Γιατί απέτυχε η κατάπαυση του πυρός στη Συρία, του Τιερί Μεϊσάν

Το δυτικό κοινό ενθουσιάστηκε με τη ρωσοαμερικανική κατάπαυση του πυρός στη Συρία και πίστεψε ότι μπορούσε να επαναφέρει την ειρήνη. Είναι σαν να μην έχεις μνήμη από την έναρξη του πολέμου και να μη καταλάβεις τίποτα για τα διακυβεύματα που επιδιώκει. Επεξηγήσεις ...

Ντονμπάς-Λεβάντε: δύο πόλεμοι με ένα μοναδικό σκοπό. Επιφορτισμένος με την αποστολή να φράξει τον «νέα δρόμο του μεταξιού» που πρέπει να περάσει από τη Σιβηρία και να συνδεθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Ουκρανίας, ο πρόεδρο Πέτρος Ποροσένκο ήρθε, στις 21 Σεπτεμβρίου, για να επαναλαμβάνει στο Συμβούλιο Ασφαλείας την αγγλοσαξονική προπαγάνδα σχετικά με το πόλεμο κατά της Συρίας και του Ιράκ, ο οποίος στοχεύει να φράξει την ιστορική διαδρομή του «δρόμου του μεταξιού».

Η κατάπαυση του πυρός στη Συρία δεν κράτησε παρά μόνο την εβδομάδα του Μπαϊραμιού. Ήταν η πολλοστή εκεχειρία μετά την υπογραφή της ειρήνης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Δεν διήρκεσε περισσότερο από αυτή την συνθήκη ειρήνης και τις προηγούμενες.

Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: την12η Δεκεμβρίου 2003, ο πρόεδρος George W. Bush υπέγραφε τη κήρυξη του πολέμου κατά της Συρίας με το Syrian Accountability Act. Μετά από μια σειρά προσπαθειών για το άνοιγμα των εχθροπραξιών (σύνοδος κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου το 2004, δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι το 2005, πόλεμοι κατά του Λιβάνου το 2006, δημιουργία του Μετώπου της Σωτηρίας το 2007, κ.λπ.), οι Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ πέρασαν στην επίθεση στις αρχές του 2011, ενώ διεξήγαγαν μια σκηνοθεσία με τον σκοπό μιας εσωτερικής «επανάστασης». Μετά από δύο βέτο της Ρωσίας και της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδέχθηκαν την ειρήνη στη Γενεύη την οποία υπέγραψαν απουσία της συριακής πλευράς στις 30 Ιουνίου 2012.

Πρώτο σχόλιο :
Όσοι ισχυρίζονται ότι η τρέχουσα σύγκρουση δεν είναι μια εξωτερική επίθεση, αλλά ένας «εμφύλιος πόλεμος», δεν μπορούν να εξηγήσουν τις συνέπειες της κήρυξης του πολέμου στη Συρία από τον πρόεδρο Μπους το 2003, ούτε γιατί η συνθήκη ειρήνης του 2012 υπογράφηκε από τις μεγάλες δυνάμεις απουσία οποιουσδήποτε Σύρου.

Μέτα την υπογραφή της ειρήνης, πριν τέσσερα χρόνια, ο πόλεμος συνεχίζεται, παρ ’όλες τις προσπάθειες επίλυσης με διαπραγματεύσεις πρόσωπο με πρόσωπο, μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι και του Ρώσου ομόλογου του Σεργκέι Λαβρόφ.

Καθ ’όλη τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων χρόνων, περιέγραψα με λεπτομέρειες τις συγκρούσεις στο κόρφο της κρατικής μηχανής των ΗΠΑ (τους χειρισμούς του Jeffrey Feltman και των στρατηγών Ντέιβιντ Πετρέους και John Allen εναντίον του προέδρου Ομπάμα καθώς και τα προβλήματα στο εσωτερικό της CENTCOM).

Σήμερα, σύμφωνα με τον αμερικανικό τύπο, οι άνδρες της CIA και εκείνοι του Πεντάγωνου διεξάγουν μεταξύ τους μια σκληρή μάχη στη Συρία· ενώ ο υπουργός Άμυνας Άστον Κάρτερ είπε δημόσια ότι δεν πίστευε ότι οι άνδρες του θα εφαρμόσουν τη συμφωνία που υπογράφηκε από τον συνάδελφό του Τζον Κέρι· ο οποίος εξέφρασε σκεπτικισμό σχετικά με τη δική του ικανότητά να επιβάλει την υπογραφή του στη χώρα του.

Δεύτερη παρατήρηση:
Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να επιβάλει τη θέλησή του επί των διαφόρων κλάδων της κυβέρνησης του, αλλά δεν καταφέρνει ούτε και να διαιτητεύσει μεταξύ τους. Κάθε κλάδος ακολουθεί τη δική του πολιτική, τόσο έναντι των άλλων κλάδων όσο και κατά των εξωτερικών εχθρών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλλάξει πολλές φορές το στόχο του πόλεμο, γεγονός που κάνει τη πολιτική τους πολύ ευανάγνωστη.
 Το 2001, η Ουάσιγκτον προσπαθούσε να ελέγξει όλους τους διαθέσιμους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, καθώς ήταν πεπεισμένη ότι πηγαίναμε προς μια περίοδο έλλειψης. Είναι σε αυτή τη βάση που συγκέντρωσαν γύρω τους συμμάχους κατά της Συρίας. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 2010, είχαν εγκαταλείψει τη θεωρία του «peak oil» και κατευθυνόταν αντίθετα προς την ενεργειακή ανεξαρτησία της.
 Το 2011, η Ουάσιγκτον οργάνωσε ταραχές στην Ντέραα με σκοπό να προκαλέσει μια λαϊκή εξέγερση και να αλλάξει τη κοσμική κυβέρνηση της Συρίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Ήταν το μοντέλο της «Αραβικής Άνοιξης». Ωστόσο, το 2013, μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο, άντλησε τα συμπεράσματα από την αποτυχία αυτού του πειράματος και εγκατέλειψε την ιδέα της ανάθεσης της εξουσίας στην Ισλαμική Αδελφότητα στις αραβικές χώρες.
 Το 2014, αφού συνέχισε ο πόλεμος, η Ουάσιγκτον αποφασίζει να τον χρησιμοποιήσει για να ακυρώσει το σχέδιο του πρόεδρο Xi Jinping για την αποκατάσταση του «δρόμου του μεταξιού», μια επιλογή που την αναγκάζει να μετατρέψει το «Ισλαμικό Εμιράτο στο Ιράκ» σε Ντάες/Daesh.
 Το 2015, μετά τη Ρωσική στρατιωτική επέμβαση, χωρίς να εγκαταλείπει τον αντι-κινεζικό στόχο που είχε θέσει, η Ουάσιγκτον πρόσθεσε ένα δεύτερο: να εμποδίσει τη Μόσχα να αμφισβητήσει την ηγεμονία της και τη μονοπολική οργάνωση των διεθνών σχέσεων.

Τρίτη παρατήρηση:
Οι αλλαγές των στόχων απορρίφθηκαν προφανώς από τις εμπλεκόμενες δυνάμεις οι οποίες είχαν πληρώσει βαρύ τίμημα: το Κατάρ με τα ενεργειακά θέματα και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι με την ανατροπή του καθεστώτος. Αλλά αυτοί οι παίκτες υποστηρίζονται από ισχυρά λόμπι στις ΗΠΑ: την ExxonMobil -τη μεγαλύτερη παγκόσμια πολυεθνική- και την οικογένεια Ροκφέλερ για το Κατάρ, την CIA και το Πεντάγωνο για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Στο πεδίο της μάχης, τα μέσα που παρέταξε η Ρωσία βεβαιώνουν κατηγορηματικά την ανωτερότητα των νέων όπλων της σε σχέση με αυτά του ΝΑΤΟ.

Τέταρτη παρατήρηση: 
Για τους αρχηγούς των επιτελείων και τους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων μάχης των ΗΠΑ (CENTCOM, EUCOM, PACOM, κλπ), το τέλος της κυριαρχίας τους στα συμβατικά όπλα δεν πρέπει να επιτρέψει την αμφισβήτηση του καθεστώτος τους ως πρώτη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Στάση που τους οδηγεί στο να αποστασιοποιηθούν από τη CIA για τη χρήση των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ παραμένουν σύμμαχοι τους για την πρόληψη της κινεζικής ανάπτυξης και ως εκ τούτου της υποστήριξη του ντάες/Daesh.

Η ρωσοαμερικανική συμφωνία της 9ης Σεπτεμβρίου προέβλεπε σαφώς τον διαχωρισμό ορισμένων ομάδων -των οποίων οι ηγέτες κρίθηκαν θετικά από τα δύο μέρη- από τους άλλους τζιχαντιστές [1].

Στη συνέχεια, να δημιουργηθεί ένας στρατιωτικός συντονισμός για να συντριφτούν οι τζιχαντιστές. Και τέλος να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών των ομάδων που είχαν διαχωριστεί - στο πρότυπο των τοπικών κυβερνήσεων που επιβλήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τις ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τον δέκατο ένατο αιώνα.

Το Πεντάγωνο αποδέχτηκε αυτή τη συμφωνία υπό δύο προϋποθέσεις: πρώτον να κοπεί ο Δρόμος του Μεταξιού. Αυτό το οδήγησε να βομβαρδίσει τον Συριακό Αραβικό Στρατό στο Ντέιρ αλ-Ζορ για να αποφευχθεί μεσο-μακροπρόθεσμα, η παράκαμψη του Ντάες/Daesh μέσω της κοιλάδας του Ευφράτη. Στη συνέχεια, να συνεργαστεί με τους Ρώσους, αλλά όχι επί ίσοις όροις.

Ο πρώτος όρος είναι μια πράξη πολέμου εναντίον της Συρίας, στη μέση της κατάπαυσης του πυρός, η οποία προσβάλλει το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Ο δεύτερος είναι προφανώς απαράδεκτος για τη Ρωσία.

Για να αποκρύψει το έγκλημα που διαπράχθηκε από το Πεντάγωνο και το Ηνωμένο Βασίλειο στο Ντέιρ αλ-Ζορ, η βρετανική MI6 οργάνωσε την υπόθεση του «βομβαρδισμού» μιας ανθρωπιστικής νηοπομπής.

Στην πραγματικότητα, αυτό το κομβόι είχε ελεγχτεί από τον συριακό αραβικό στρατό. Δεν περιείχε κανένα όπλο (ή όχι πλέον) και είχε πάρει την άδεια να περάσει μετά το τέλος της κατάπαυσης του πυρός. Είχε ναυλωθεί από τη Συριακή Ερυθρά Ημισέληνο, μια ΜΚΟ που συνδέεται με την κυβέρνηση της Δαμασκού, και προοριζόταν για συριακούς πληθυσμούς που βρίσκονταν υπό την κατοχή των τζιχαντιστών. Σε αντίθεση με τις δυτικές δηλώσεις, δεν βομβαρδίστηκε ποτέ, όπως φαίνεται από τις εικόνες που μεταδόθηκαν από την MI6 κάτω από την ετικέτα των «Λευκών Κρανών». Πουθενά δεν βλέπουμε κρατήρες ούτε κατάρρευση των μεταλλικών δομών. Η φάλαγγα δέχθηκε επίθεση επί του εδάφους και κάηκε. Εικόνες από ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος του ρωσικού στρατού δείχνουν την παρουσία τζιχαντιστών κατά τη στιγμή της επίθεσης, ενώ η περιοχή έπρεπε να είναι αποστρατικοποιημένη.

Όποια και να είναι τα γεγονότα, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν τη Ρωσία για παραβίαση της κατάπαυσης του πυρός, γεγονός που δεν έγινε, ενώ οι ίδιες την παραβίασαν βομβαρδίζοντας το συριακό αραβικό στρατό στο Ντέιρ αλ-Ζορ. Η αγγλοσαξονική προπαγάνδα επαναλήφθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου, με περιφρόνηση και αλαζονεία, από τους υπουργούς και προέδρους του δυτικού στρατοπέδου, Τζον Κέρυ (ΗΠΑ), Πέτρο Ποροσένκο (Ουκρανία), Ζαν-Μαρκ Αιρώ (Γαλλία) και Μπόρις Τζόνσον (Ηνωμένο Βασίλειο ).

Τελική παρατήρηση: 
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Τζον Κέρι και Σεργκέι Λαβρόφ επαναλήφτηκαν. 
Δεν έχουν σκοπό να ξαναγράψουν και πάλι μια ειρηνευτική συμφωνία για την οποία ήδη έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ο πραγματικός τους σκοπός είναι να βοηθήσουν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ξεπεράσει τις αντιστάσεις που συναντά στη ίδια του την χώρα.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) μέσω voltairenet