircraft over international waters In an unprovoked attack.

a. Approximately 4 or 5 F-101 aircraft will be dispatched in trail from Homestead AFB, Florida, to the vicinity of Cuba. Their mission will be to reverse course and simulate fakir aircraft for an air defense exercise in southern Florida, These aircraft would conduct variations of these flights at frequent intervals. Crews would be briefed to remain at least 12 miles off the Cuban coast; however, they would be required to carry live ammunition in the event that hostile actions were taken by the Cuban MIGs.

b. On one such flight, a pre-briefed pilot would fly tail-end Charley at considerable interval between aircraft. While near the Cuban Island this pilot would broadcast that he had been jumped by MIGs and was going down. No other

calls would be made. The pilot would then fly directly west at extremely low altitude and land at a secure base, an Eglin auxiliary. The aircraft would be met by the proper people, quickly stored and given a new tail number. The pilot who had performed the mission under an alias, would resume his proper identity and return to his normal place of business. The pilot and aircraft would then have disappeared.

c. At precisely the same time that the aircraft was presumably shot down a submarine or small surface craft would disburse F-101 parts, parachute, etc., at approximately 15 to 20 miles off the Cuban coast and depart. The pilots returning to Homestead would have a true story as far as they knew. Search ships and aircraft could be dispatched and parts of aircraft found.

Annex to Appendix to Enclosure A

FACTS BEARING ON THE PROBLEM

1. The Joint Chiefs of Staff have previously stated (JCS 1969/303) that US unilateral military intervention in Cuba can be undertaken in the event that the Cuban regime commits hostile acts against US forces or property which would serve as an incident upon’ which to base overt Intervention.

2. The need for positive action in the event that current covert efforts to foster an internal Cuban rebellion are unsuccessful was indicated (JCS 1969/313) by the Joint Chiefs of Staff on 7 March 1962, as follows:

^“….determination that a credible internal revolt is impossible of attainment during the next 9-10 months will require a decision by the United States to develop a Cuban «provocation» as justification for positive US military action”.

3. It is understood that the Department of State also is preparing suggested courses of action to develop justification for US military intervention in Cuba.

* JCS 1969/303

** JCS 1969/313

Enclosure B

Κλεάνθης Γρίβας

11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

Μέρος 3/3

ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ

ΤΗΝ 11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

11 Σεπτεμβρίου 2001:

Η γένεση του αμερικανικού φασιστικού

και θεοκρατικού κράτους

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

EΝΑ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΠΟΛΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ΚΤΥΠΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ

ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

ΤΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

“ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΑ” (The Guardian, 13-9-2001)

“TΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΕΣ ΣΕ CIA & FBI” (N.Y. Times, 13-9-2001):

TΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΗΣ 11^ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

Η ΑΝΤΙΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΕΣ-ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΜΑΥΡΑ ΚΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ

ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ

«Σε μερικά θέματα το μυαλό της έκοβε πολύ περισσότερο από τον Ουίνστον, και ήταν πολύ λιγότερο ευάλωτη στην προπαγάνδα του κόμματος. Έτυχε μια φορά στον Ουίνστον να αναφέρει παρεμπιπτόντως τον πόλεμο με την Ευρασία. Τον κατέπληξε, όταν είπε με αφέλεια ότι κατά τη γνώμη της, δεν γινόταν κανένας πόλεμος. Οι κατευθυνόμενες βόμβες που έπεφταν κάθε μέρα στο Λονδίνο, ήταν μάλλον έργο της κυβέρνησης της ίδιας της Ωκεανίας, έτσι μόνο και μόνο για να κρατούν τους ανθρώπους στο φόβο..»

Τζορτζ Όργουελ, 1984

«Οι ιστορικοί τον μέλλοντος θα διαπιστώσουν ότι ανάμεσα στο Νοέμβριο τον 2001 και το Φεβρουάριο του 2002, η δημοκρατία (έτσι όπως την οραματίστηκαν οι συντάκτες της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας και του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών) απεβίωσε. Καθώς η δημοκρατία εξέπνεε, το φασιστικό και θεοκρατικό αμερικανικά κράτος γεννιόταν».

Τζον Στάντον & Γουϊνι Μάντσεν,

The Emergence of the Fascist American Theocratic State, 2002

«Η μυστική κυβέρνηση επιβάλλεται ενάντια στην ανοικτήκυβέρνηση»;

Γερουσιαστές Τζον Μακ Κέην, Γιόσεφ Λίμπερμαν,

Πόρτερ Γκος, Ρίτσαρντ Σέλμπι και Ρον Πολ

• Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, στην ζωντανή εκπομπή «Έκτακτη Επικαιρότητα» της ΕΤ3 που άρχισε να μεταδίδεται στις 8.30 μ.μ. (περίπου 4 ώρες μετά το τρομoκρατικό κτύπημα στις ΗΠΑ), διατύπωσα την άποψη ότι επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη ενέργεια στο πλαίσιο μιας απόπειρας πραξικοπήματος ακροδεξιών κύκλων της αμερικανικής ελίτ που αποσκοπούσε στην πλήρη αναθεώρηση της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής (με στόχο τον έλεγχο του πληθυσμού) και της εξωτερικής πολιτικής (με στόχο την επιβολή της αμερικανικής αυτοκρατορίας).

• Στις 13 Σεπτεμβρίου 2001, μετά επαναδιατύπωσα αυτή την ερμηνεία σε άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία (13/9/2001) με τον τίτλο «Η Εποχή του αδιανόητου: 11 Σεπτεμβρίου 2001». Η άποψη άρχισε να ενισχύεται από την επομένη του τρομοκρατικού κτυπήματος και, έκτοτε, επιβεβαιώνεται διαρκώς από τα νέα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, κυρίως στο διαδίκτυο.

ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Στις 13 Μαρτίου 1962, ο ακροδεξιός στρατηγός Λέμνιτζερ, αρχηγός του μεικτού γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ συνεπικουρούμενος από τον υπαρχηγό και ομοϊδεάτη του στρατηγό Γουόκερ, πρότεινε στον πρόεδρο Κένεντι και στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSA) την εφαρμογή ενός πρωτοφανούς σχεδίου με την κωδική ονομασία Operation Northwoods,προκειμένου να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στην Κούβα και να διασφαλιστεί η μαζική υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης σ’ αυτή. Το σχέδιο προέβλεπε κατάρριψη αεροπλάνου της πολιτικής αεροπορίαςαπό πολεμικό αεροπλάνο βαμμένο με τα χρώματα της Κούβας, βύθιση πλοίουμε απόδοση της ευθύνης στην Κούβα, δολοφονίες προσωπικοτήτων (μεταξύ των οποίων και ο αστροναύτης Τζον Γκλεν) και τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του πληθυσμού για τις οποίες θα ενοχοποιούνταν εντέχνως η Κούβα.

Ο πρόεδρος Τζον Κένεντι, ο υπουργός δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι, ο υπουργός άμυνας Μακ Ναμάρα και οι επιτελείς του απέρριψαν το σχέδιο και ο Λέμνιτζερ ζητάει να καταστραφούν τα αντίγραφα του σχεδίου που είχε εγχειρήσει στα μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (πράγμα που έγινε απ’ όλους με εξαίρεση τον Μακ Ναμάρα που φρόντισε να περισώσει το δικό του αντίγραφο).

Ο στρατηγός Λέμνιτζερ απομακρύνθηκε από τις ΗΠΑ και εξουδετερώθηκε ως δυνάμει πραξικοπηματίας, με το διορισμό του στη θέση του αρχηγού των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην Ευρώπη (τοποθέτηση που σηματοδότησε την έναρξη της εφαρμογής της «στρατηγικής της έντασης» στην ευρωπαϊκή ήπειρο) και ο στρατηγός Γουόκερ αποπέμφθηκε από το στράτευμα και του απαγγέλθηκε κατηγορία για συνομωσία κατά της κυβέρνησης.

Τριανταέξι χρόνια αργότερα, το 1999, τα προσωπικά αρχεία του Μακ Ναμάρα αποχαρακτηρίζονται και δίνονται στη δημοσιότητα. Ανάμεσα στα άλλα έγγραφα περιλαμβάνεται και το αντίγραφο της πρότασης για την Operation Northwoods, σκιαγράφηση μιας βρόμικης επιχείρησης αντίστοιχης μ’ αυτή που εκδηλώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 ως επισφράγισμα του θανάτου της αστικής δημοκρατίας και της γέννησης του φασιστικού και θεοκρατικού αμερικανικού κράτους.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΠΟΛΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας. Με βάση τα στοιχεία που αποκαλύπτονται διαρκώς κατά τη μεταπολεμική περίοδο, αποτελεί κοινοτυπία η διαπίστωση ότι τόσο η κρατική και η δήθεν αντικρατική, όσο και η μητροπολιτική και η περιφερειακή τρομοκρατία, αναπτύσσονται σε ομόκεντρους κύκλους που αλληλοτέμνονται και κατατείνουν στην εξυπηρέτηση του, ίδιου πάντοτε, στόχου: Τη σταθεροποίηση ή τη σκλήρυνση των υφιστάμενων σχέσεων εξουσίας.

Με τις συνδυασμένες τρομοκρατικές ενέργειες στην καρδιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, η ανθρωπότητα εισήλθε στην περίοδο της καθαυτό Pax Americana και της Εποχής του Αδιανόητου, όπου τα πάντα είναι πιθανά, δυνατά και αναμενόμενα. Άνοιξε ένα, εντελώς νέο από ποιοτική άποψη, κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας, στο οποίο, η διεθνής πολιτική σκηνή θα διαμορφώνεται με βάση τον σιδερένιο κανόνα «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» και η κυριαρχία θα επιβάλλεται απροσχημάτιστα και κυνικά.

Ανάμεσα στην ανατροπή του διπολικού κόσμου (1989-1991) και στην επιβολή της αδιαμφισβήτητης πλανητικής κυριαρχίας των ΗΠΑ (από το 2001 και μετά), οι ΗΠΑ διήνυσαν ένα, αναγκαίο, μεταβατικό στάδιο (1991-2001), στη διάρκεια του οποίου έπρεπε να καλύψουν το κενό κυριαρχίας που δημιουργήθηκε από αυτή την ανατροπή.

Σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο, οι ΗΠΑ ήταν υποχρεωμένες να πορευτούν σε συνεννόηση και συνεργασία με τους εταίρους τους (κυρίως, τους Ευρωπαίους), γιατί μόνον αυτό παρείχε μια επίφαση νομιμότητας στο εγχείρημά τους και, συγχρόνως, έθετε στη διάθεσή τους έτοιμους μηχανισμούς διείσδυσης και επιρροής στις νεο-αποκτημένες ζώνες επιρροής. Αυτές οι προϋποθέσεις ήταν απολύτως αναγκαίες για την άσκηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που, εντελώς ξαφνικά, βρέθηκε υποχρεωμένη να καλύψει τέσσερις νέες ανάγκες, οι οποίες αφορούσαν:

α) Την επέκταση της κυριαρχίας των ΗΠΑ σε περιοχές που έως τότε βρισκόταν στη ζώνη επιρροής των σοβιετικών.

β) Τη ριζική αναπροσαρμογή της πολιτικής τους με τις χώρες που, έως τότε, εξισορροπούσαν ανάμεσα στα δύο μπλοκ.

γ) Την πλήρη αναθεώρηση των σχέσεών τους με τις, ελάχιστες, χώρες που εξακολουθούν να παραμένουν έξω από την άμεση επιρροή τους.

δ) Την εκ βάθρων αναδιάταξη των σχέσεών τους με τους εταίρους τους, οι οποίοι (εξαιτίας του διπολισμού) έπαιζαν έως τότε στις διεθνείς υποθέσεις, ένα ρόλο που ήταν εμφανώς δυσανάλογος με την αντικειμενική τους κατάσταση και τις πραγματικές τους δυνατότητες.

Με την εκπνοή αυτής της μεταβατικής περιόδου, οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να αποποιηθούν το βάρος της συνδιαλλαγής με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στον επικαθορισμό των επιμέρους στοιχείων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και να διαμορφώσουν ένα πλέγμα σχέσεων στο οποίο ο ρόλος των «εταίρων» των ΗΠΑ θα ήταν εναρμονισμένος με το πραγματικό βάρος τους στη διεθνή πολιτική σκηνή. Αυτό σημαίνει πως μετά την ολοκλήρωση της μεταβατικής φάσης, υποβαθμίζεται δραματικά η σημασία της Ευρώπηςστη διεθνή σκακιέρα (που έως τότε ήταν αναβαθμισμένη λόγω του διπολισμού)και οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μετατρέπονται σε «εταίρες» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στο πλαίσιο της καθαρότερης έκφανσης των σχέσεων κυριαρχίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, της Pax Americana.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, η μοναδική υπερδύναμη στον πλανήτη, υπέστη το βαρύτερο πλήγμα στην ιστορία της, σε δύο κρίσιμα σημεία:

● Στη Νέα Υόρκη, κέντρο της οικονομικής δύναμης της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, όπου οι δύο δίδυμοι ουρανοξύστες του «Διεθνούς Κέντρου Εμπορίου» (WTC) κατέρρευσαν ως χάρτινοι πύργοι, μετά το τρομοκρατικό εγχείρημα. Και,

● Στο Πεντάγωνο, επιτελικό κέντρο της μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής στην ιστορία της ανθρωπότητας, το οποίο δέχτηκε μια επίθεση που, δεν θα μπορούσε να συλληφθεί ούτε από την πλέον τολμηρή φαντασία.

Με δεδομένη την οργή για τους θύτες και την οδύνη για τα θύματα της παρανοϊκής βίας (οδύνη που αφορά, εξίσου, όλα τα θύματα της κρατικής ή «αντικρατικής» τρομοκρατίας σε όλο τον κόσμο), θα επιχειρήσω να εκφράσω συνοπτικά την άποψή μου γι’ αυτή την αδιανόητη τριπλή τρομοκρατική επίθεση στο αμερικανικό έδαφος. Κι αυτό, γιατί θεωρώ ότι η είναι κεφαλαιώδους σημασίας η διαύγαση των διαπλεκόμενων πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών ή σκοπιμοτήτων που βρίσκονται πίσω από αυτή τη μαζική δολοφονία.

ΚΤΥΠΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ

Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι και σ’ αυτή την τρομοκρατική ενέργεια, είναι σίγουρο ότι, αρχικά, θα «ανακαλυφθεί» κάποιο ίχνος που θα εξυπονοεί την ενοχή του ισλαμικού παράγοντα, και θα κατασκευαστούν «ενδείξεις» που, αργότερα, θα αποδειχτούν «σαθρές». Εν συνεχεία, θα εντοπιστούν, όχι ίχνη, αλλά στοιχεία που θα ενοχοποιούν ορισμένες δυναμικές συνιστώσες της αμερικανικής άκρας δεξιάς και κάποια τμήματα του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού κατεστημένου και των μυστικών υπηρεσιών, που διασυνδέονται μαζί τους.

Μια πρώτη προσέγγιση στα γεγονότα που αφορούν αφενός το τρομοκρατικό εγχείρημα και, αφετέρου την αντίδραση των διαχειριστών της εξουσίας σ’ αυτό, οδηγεί σε δύο λογικές διαπιστώσεις:

1) Το τρομοκρατικό εγχείρημα ήταν υπερβολικά σύνθετο και πολύπλοκο. Και ως τέτοιο, απαιτούσε οργάνωση, ανθρώπινο δυναμικό, επιχειρησιακή διεύθυνση, λογιστική υποστήριξη, τεχνογνωσία, πληροφορίες, διασυνδέσεις και συντονισμό, που, καμιά τρομοκρατική ομάδα στον πλανήτη, δεν μπορεί να διαθέτει.

Εύλογο, λοιπόν, το συμπέρασμα ότι ένα τέτοιο εγχείρημα μπορούσε να οργανωθεί μόνο από το εσωτερικό των ΗΠΑ και, ιδιαίτερα, από κύκλους που διαθέτουν αυτές τις δυνατότητες.

2) Τα μέτρα που πάρθηκαν αμέσως μετά την εκδήλωση του τρομοκρατικού κτυπήματος, με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχούν σε ένα τρομοκρατικό κτύπημα, ανεξάρτητα, από το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας που προκαλείται απ’ αυτό (γιατί, απλούστατα, δεν είναι το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας που καθορίζει το συσχετισμό δυνάμεων στη διακατοχή και διαχείριση της εξουσίας). Μεταξύ άλλων, τα μέτρα περιελάμβαναν:

● Πλήρη νέκρωση του αμερικανικού εναέριο χώρου, πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ.

● Κατάσταση υψηλού συναγερμού (High Alert) όλων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, εδάφους, αέρα, θάλασσας, σε ομοσπονδιακή κλίμακα, πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί από την Κρίση της Κούβας.

● Εκκένωση μεγαλουπόλεων.

● Ανάληψη αστυνομικών καθηκόντων από μονάδες του στρατού σε μεγάλη έκταση.

● Μετακίνηση του προέδρου και του αντιπροέδρου από στρατιωτική βάση σε στρατιωτική βάση (με χωριστά για τον καθένα, μέσα), και άλλα συναφή.

Το λογικό εξαγόμενο από το συνδυασμό αυτών των δύο διαπιστώσεων, οδηγεί στη βάσιμη υπόθεση εργασίας ότι πίσω απ’ αυτή την τρομοκρατική ενέργεια υπήρχε κάτι πολύ σοβαρότερο από τις επιδιώξεις και τις δυνατότητες ενός τρομοκρατικού γκρουπούσκουλου.

Επιπλέον, τα μέτρα που εφαρμόστηκαν μετά το τρομοκρατικό κτύπημα ήταν πρωτοφανή και προβλέπονταν από σχέδια που εφαρμόζονται μόνον σε καταστάσεις πολέμου ή πραξικοπήματος.

Και, με δεδομένη την ανυπαρξία όποιας κατάστασης πολέμου, μένει η λογική υπόθεση ότι επρόκειτο για μια απόπειρα «ανακτορικού» πραξικοπήματος(φαινόμενο σύνηθες στην ιστορική διαδρομή όλων των αυτοκρατοριών), το οποίο θα μπορούσε να αποσκοπεί αφενός στη δραστική αλλαγή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ και αφετέρου σε μια γενικό και ριζική αναδιάταξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε πλανητική κλίμακα, ενόψει μιας -προβλεπτής και διαφαινόμενης- ύφεσης, η οποία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα μπορούσαν να καταστούν ανεξέλεγκτες.

ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Στην εύλογη ένσταση «πώς πείθεται ένας άνθρωπος να αυτοκτονήσει εάν δεν εξυπηρετεί σκοπούς για τους οποίους είναι διατεθειμένος να δώσει τη ζωή του;»,η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο σκοτεινό κόσμο και στον αποκρουστικό τρόπο δράσης των μυστικών υπηρεσιών. Σ’ αυτό το τρομοκρατικό εγχείρημα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν:

1) Είτε ισλαμιστές-μέλη τρομοκρατικών ομάδων, οι οποίες είχαν διαβρωθεί πλήρως από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι αυτουργοί καθοδηγούνταν καταλλήλως και ενεργούσαν πιστεύοντας ακράδαντα ότι επιτελούσαν το «σχέδιο του Αλλάχ» ενώ, στην πραγματικότητα, εφάρμοζαν το σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών.

Η πρακτική αυτή, αποτελεί έναν από τους πάγιους τρόπους δράσης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών από το 1970, τουλάχιστον επισήμως, όπως συνάγεται από το περιβόητο Το «Εγχειρίδιο Εκστρατείας για τις Μυστικές Υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις [απο]Σταθεροποίησης», το οποίοκοινοποιήθηκε το Μάρτιο 1970 στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με τις υπογραφές των στρατηγών Westmorland και Wicklam.

[Σημείωση: Το ως άνω Εγχειρίδιο κοινοποιήθηκε με τα κωδικά στοιχεία FM30-31, συνοδευόμενο από 3 παραρτήματα (FM 30-31 A, B και C).Χαρακτηριζόταν ως «αυστηρά απόρρητο κατηγορίας ΙΙ» (δηλαδή κατηγορίας που δεν υπόκειται σε αυτόματο αποχαρακτηρισμό μετά την πάροδο προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος). Άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αμέσως μετά την κοινοποίησή του (1970), αλλά η αναγωγή του σε «καθημερινή πρακτική» των μυστικών υπηρεσιών γίνεται κυρίως κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIAήταν ο Ούλιαμ Κόλμπι –έως το 1975– και ο Τζορτζ Μπους, το 1976. Οστρατηγός Westmorland ήταν τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και είχε διατελέσει αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.]

Όπως σημειώνεται στο «Εγχειρίδιο»:

«Είναι πιθανό οι φιλικές κυβερνήσεις να δείχνουν παθητικότητα ή αναποφασιστικότητα απέναντι στον ανατρεπτικό κομμουνισμό (στις σημερινές συνθήκες, διάβαζε «τρομοκρατία»), ίσως εξαιτίας κάποιας χαλάρωσης των βίαιων πράξεων… Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν ειδικές επιχειρήσεις, ικανές να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και υπάρχει επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι μυστικές υπηρεσίες επιβάλλεται να διεισδύσουνστις ανατρεπτικές οργανώσεις με ειδικούς πράκτορες που θα έχουν αποστολή να δημιουργήσουν ομάδες δράσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των οργανώσεων… Αυτές οι ομάδες δράσης, υπό των έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών, θα εξαπολύσουν κύμα βίαιων ή μη βίαιων εκδηλώσεων, αναλόγως των περιστάσεων… Αν δεν είναι εφικτή η διείσδυση αυτού του είδους, μπορεί να οδηγήσει στον επιδιωκόμενο σκοπό η χρησιμοποίηση οργανώσεων της άκρας αριστεράς».

[Εγχειρίδιο: Μέρος Γ. Μεθοδολογία [απο]σταθεροποιητικής δραστηριότητας (FM 30/31, Παράρτημα Β, κεφάλαιο 6)]

2) Είτε μουσουλμάνοι-άσχετοι με την τρομοκρατία, οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε ειδικά προγράμματα «αναμόρφωσης της προσωπικότητας»(δηλαδή σε τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου»), διά των οποίων το υποκείμενο καθίσταται απολύτως ευπειθές στα κελεύσματα των χειριστών του, με βάση ένα συνδυασμό ψυχοφαρμακολογικών επιδράσεων και τεχνικών εξαρτημένων αντανακλαστικών.

Οι πρακτικές αυτές ήταν συνήθεις για τη CIA, τουλάχιστον έως το 1976, οπότε και αποτέλεσαν αντικείμενο έρευνας από Εξεταστική Επιτροπή του αμερικανικού Κογκρέσου, η Έκθεση της οποίας, είναι εξόχως αποκαλυπτική για τους εμπνευστές τη δομή και την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες του John Marks, πρώην διπλωμάτη, πράκτορα τηςCIA και νυν καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν πλήρως από την ως άνω Έκθεση για το διαβόητο πρόγραμμαMK–ULTRA, η CIA ελέγχει άμεσα ή έμμεσα όλα τα ερευνητικά προγράμματα που σχετίζονται με τις χημικές ή ψυχολογικές μεθόδους ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Επιπλέον διαθέτει και δικά της «ερευνητικά κέντρα» όπου γίνονται πειράματα σε διανοητικά καθυστερημένους, πόρνες, τοξικομανείς, αλλοδαπούς και ποινικούς κρατούμενους που ανήκουν σε διάφορες εθνικές μειονότητες.

3) Είτε εφαρμόστηκε (κι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιθανότερη εκδοχή) μια διαδικασία τηλεκατεύθυνσης των αεροπλάνων από το έδαφος (με βάση με ένα σχέδιο που ανέπτυξε μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, η Raytheon Co, για λογαριασμό του Πενταγώνου). Αυτή η άποψη ενισχύεται:

α) από το γεγονός ότι στους καταλόγους των επιβατών-θυμάτων που έδωσαν οι αεροπορικές εταιρείες American Airlines και United Airlinesπεριλαμβάνονται και ορισμένα υψηλόβαθμα στελέχη της Raytheon, που συμμετείχαν στην ανάπτυξη του εν λόγω σχεδίου, και

β) από τον τρόπο κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, που είναι εκπληκτικά όμοια με τις προγραμματισμένες καταρρεύσεις κτιρίων.

ΤΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Οι προσπάθειες συγκάλυψης των κενών και των αντιφάσεων της επίσημης εκδοχής για τα τρομοκρατικά κτυπήματα είναι προφανείς και διαπιστωμένες με κορυφαία ανάμεσά τους την Έκθεση της Ειδικής Εξεταστικής Επιτροπής του Κογκρέσου (μιας επιτροπής που η πλειοψηφία των μελών της αποτελείται από υψηλόβαθμα στελέχη της πετρελαϊκής βιομηχανίας, μεταξύ των οποίων και οι δύο συμπρόεδροί της, εκπρόσωποι των κομμάτων του αμερικανικού δικομματικού συστήματος).

Η Έκθεση, που δόθηκε στη δημοσιότητα το 2004, παραπέμπει συνειρμικά στην αντίστοιχη διαβόητη Έκθεση της Επιτροπής Warren με την οποία η δολοφονία του προέδρου Κένεντι αποδίδονταν αποκλειστικά και μόνο στη δράση ενός ατόμου, του Χάρβεϊ Οσβαλντ, παρά το γεγονός ότι από το φιλμ στο οποίο καταγράφηκε η σκηνή της δολοφονίας από τον ερασιτέχνη κινηματογραφιστή Zapruder προέκυπτε ότι ο Κένεντι είχε πυροβοληθεί από 4 διαφορετικά σημεία διαδοχικά.

Όμως, ανεξάρτητα απ’ αυτά, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τις άμεσες επιπτώσεις αυτών των γεγονότων στην αμερικανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική, οι οποίες θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μια λέξη: «Σκλήρυνση».

● Στις 13 Σεπτεμβρίου 2001, δύο μέρες μετά το τετραπλό τρομοκρατικό κτύπημα στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους υιός, κήρυξε τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία, που δεν στρέφεται κατά συγκεκριμένου εχθρού. Με τη δήλωση «είμαστε κιόλας μάρτυρες του πρώτου πολέμου του 21ου αιώνα, και, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα οδηγήσουν όλον τον πολιτισμένο κόσμο στη νίκη»,προανήγγειλε μια (από δω και πέρα) διαρκή στρατιωτική κινητοποίηση και συνεχή πολεμική αναμέτρηση με έναν εχθρό-φάντασμα, τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει και ο οποίος, συνεπώς, μπορεί να παίρνει το επιθυμητό περιεχόμενο και σχήμα με βάση τις σκοπιμότητες που πρέπει να εξυπηρετούνται κάθε φορά.

Όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, σε πρώτη φάση, οι διωκτικές αρχές «εντοπίζουν» κάποια ισλαμικά ίχνη (που πριν από την ανατροπή του διπολισμού ήταν πάντοτε «αριστερά»).

Με την κινητοποίηση του FBI, NSA, της CIA και όλου του σκοτεινού κόσμου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών [οι οποίες αποδείχθηκαν, αξιοθρήνητα, «ανίκανες» να προλάβουν τόσο αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα, όσο και όλα τα άλλα που προηγήθηκαν] και τη συνεργασία των μέσων μαζικής «ενημέρωσης»,ως ύποπτος φωτογραφίζεται ο Σαουδάραβας Κροίσος-τρομοκράτης Οσάμα Μπιν Λάντεν και το φονταμενταλιστικό καθεστώς του Αφγανιστάν που του παρέχει άσυλο.

Αλλά, πριν περάσουν τρεις μέρες από το τρομοκρατικό κτύπημα, διαπιστώνεται ότι «το σενάριο αυτό παρουσιάζει μεγάλα κενά, όπως αρχίζουν να αναγνωρίζουν χαμηλόφωνα ακόμη και Αμερικανοί αξιωματούχοι». [Καθημερινη,14/9/2001]

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΑ (Guardian, 13-9-2001)

Στις 13/9/2001, η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, αναδεικνύει μια άλλη πλευρά του ζητήματος, γράφοντας:

«Οι ΗΠΑ διαθέτουν κατασκοπευτικούς δορυφόρους, ικανούς να φωτογραφήσουν το έδαφος του Αφγανιστάν με τέτοια ακρίβεια, που δεν τους ξεφεύγει ούτε… γόπα τσιγάρου. Επικηρυγμένος από το 1998, ως ο ‘υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ’, ο Μπιν Λάντεν είναι αναγκασμένος να κρύβεται όλη την ημέρα σε σπηλιές των γυμνών βουνών του Αφγανιστάν και να αλλάζει κρησφύγετο κάθε βράδυ. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να οργανώσει μια τεράστια, καλά συντονισμένη επιχείρηση στο έδαφος των ΗΠΑ σαν αυτή της περασμένης Τρίτης. “Άλλωστε τα μέχρι στιγμής ‘στοιχεία’ που έχουν εμφανισθεί στον αμερικανικό Τύπο (ένα αντίγραφο του Κορανίου, ένας υπολογιστής με οδηγίες πλοήγησης αεροσκαφών κ.λπ.) είναι τόσο σαθρά, που φαίνεται πως έχουν ως μοναδικό στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης. Σ’ αυτό το φόντο, ιδιαίτερη σημασία έχει χθεσινό ρεπορτάζ του Γουίλιαμ Σαφάιρ στους Τάιμς της Νέας Υόρκης”.

[«Διάχυτες υποψίες για τυφλοπόντικες εντός των τειχών», Καθημερινή, 14/9/2001, σ. 3]

«TΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΕΣ» ΣΕ CIA & FBI (N.Y. Times, 13-9-2001)

Στην εφημερίδα New York Times, ο αρθρογράφος της Γουίλιαμ Σαφάιρ,επικαλείται πηγές της κυβέρνησης Μπους και των μυστικών υπηρεσιών, καιαποκαλύπτει ότι «οι τρομοκράτες γνώριζαν επακριβώς το δρομολόγιο του προεδρικού αεροσκάφους -το οποίο σκόπευαν να καταρρίψουν, και χρησιμοποιούσαν τον κώδικα επικοινωνίας αμερικανικών υπηρεσιών για την ανταλλαγή μηνυμάτων». Το εύλογο συμπέρασμα του αρθρογράφου είναι ότι «οι τρομοκράτες είχαν τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στη CIA, το FBI ή κάποια άλλη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ».

[William Safire, “Inside the Bunker”, The New York Times, 13/9/2001 («Οι δράστες γνώριζαν τους κωδικούς αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας», Καθημερινή, 14/9/2001)]

Τις διάχυτες υποψίες ήρθε να ενισχύσει απροσδόκητη παρέμβαση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ και πρώην διοικητή της CIA, Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Δικαιολογώντας την (κατά τη δήλωσή του), «βρώμικη δουλειά»της CIA, o πατήρ Μπους αναγνώρισε ότι «η CIA, στο παρελθόν, είχε τοποθετήσει πράκτορές της σε τρομοκρατικές οργανώσεις για να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος των εθνικών συμφερόντων». Το ερώτημα είναι: Γιατί ένιωσε την ανάγκη να προβεί σε αυτή τη δήλωση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Μήπως οι Αμερικανοί φοβούνται ότι θα αποκαλυφθεί συμμετοχή δικών τους πρακτόρων στο κύκλωμα των τρομοκρατών και προσπαθούν να προετοιμάσουν το έδαφος;

Οι μυστικοί δίαυλοι της CIA και της NSA με την τρομοκρατία και το φονταμενταλιστικό Ισλάμ είναι γνωστοί από καιρό. Το μέγα σκάνδαλο της εποχής Ρέιγκαν, με πρωταγωνιστή τον συνταγματάρχη Ολιβερ Νορθ, αφορούσε την παροχή όπλων στο φονταμενταλιστικό Ιράν, ώστε να χρηματοδοτηθεί η αντικομμουνιστική εκστρατεία των ΗΠΑ στη Νικαράγουα. Ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν και η οργάνωσή του, είχαν χρηματοδοτηθεί και εκπαιδευθεί από τη CIA εναντίον της σοβιετικής κατοχής στο Αφγανιστάν.

Θα μπορούσαν κάποιοι από τους ακροδεξιούς Αμερικανούς πράκτορες (πρώην ή εν ενεργεία) να χρησιμοποίησαν αυτούς τους υπόγειους διαύλους με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό σε μια τρομοκρατική επιχείρηση, που οι πολιτικοί της στόχοι υπερβαίνουν και την πιο τολμηρή φαντασία; Οι πραγματικές απαντήσεις μπορεί να μην έρθουν ποτέ. Αλλά τα ερωτήματα είναι βέβαιο ότι θα τεθούν, αργά ή γρήγορα». [«Διάχυτες υποψίες», Καθημερινή, 14/9/2001, σ. 3]

Σε σχέση με το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου υπάρχει ένα πλήθος γεγονότων από τα οποία προκύπτει ότι τα κτυπήματα ήταν προσχεδιασμένα ή αναμενόμενα και διευκολύνθηκαν να συμβούν. Θα επιχειρήσω μια σύντομη αναφορά σ’ ένα μικρό μέρος αυτών των στοιχείων, παραπέμποντας των αναγνώστη σε ειδικές και έγκυρες σελίδες του Διαδικτύου όπου καταχωρούνται τα στοιχεία που έρχονται διαρκώς στο φως. Μεταξύ αυτών η σελίδες του Paul Thompson (Τimeline of 9/11), του Μάικ Ρούπερτ (www.fromthewilderness.com), κ.α.

Και φυσικά, τα καταπληκτικά ντοκυμαντέρ-αναλύσεις «In Plane Site»και «The Painful Deceptions» όπου με μια εξαντλητική επιστημονική τεκμηρίωση κονιορτοποιείται η επίσημη ψευδής εκδοχή των τρομοκρατικών κτυπημάτων της 11^ης Σεπτεμβρίου (μπορείτε να τα παραγγείλετε ως DVD VHSμέσω του διαδικτύου ή να τα βρείτε στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας μια μηχανή αναζήτησης και να τα κατεβάσετε).

TΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΗΣ 11^ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

● Αρχές του 2001. Ο Μπους απαγορεύει τις έρευνες για τις διασυνδέσεις της οικογένειας του Μπιν Λάντεν με τρομοκράτες, τον Μάιο 2001 ενισχύει το καθεστώς των Ταλιμπάν 43 εκατομμύρια δολάρια και την άνοιξη του 2002, μεσούσης της αντι-μπιν-λαντεν υστερίας, θα διαλύσει την Bin Laden Task Force.

● Μάιος 2001. Ο αξιωματικός της Μυστικής Υπηρεσίας του Ναυτικού Ντέλμαρτ «Μάικ» Βρίλαντ, που βρίσκεται στη φυλακή του Τορόντο λόγω απάτης, είχε από τις αρχές 2001 πληροφορίες για πιθανά τρομοκρατικά χτυπήματα στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο και το Μάιο 2001 τις έθεσε στη διάθεση των καναδικών Μυστικών Υπηρεσιών (όπως αποκαλύπτεται στις 14 Σεπτεμβρίου 2001).

● Καλοκαίρι 2001. Η αμερικανική κυβέρνηση προειδοποιήθηκε από πολλές μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών για τρομοκρατικά χτυπήματα σε αμερικανικό έδαφος που αναμένονταν από στιγμή σε στιγμή.

• Η ισραηλινή Μοσάντ προειδοποίησε αρκετές φορές τη CIA ότι αεροπειρατές επρόκειτο να χρησιμοποιήσουν αεροπλάνα από αεροπειρατές ως όπλα εναντίον κτιρίων.

• Οι ρωσικές υπηρεσίες προειδοποίησαν τη CIA ότι 25 τρομοκράτες εξασκούνται ως πιλότοι στις ΗΠΑ προκειμένου να αναλάβουν μια αποστολή αυτοκτονίας.

• Ο διευθυντής της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας (BNP) Αουγκούστ Χάνινγκ πληροφόρησε τη CIA ότι «Τρομοκράτες από τη Μέση Ανατολή σχεδίασαν να απαγάγουν αεροπλάνα».

• Η γερμανική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών (BND) προειδοποιεί τη CIA και το Ισραήλ ότι τρομοκράτες από τη Μέση Ανατολή σχεδιάζουν «να απαγάγουν ένα αεροπλάνο της Πολιτικής Αεροπορίας και να το χρησιμοποιήσουν ως όπλο για να επιτεθούν σε σημαντικά μνημεία της αμερικανικής και ισραηλινής κουλτούρας». [Frankfurter Allgemeine Zeilung, 14 Σεπτεμβρίου 2001].

● 4-14 Ιουλίου 2001. Ο (καθ’ υπόθεση, υπ’ αριθμόν 1 καταζητούμενος άνθρωπος στον κόσμο) Οσάμα Μπιν Λάντεν εισάγεται στο American Hospi­tal στο Ντουμπάι για την αντιμετώπιση του νεφρικού προβλήματος που έχει. Εκεί δέχεται επισκέψεις από την οικογένεια του και υψηλές προσωπικότη­τες από τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Μεταξύ των επισκεπτών του είναι και ο σταθμάρχης της CIA στο Ντουμπάϊ Λάρι Μίτσελ, ο οποίος στις 15 Ιουλίου 2001 (δηλαδή αμέσως μετά την ανεμπόδιστη αναχώρηση του Μπιν-Λάντεν) παίρνει μετάθεση από το γραφείο της CIA στο Ντουμπάι.

● Ιούλιος 2001. Ο αρχηγός της πακι­στανικής Μυστικής Υπηρεσίας, στρατηγός Μαχμούντ Αχμεντ (που βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο της CIA) έστειλε στον υποτιθέμενο αρχηγό των «τρομοκρατών-πιλότων» Μοχάμεντ Αττα 100.000 δολάρια. Η αποστολή των χρημάτων έγινε μέσω τράπεζας από τον Ομάρ Σεΐχ, έναν κρυφό πράκτορα της ISI και ακραίο ισλαμιστή βρετανικής καταγωγής.[Times of India, 26 Οκτωβρίου 2001] Το δημοσίευμα βασίζεται σε πηγές της Ινδικής Μυστικής Υπηρεσίας και επικαλείται μια σχετική επιβεβαίωση από τοFBI. Αργότερα, ο Σεϊχ κατηγορήθηκε για την απαγωγή του δημοσιογράφου Περλ, συνεργάτη της εφημερίδας Wall Street Journal. Μετά τη δημοσίευση της παραπάνω είδησης ο στρατηγός Μαχμούντ Αχμεντ παραιτήθηκε από τη θέση του αρχηγού της ISI.

● 6 Αυγούστου 2001. Σε συνάντηση με τη CIA, ο πρόεδρος Μπους ενημερώνεται για την απειλή που υπάρχει να χρησιμοποιηθούν αεροπλάνα ως ιπτάμενες βόμβες. Αλλά δεν τίθενται σε κατάσταση συναγερμού ούτε η υπηρεσία αεροπορικού έλεγχου ούτε η στρατιωτική αεράμυνα.

● Σεπτέμβριος 2001.

• Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο Σαλμάν Ρούσντι έλα­βε την προειδοποίηση να μην πετάξει στις ΗΠΑ (Times του Λονδίνου).

• Στις 11 Σεπτεμβρίου, ο Αριέλ Σαρόν προειδοποιήθηκε από τη Μοσάντ να μην πετάξει στη Νέα Υόρκη όπου επρόκειτο να μιλήσει.

• Στις 10 Σεπτεμβρίου, αργά τη νύκτα, προειδοποιήθηκε ο δήμαρχος Μπράουν«να είναι προσεκτικός στα ταξίδια του» (San Francisco Chronicle).

• Στις 10 Σεπτεμβρίου «ακυρώθηκαν ξαφνικά, για λόγους ασφαλείας, τα ταξίδια που είχε προγραμματίσει για το επόμενο πρωί μια ομάδας υψηλών αξιωματούχων του Πενταγώνου». [News­week, 24/9/2001]

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ TΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

11 Σεπτεμβρίου 2001. Μέσα σε 45 λεπτά καταλαμβάνονται 4 αεροπλάνα από υποτιθέμενους αεροπειρατές (το πρώτο στις 8.15, το δεύτεροστις 9.05) και βγαίνουν από την πορεία τους.

[Αλλά τα πρώτα καταδιωκτικά απογειώνονται στις 9.30, δηλαδή μετά από 75 λεπτά) γεγονός που δεν έχει προηγούμενό του στην ιστορία των ΗΠΑ.]

● Τα δύο πρώτα θα χτυπήσουν τους δίδυμους πύργους στη Ν. Υόρκη.

● Το τρίτο θα ανακοινωθεί ότι δήθεν χτύπησε το Πεντάγωνο.

● Tο τέταρτο (της περίεργης πτήσης 93) θα κυριολεκτικά θα εξαερωθεί χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος.

Η ΑΝΤΙΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Η αντιαεροπορική άμυνα δεν προσπάθησε να αναχαιτίσει τα αεροπλάναστη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον (η απόσταση από την αεροπορική βάση Μακ Γκουάιρ στο Νιου Τζέρσευ ήταν 7 έως 10 λεπτά αντιστοίχως), ούτε το αεροπλάνο που δήθεν κατευθυνόταν στο Πεντάγωνο (η αεροπορική βάση Αντριους βρίσκεται σε απόσταση 13 μιλίων από το Πεντάγωνο και, συνεπώς, η αντιαεροπορική άμυνα είχε στη διάθεση της 1 ώρα και 15 λεπτά για να αντιδράσει).

Η εξεταστική επιτροπή του Κογκρέσου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ουδεμία πράξη επιτήρησης υπήρξε» (Βλ. Εκθεση). Μ’ άλλα λόγια, ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ παρέμειναν παθητικές κατά τη διάρκεια των χτυπημάτων. Αν είναι δυνατό να πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο.

ΟΙ ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΕΣ – ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του FBI:

1) Σε καθένα από τα αεροπλάνα στα οποία εκδηλώθηκε αεροπειρατεία, οι υποτιθέμενοι αεροπειρατές είχαν οργανωθεί σε πενταμελείς ομάδες που συγκροτήθηκαν την τελευταία στιγμή. Αλλά στο αεροσκάφος της πτήσης 93 (που εξερ­ράγη στην Πενσιλβάνια) υπήρχαν μόνο τέσσερις τρομοκράτες (ο πέμπτος, ο Ζακαρία Μουσάουϊ, είχε συλληφθεί λίγο πιο πριν λόγω λήξης της άδειας παραμονής του).

2) Οι υποτιθέμενοι αεροπειρατές είχαν αγοράσει εισιτήρια για τις πτήσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου στο όνομά τους (όπως ανακοίνωσε το FBI) αλλά και για πτήσεις μετά την 11η Σεπτεμβρίου (όπως ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ).

3) Οι υποτιθέμενοι αεροπειρατές κατάφεραν να αποφύγουν όλα τα συστήμα­τα τα ασφαλείας και να επιβιβαστούν σε 4 πτήσεις.

4) Ο υποτιθέμενος αρχηγός των αεροπειρατών Ατα δεν πήρε την τσάντα τουμαζί του στο αεροπλάνο (όπως ήταν φυσικό) αλλά την άφησε στο αεροδρόμιο. Στην τσάντα αυτή «είχε βάλει» ένα βίντεο σχετικά με την πτήση αεροπλάνου, μια στολή και τη διαθήκη του. Παράλληλα, άφησε την άδεια οδήγησης του μέσα στο αυτοκίνητο που νοίκιασε. Τα ερωτήματα «εάν ενεργεί έτσι κάποιος που ξέρει ότι εκτελεί αποστολή αυτοκτονίας;», «ποιος βρήκε αυτή την τσάντα;» και «πώς διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για την τσάντα του Ατα;», παραμένουν αναπάντητα.

5) Το FBI μέσα σε δύο μόλις μέρες κατάφερε να «εξακριβωθούν» τα στοιχεία των υποτιθέμενων αεροπειρατών, να «ανακαλυφθούν» σε χρόνο ρεκόρ τα εγκαταλειμμένα αυτοκίνητά τους και να «αποκτηθούν»φωτογραφίες τους, αλλά δεν κατάφερε να «ανακαλύψει» τι απέγιναν οι τουλάχιστον πέντε (5) αεροπειρατές που ζουν ακόμη.

6) Ατυχώς για την επίσημη εκδοχή στον κατάλογο των επιβατών-θυμάτων που δημοσίευσαν οι δύο αεροπορικές εταιρείες (American Airlines καιUnited Airlines) στις οποίες ανήκαν τα Μπόινγκ που υπέστησαν αεροπειρατείαδεν υπάρχει ούτε ένας από τους 19 δήθεν αεροπειρατές που περιλαμβάνει ο κατάλογος που έδωσε στη δημοσιότητα το FBI.

Σε ό,τι αφορά τους 19 δήθεν αεροπειρατών που περιλαμβάνονται στον κατάλογο του FBI (άνδρες 25-35 ετών, Άραβες και μουσουλμάνοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους Σαουδάραβες):

1) Η πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσιγκτον επιβε­βαίωσε ότι 4 απ’ αυτούς χαίρουν άκρας υγείας και ζουν στις χώρες τους (ο Αμπντουλαζίζ Αλομαρί, ο Μοχάντ Αλσχεχρί, ο Σαλέμ Αλχαζμί και ο Σαέντ Αλγκχαμντί).

2) Ο «νεκρός» Ουαλίντ Μ. Αλσχεχρί, ο οποίος ζει σήμερα στην Καζαμπλάν­κα και εργάζεται ως πιλότος στην Royal Air Maroc, έδωσε συνέντευ­ξη στην αραβόφωνη εφημερίδα του Λονδίνου, Al-Qods al-Arabl.

3) O πρίγκιπας Σαούντ αλ-Φεϊζάλ, υπουργός Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, δήλωσε στον Τύπο: «Αποδείχθηκε ότι πέντε από τα άτομα που κατονομάζονται στον κατάλογο τον FBI δεν έχουν καμία σχέση με το συμβάν».

4) Ο πρίγκιπας Ναγιέφ, υπουργός Εσωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, δήλωσε σε επίσημη αμερικανική αντιπροσω­πεία: «Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι (οι 15 Σαουδά­ραβες υπήκοοι που κατηγορούνται από το FBΙ)συνδέονται με την11η Σεπτεμβρίου. Δεν έχουμε λάβει τίποτε τέτοιο επί τον θέματος από τις ΗΠΑ».

[Τζελ Ντάγκλας: «Saudi Minister Asserts That Bin Laden Is a “Tool” ofAI Qaeda, Not a Mastermind» (Σαουδάραβας Υπουργός Υποστηρίζει ότι ο Μπιν Λάντεν είναι ‘Όργα­νο” της Αλ Κάιντα, Οχι ο Ηγέτης),Washington Post, 10/12/2001. (http://www.washingtonpostcom)]

ΜΑΥΡΑ ΚΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Από τα 4 μαύρα κουτιά των «καταληφθέντων» αεροπλάνων βρέθηκαν μόνο τα δύο (;) και τα στοιχεία απ’ αυτά δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. (;)

Επιπλέον, σύμφωνα με το FBI, καταγράφονταν σε μαγνητοταινίες οι συνομιλίες του πληρώματος (μέσω ασυρμάτου) και οι επικοινωνίες των επιβατών με συγγενείς τους (μέσω τηλεφώνων). Αλλά το FBI αρνείται να προσδιορίσει που βρίσκονται οι μαγνητοταινίες και να δημοσιεύσει το περιεχόμενο τους.

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, το υπουργείο Άμυνας ανακοινώνει ότι «το Πεντάγωνο δέχτηκε επίθεση στις 9.38 το πρωί» χωρίς να κάνει λόγο για αεροπλάνο.

Το πρακτορείο «Reuters», φτάνει πρώτο επί τόπου, και μεταδίδει ότι το Πεντάγωνο επλήγη από ένα ελικόπτε­ρο που εξερράγη. Αυτό επιβεβαιώνει στο πρακτορείο «Associated Press» και ο Δημοκρατικός εμπειρογνώμοναςΠολ Μπεϊγκάλα.

Λίγα λεπτά αργότερα, το υπουργείο Άμυνας διορθώνει την είδηση, και ανακοινώνει ότι επρόκειτο για αεροπλάνο, πράγμα που πυροδοτεί το γαϊτανάκι των αντιφάσεων που ακολούθησε. Και θα χρειαστούν πολλές ώρεςμέχρις ότου ο αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Ρίτσαρντ Μάγιερς, δηλώσει ότι το «αεροπλάνο-αυτόχειρας» ήταν το Μπόινγκ 757-200 της πτήσης 77 της American Airlinesαπό Ντά­λας προς Λος Άντζελες του οποίου τα ίχνη έχασε ο πύργος ελέγχου στις 08.55.

Ο Τύπος κρατιέται μακριά από τον τόπο του δράματος. Αλλά το Associated Pressκατορθώνει να πάρει φωτογραφίες από την άφιξη των πυροσβεστών, τραβηγμένες από έναν ιδιώτη που βρίσκεται σε γειτονικό κτίριο. Το σοκ είναι ισχυρό: ο ισχυρότερος στρατός του κόσμου δε στάθηκε ικανός να προστατεύσει την ίδια του την έδρα και υπέστη βαρύτατες απώλειες. Οι ΗΠΑ, που θεωρούνταν ανίκητες, αποδεικνύονται ευάλωτες ακόμη και στο ίδιο τους το έδαφος.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή – που προσβάλλει βάναυσα την κοινή λογική:

1) Το σύστημα των στρατιωτικών ραντάρ των ΗΠΑ στάθηκε ανίκανο να εντοπίσει σε μία ζώνη ακτίνας μερικών δεκάδων χιλιομέτρων ένα ογκώδες και δυσκίνητο αεροπλάνο Μπόινγκ 757-200. [Το Μπόινγκ 757-200, μπορεί να μεταφέρει 239 επιβάτες, έχει μήκος 47,3 μέτρα και άνοιγμα φτερών 38 μέτρα. Πλήρως εφοδιασμένο με καύσιμα ζυγίζει 115 τόνους και μπορεί να αναπτύξει ταχύ­τητα 900 χλμ/ώρα].

2) Ο αντιαεροπορικός μηχανισμός, που ελέγχεται από την προεδρική αεροπορική βάση του Σεντ Άντριου (η οποία βρίσκεται σε απόσταση 13 μιλίων από το Πεντάγωνο, και στην οποία σταθμεύουν επί μονίμου βάσεως δυο μοίρες με τα άκρως ευκίνητα και ταχύτατα αεροσκάφη F-16 και F/A-18) δεν μπόρεσε να ελέγξει το δυσκίνητο Μπόινγκ.

3) Το Μπόινγκ παραπλάνησε τους διώκτες του, υπερκέρασε την πιο εξελιγμένη αντιαεροπορική άμυνα του κόσμου και «έπεσε» στο Πεντάγωνο, σκοτώνοντας 125 άτομα.

4) Το Μπόινγκ δεν έπεσε στην επιφάνεια της οροφής του κτιρίου(117.359 τ.μ.) όπου θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρότατες ζημιές (δεδομένου ότι σ’ αυτό εργάζονται 20.000 άνθρωποι) αλλά χτύπησε μια μικρή πρόσοψη του κτιρίου (με ύψος μόνο 24 μέτρα) στην οποία δεν εργαζόταν κανείς γιατί ήταν υπό επισκευή.

5) Το Μπόινγκ, αν και έχει ύψος 30 μέτρα (δηλαδή το αντίστοιχο τριών ορόφων)χτύπησε την πρόσοψη του κτιρίου μόνο στο ύψος του ισογείου και του πρώτου ορόφου, χωρίς να προκαλέσει ζημιές στο προαύλιο με τη χλόη, στον τοίχο, στο πάρκινγκ ή στο ελικοδρόμιο του πενταγώνου.

6) Κανένα ίχνος πρόσκρουσης αεροπλάνου δεν είναι ορατό.

7) Δεν υπάρχει κανένα ίχνος των φτερών, της ατράκτου, των μηχανών.Κανείς δεν είδε το παραμικρό κομμάτι του αεροπλάνου, ούτε καν το σύστημα προσγείωσης.

8) Δεν βρέθηκε κανένα υπόλειμμα από τους 64 επιβάτες του αεροπλάνου ή τις αποσκευές τους.

9) Δεν υπάρχει καμιά φωτογραφία ή βίντεο από το «κτύπημα» στο Πεντάγωνο, με υπολείμματα ή συντρίμια του αεροπλάνου.

10) Οι κάμερες της βίντεο-επιτήρησης του πάρκινγκ του Πενταγώνουδεν είδαν το Μπόινγκ, σε καμιά στιγμή και σε κανένα σημείο.

Ο συνδυασμός των στοιχείων 1-3 (που είναι εμφανώς ανεκδοτολογικά)με τα στοιχεία 4-10 (που είναι απολύτως απίθανα) οδηγεί απλώς στο συμπέρασμα ότι κανένα αεροπλάνο δεν έπληξε το Πεντάγωνο.

Όπως θέτει το ζήτημα ο ερευνητής Thierry Meyssan στη άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη του 11 Σεπτεμβρίου 2001: Η τρομακτική Απάτη:

«Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ένα Μπόινγκ υπό τον έλεγχο υποτιθέμενων αεροπειρατών αλλάζει πορεία, προσπερνά τα F-16 που σηκώθηκαν προς καταδίωξη του, ξεγελά το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας της Ουάσιγκτον,χτυπά όχι την οροφή αλλά ένα μικρό μέρος της πρόσοψης του ισογείου του Πενταγώνου και τα καύσιμα που είναι αποθηκευμένα στα φτερά του ανεφλέγησαν μόνο για όσο χρειάστηκε να ξεσπάσει μια μικρή πυρκαγιά στο κτίριο και διαμόρφωσε ένα σκηνικό όπου δεν υπάρχει κανένα ίχνος ή υπόλειμμα ή συντρίμμι αεροπλάνου.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα παραμύθι που κατασκευάστηκε προοδευτικά: Στο αρχικό ανακοινωθέν του Πενταγώνου δεν υπήρχε θέμα Μπόινγκ (η θεωρία του «αεροπλάνου–καμικάζι» εμφανίστηκε μισή ώρα αργότερα), όπως δεν υπήρξε θέμα καταδιωκτικών που δήθεν επεχείρησαν να αναχαιτίσουν το αεροσκάφος-φάντασμα (η θεωρία αυτή εμφανίστηκε δυο μέρες).

Το μόνο αδιάψευστο γεγονός είναι ότι 125 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Πεντάγωνο και ότι ένα αεροπλάνο που μετέφερε 64 επιβάτες εξαφανίστηκε.

Εξ’ ου και τα αμείλικτα ερωτήματα: «Ποια είναι η αιτία της έκρηξης που έπληξε το Πεντάγωνο; Τι έγινε η πτή­ση 77 της American Airlines; Οι επιβάτες σκοτώθηκαν; Αν ναι, ποιος τους σκότωσε και γιατί; Αν όχι, πού βρίσκονται;».[Thierry Meyssan: 11 Σεπτεμβρίου 2001: Η τρομακτική Απάτη (Γραφές, Αθήνα, 2002)]

Ο πρόεδρος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, που διέθετε εμπιστευτικές πληροφορίες για την προετοιμασία της επίθεσης τις οποίες είχε διαβιβάσει πολλές εβδομάδες πριν στην αμερικανική κυβέρνηση, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το CNN στις 15 Σεπτεμβρίου 2001:

«Αυτοί που το έκαναν θα πρέπει να είχαν πετάξει για καιρό πάνω από την περιοχή αυτή… Για παράδειγμα, το Πεντάγωνο δεν είναι πολύ -ψηλό. Ένας πιλότος, για να πέσει κατ’ ευθείαν πάνω στο Πεντάγωνο μ’ αυτό τον τρόπο, θα πρέπει να είχε πετάξει επί μακρόν πάνω από αυτή ζώνη για να μάθει τα εμπόδια που θα συναντούσε πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος μ’ ένα τεράστιο εμπορικό αεροπλάνο, πριν φτάσει να χτυπήσει το Πεντάγωνο σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο. Κάποιος τα μελέτησε αυτά πολύ καλά, κάποιος πέταγε για πολύ καιρό πάνω απ’ αυτή τη ζώνη… Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να βγάλω βεβιασμένα συμπεράσματα… Θυμηθείτε την Οκλαχόμα».

[Iστοσελίδα της αιγυπτιακής προεδρίας (http://www.presidency.gov.eg/html/14-Sept2001 press.2.html)]

TΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ

● Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, το αμερικανικό Κογκρέσο εξουσιοδοτεί χωρίς συζήτηση ομοφώνως (με εξαίρεση μια αρνητική ψήφο της βουλευτού των Δημοκρατικών Μπάρμπαρα Λη) τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους να καταφύγει στην «ανα­γκαία και αρμόζουσα χρήση βίας εναντίον κάθε κράτους, οργάνω­σης ή ατόμου που κρίθηκε ότι προετοίμασε, διέταξε, εκτέλεσε ή διευ­κόλυνετις τρομοκρατικές επιθέσεις που εκδηλώθηκαν την 11η Σε­πτεμβρίου 2001, ή φιλοξενεί τέτοιες οργανώσεις ή τέτοια άτομα, προκειμένου να αποτρέψει κάθε μελλοντική ενέργεια της διεθνούς τρομοκρατίας εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών από τέτοια κράτη, οργανώσεις ή άτομα».

[Απόφαση της Γερουσίας, Αρ. 23 / 14-9-2001]

● Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, ο Μπους αναγγέλλει τη σύσταση ενός Υπουργικού Γραφείου (αντι-τρομο-κρατικής) Ασφάλειας (Office of Homeland Security) που υπάγεται στην αρμοδιότητά του για «να διευθύνει, να επιβλέπει και να συντονίζει μια συνολική εθνι­κή στρατηγική για την υπεράσπιση της χώρας μας από την τρομοκρα­τία και την αντίδραση σε κάθε πιθανή επίθεση».

● Στις 5 Οκτωβρίου 2001, ο πρόεδρος Μπους, κατά παράβαση του Συντάγματος, διατάσσει πολλά μέλη της κυβέρνησης του να μην παρέχουν πια πληροφόρηση στα μέλη του κοινοβουλίου και στον τύπο. «Η Πράβντα και η Ιζβέστια στην πρώην Σοβιετική Ένωση θα δυσκολεύονταν να ξεπεράσουν τα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης στην υποδούλωση τους στην επίσημη γραμμή…» σχολιάζει ο Έντουαρτ Χέρμαν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπι­στήμιο της Πενσιλβάνια. [Ολιβιέ Πασκάλ-Μουσλάρ: “Οι δημοσιογράφοι στη δοκιμασία της 11ης Σεπτεμβρίου”, Telerama,30/1/2002]

● Λίγο αργότερα, το Κογκρέσο υιοθετεί το νόμο USA PATRIOT Act, ο οποίος:

α) περιστέλλει βασικές ελευθερίες για μια περίοδο 4 ετών,

β) κάνει μια εξαιρετικά διευρυμένη ερμηνεία της καταστολής των«τρομοκρατών και όσων τους υποστηρίζουν» και

γ) θεσπίζει ότι σε περιπτώσεις υποβολής σε ανάκριση (για κάτι που μπορεί να μην έχει αναγκαστικά σχέση με την υποψία περί τρομοκρατίας), οι ύποπτοι μπορούν να κρατούνται σε μυστική τοποθεσία για μια περίοδο 6 μηνών, διάστημα που μπο­ρεί να ανανεωθεί απεριόριστα, εάν ο υπουργός Δικαιοσύνης εκτιμά ότι η απελευθέρωση τους «θα απειλούσε την εθνική ασφάλεια ή την ασφάλεια της κοινωνίας ή ενός ατόμου».

[USA PATRIOT Act: Προκύπτει ως ακρωνύμιο από τον πλήρη τίτλο του νόμου Uniting and Strengthening America by Providing AppropriateTools Required to Intercept and Obstruct Terrorism Act (Νόμος για την Ενότητα και την Ισχύ της Αμερικής, με την Παροχή των Ανα­γκαίων Μεσών για την Αναχαίτιση και Παρεμπόδιση της Τρομοκρατίας]

● Στις 13 Νοεμβρίου 2001, ο πρόεδρος Μπους αποφασίζει πως οι ξένοι «που είναι ύποπτοι για τρομοκρατία» δεν θα δικά­ζονται από ομοσπονδιακά δικαστήρια ούτε από στρατοδικεία, αλλά από στρατιωτικές επιτροπές.

Η συγκρότηση των επιτροπών αυτών θα ανήκει στη διακριτική εξουσία του υπουργού Άμυνας και θα καταρτίσουν οι ίδιες τον δικό τους Κώδικα δικονομίας. Οι συνεδριά­σεις θα πραγματοποιούνται κεκλεισμένων των θυρών.

Οι «στρατιω­τικοί εισαγγελείς» δεν θα υποχρεούνται να κοινοποιούν στους κατη­γορουμένους και στους συνηγόρους τους τις «αποδείξεις» τις οποίες διαθέτουν.

Οι επιτροπές θα παίρνουν τις αποφάσεις τους με πλειοψηφία δυο τρί­των (και όχι με ομοφωνία όπως καθορίζεται από τους διεθνείς εγκληματολογικούς κώδικες).

[President‘s Military Order: Detention, Treatment and Trial of Certain Non–Citizens in War Against Terrorism, 13/11/2001 (Στρατιωτική Εντολή του Προέδρου: Κράτηση, Αντιμετώπιση και Εκδίκαση υποθέσεων συγκεκριμένων μη Αμερικανών πολιτών στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας), 13/11/2001 (http://www.whitehouse.gov/news/releases/2001/ll/20011113-27.html)]

Παράλληλα, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών δίνει εντολή στους συμμάχους, μέσω του ΟΗΕ, να υιοθετήσουν παρόμοιες νομοθεσίες και 55 χώρες μεταγράφουν στο εσωτερικό τους δίκαιο ορισμένες διατάξεις του Αμερικανικού Νόμου USA PATRIOT Act.

Όλα αυτά συνιστούν μια ριζική αναθεώρηση της αμερικανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και θεσμοποιούν τη χειραγώγηση τους από τους στρατιωτικούς και τις υπη­ρεσίες πληροφοριών.

[Μπράντλεϊ Γκράχαμ & Μπιλ Μίλερ: “Pentagon Debates Homeland Defense Role” (To Πεντάγωνο Συζητεί το Ρόλο τον Γραφείου Άμυνας της Πατρίδας), Washington Post, 11 Φεβρουαρίου 2001 (http://www.washingtonpost.com)]

ΔΕΙΤΕ

gin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"> Τα εξαιρετικά ντοκυμαντέρ-αναλύσεις «In Plane Site» και «The Painful Deceptions» στα οποία, με μια εξαντλητική επιστημονική τεκμηρίωση,κονιορτοποιείται η επίσημη ψευδής εκδοχή των τρομοκρατικών κτυπημάτων της 11^ης Σεπτεμβρίου. Μπορείτε να τα παραγγείλετε ως DVD VHSμέσω του διαδικτύου ή να τα βρείτε στο διαδίκτυο (χρησιμοποιώντας μια μηχανή αναζήτησης) και να τα κατεβάσετε.

ΠΗΓΗ: grivas μέσω enallaktikos