Η παιδεία στη χώρα των υποψήφιων δούλων

Γράφει ο Γιώργος του Κλικ

Κανονικά θα έπρεπε να ευχόμασταν στα παιδιά μας και στους δασκάλους τους μια καλή χρονιά, όπως κάναμε κάποτε. Δυστυχώς όμως είναι υποχρεωτικό να συνοδεύσουμε αυτήν την ευχή και με τις ακόλουθες σκέψεις.

Προς όλους, αλλά κυρίως προς γονείς: Πριν ασχοληθείτε με τα ζωτικά σας προβλήματα ρίξτε μια ματιά στα παιδιά σας. Εκεί είναι το μεγάλο ζήτημα, όχι μόνο το δικό σας, αλλά όλης της χώρας που λέγεται Ελλάδα.

Όλα ξεκίνησαν με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, πάνε δεκαετίες τώρα. Βρέθηκαν πολλοί που μίλησαν για “νεκρή γλώσσα”, “άχρηστη γλώσσα” αφού σε καμία υπηρεσία δημόσια ή ιδιωτική δεν θα σου ζητήσει κανείς να μιλήσεις αρχαία ελληνικά, πόσο μάλλον στις τράπεζες και στις καφετέριες. Μίλησαν επίσης για “ελάφρυνση του βάρους στα κακόμοιρα τα παιδιά που έχουν και τα φροντιστήρια”.

Όλα αυτά συμβάδιζαν με την επικρατούσα αντίληψη περί “'προοδευτικής σκέψης αριστερής ταυτότητας”, εξάλλου πασοκικό σοσιαλισμό είχαμε, από χούντα είχαμε βγει και στο κάτω κάτω νισάφι πια με τον εθνικισμό, το “ελληνικό μεγαλείο” και το “πατρίς θρησκεία οικογένεια”.

Αν τώρα, αυτά τα “συνθήματα”, λίγες δεκαετίας νωρίτερα, είχαν εμπνεύσει ένα από τα μεγαλύτερα πατριωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, που είχε αλλάξει τα φώτα στον φασισμό σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης, δεν βαριέσαι, οι “προοδευτικοί” υδροκέφαλοι που είχαν αναλάβει, όχι αργόμισθα προφανώς, τον ρόλο αυτών που στα κατοπινά χρόνια, τα δικά μας χρόνια, θα ονομάζονταν “opinion leaders”, τα σβήσανε μονοκοντυλιά και τα χάρισαν στον... φασισμό.

Γιατί; Γιατί είχαν τον σκοπό τους που βλέπουμε να υλοποιείται σήμερα και συνεπώς όπερ έδει δείξαι και “αν δεν σ' αρέσει βήξε” όπως συμπληρώναμε παλιά στο σχολείο αν δεν καταλαβαίναμε κάποιο μαθηματικό πρόβλημα.

Βήξαμε σαν χάνοι λοιπόν και δεχτήκαμε με περισσή ελαφρότητα την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών.

Λίγοι σκέφτηκαν ότι τα αρχαία ελληνικά δεν ήταν απλά “μια γλώσσα” γι' αυτό και υπάρχουν στο σχολικό πρόγραμμα χωρών που με τα ελληνικά εν γένει έχουν τόση σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο που λέει και ο λόγος. Λίγοι επίσης σκέφτηκαν ότι αν ήταν “βάρος” στα παιδιά, σ' αυτό δεν έφταιγαν τα αρχαία ελληνικά αλλά το τόσο αναποτελεσματικό όσο και σαδιστικό πρόγραμμα διδασκαλίας του εκάστοτε υπουργείου. Ακόμα λιγότεροι αναρωτήθηκαν γιατί να υπάρχουν φροντιστήρια από τη στιγμή που πληρώνουμε φόρους για να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο.

Αναρωτήθηκαν, αλλά ποιος άκουγε; Είχαμε για οδηγό την αβάσταχτη ελαφρότητα της νίκης, οι Κοζάκοι ξεδιψούσαν επιτέλους τα άλογα τους στην πλατεία Ομονοίας, ήμασταν στην εξουσία τρομάρα μας, δεν υπήρχε χώρος για αιρετικούς. Ακόμα και όταν η μπόχα άρχισε να γίνεται έντονα αισθητή.

Ύστερα μειώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και της γραμματικής, η δε “Έκθεση Ιδεών” από εργαλείο ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και έκφρασης πρωτογενών απόψεων (χαρακτηριστικό ενός υπεύθυνου πολίτη) μεταβλήθηκε σε μεγαλόστομο και σοβαροφανές άνευ περιεχομένου παπαγάλισμα.

Μετά περάσαμε στις “απλοποιήσεις”. Έξω οι τόνοι και τα πνεύματα και υπήρξε και μια πρωτοβουλία “εκπαιδευτικών”, “λογίων” και “νεωτεριστών” που είπαν “γιατί δεν κάνουμε όλα τα “ε” “ε” και όλα τα “ο” “ο”; Τι τα θέλουμε τόσα φωνήεντα και τόσα σύμφωνα; Να λέμε για παράδειγμα

“Επιδι πρεπι να μαθενuμε να γραφuμε σοστα επιτελuς σε αφτι τι χορα αποφασισα να ιποβαλο ετισι προσλιπσις στο σχολιο σας σαν δασκαλος τις ελινικις γλοσας”

Σόρος μου μυρίζει η υπόθεση αλλά προς το παρόν αυτό δεν το κατάφεραν ακόμα. Προχωράνε πάντως την δουλειά με τα greeklish. Voi8ai kai i technologhia, συγγνώμη, βοηθάει και η τεχνολογία ήθελα να πω.

Ύστερα στο στόχαστρο μπήκε η ιστορία. Στριμωξίδια στη Σμύρνη, ιδρυτική του ελληνισμού ταξική επανάσταση το 21, οι δε έρημοι ήρωες του 1821 δεινοπάθησαν. Κυρίως ο Μακρυγιάννης γιατί βλέπεις αυτός είχε συνδυάσει το όνομα του με μια επανάσταση για Σύνταγμα, πιο μετά από την Μεγάλη Επανάσταση του 21, το 1843. Τσιγκούνης, μεγαλομανής, εγωιστής ακόμα και αρχαιοκάπηλο τον έβγαλαν. Παράλληλα το κυρίαρχο φερέφωνο, η TV, προωθούσε τις προοδευτικές απόψεις του πόσο καλά περνούσαμε επί Τουρκοκρατίας και πόσο σωβινιστές έχουμε γίνει απέναντι στους παλιούς μας φίλους και συμπολίτες. Και δωσ' του σήριαλ υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας της γείτονος. Μόνο με τον Βελουχιώτη δεν ασχολήθηκαν πολύ, αυτόν τον είχε αναλάβει το ΚΚΕ.

Στο σημείο αυτό θα σταματήσω το κωμικοτραγικό και θα περάσω στο καθαρά τραγικό με λίγα λόγια και σταράτα. Και σκεφθείτε καλά πριν με πείτε παλαβό.

Ο δρόμος που έχει πάρει η φερόμενη ως παιδεία στη χώρα αυτή, παιδεία της οποίας τα προβλήματα από τους μαθητές μέχρι το διδακτικό προσωπικό είναι περιττό να αναλύσω, είναι ο κλασικός δρόμος των ιθαγενών μιας αποικίας και μάλιστα επί τα χείρω.

Στις κλασικές αποικιοκρατικής κατάκτησης χώρες, οι ιθαγενείς γίνονταν σκλάβοι στον τόπο τους. Σήμερα, οι ιθαγενείς Έλληνες, προορίζονται να πλένουν τζαμαρίες και να καθαρίζουν τουαλέτες στην “Ευρώπη των λαών”.

Τι χρειάζεται γι αυτό;

Ένα στοιχειώδες λεξιλόγιο 400-500 λέξεων μαζί με τις παραφθαρμένες και “πολιτογραφημένες” λέξεις αγγλικής προέλευσης φτάνει και περισσεύει.

Να γνωρίζουν στοιχειωδώς να γράφουν και να διαβάζουν (και να “γκουγκλάρουν” βεβαίως), όσον αφορά δε στο μέτρημα, υπάρχουν και τα δάχτυλα.

Ακούγεται τρελό, έτσι;

Δυστυχώς αδέρφια είναι το σχέδιο τους και στα σχέδια τους δεν κάνουν ψυχοπονιάρικες οικονομίες. Ρίξτε μια ματιά στον κόσμο και θα το δείτε. Όσοι από εσάς έχετε μια κάποια ηλικία προσπαθήστε να θυμηθείτε τον κόσμο της νιότης σας, συγκρίνετε τον με τον σημερινό, και τέλος φανταστείτε τον μετά από 2 ή 3 δεκαετίες σ' αυτήν την πορεία που έχουμε σήμερα.

Το “εκπαιδευτικό” τους πρόγραμμα έχει σαν συνειδητό και εσκεμμένο στόχο την πνευματική εξασθένηση του πληθυσμού μέχρι αποχαύνωσης. Αυτό είναι το απαιτούμενο επίπεδο για έναν δούλο τόσο από πλευράς ελέγχου όσο και από πλευράς απαιτήσεων διαβίωσης. Το χαρακτηριστικό του υπάκουου, ανεπιτήδευτου και γι αυτό φτηνού δούλου, είναι η πλήρης πνευματική ένδεια.

Το σχέδιο τους αυτό το έχουν βάλει σε ενέργεια εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια και δουλεύουν σε βάθος γενεών. Έτσι δουλεύουν οι διάφοροι Σόρος. Αν δεν το ζήσουν αυτοί θα το απολαύσουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά της κάστας.