Εφορία – Δυσφορία, του Κωνσταντίνου Σταθόπουλου

 

Δώρα, προσφορές, πλούτος, παραμύθι.

Όχι από κάποιον ιδιώτη, κάποιον πλούσιο ευπατρίδη, κάποιον από αυτούς, που χωρίς αιδώ, απομύζησαν, το έρημο κράτος και έχοντας ίχνος φιλότιμου αποφάσισαν να αποδώσουν κάτι από αυτά πίσω.

Δώρα και προσφορές από το ίδιο το κράτος!!!!

Μα πως θα αναρωτηθεί, ο αδαής ή ο περί άλλων ετύρβαζε.

Κι όμως γίνεται:

Κάποιος άλλος από την πλέμπα, θα κερδίσει αυτά που κλέψαμε και συνεχίζουμε να κλέβουμε από 'σένα.

Κάποιος θα "κερδίσει" το σπίτι που σου πήραμε παράνομα με πλειστηριασμό. Βέβαια δεν γνωρίζει ο αφελής πως και αυτός σε λίγο θα το χάσει με τον ίδιο ή με χειρότερο τρόπο.

Πόσα χρόνια θα περάσουν, πόσοι νεκροί, πόσοι ξεσπιτωμένοι, πόσοι πρόσφυγες -μάλιστα σε καιρό ειρήνης- για να κατανοήσεις πως όλα αυτά είναι άθλοι, αυτών των αθλίων, που εξέλεξες για να σε κυβερνήσουν;

Θα κάνουν και έκπτωση στο φόρο που παράνομα εισπράττουν, ενώ οι ίδιοι θα συνεχίσουν να μετέχουν, να παίζουν σε off shore εταιρείες, θα συνεχίσουν να λαδώνονται από εφοπλιστές και λοιπούς ναρκωεμπόρους. Θα κάνουν τα στραβά μάτια σε λαθρεμπόρους πετρελαίων, θα δείχνουν την μεγαλοψυχία τους σε μετανάστες που οι ίδιοι δημιούργησαν και που τους εκμεταλλεύονται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών τους.

Θα σου δώσουν και αυτοκίνητο. Ξέρεις το κατασχεμένο του γείτονα που πάντα ζήλευες και εποφλαμιούσες την περιουσία, το σπίτι, το αμάξι, την γυναίκα. Θα μπορέσεις και εσύ να αποκτήσεις, έστω και με αυτό τον απάνθρωπο και χυδαίο συνάμα τρόπο, λίγη από την αίγλη του.

Θα συνεχίσεις να είσαι υποχείριό τους, μέχρι την στιγμή που θα τους είσαι άχρηστος. Πάντα σε θεωρούσαν άχρηστο, απλά κάπου κάπου είχαν την ανάγκη σου. Είχαν και τον τρόπο να σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο ψηλός, πιο κομψός, πιο μορφωμένος, έστω και αν σιχαινόντουσαν που σε είχαν δίπλα τους. Όμως μέχρι εκεί. Ήσουν και θα παραμείνεις άχρηστος. Στρατιώτης στη σκακιέρα τους που θα φαγωθείς πρώτος.

Τώρα βέβαια θα ρωτήσεις: Ποιός είσαι εσύ που απευθύνεσαι σε εμένα με αυτόν τον τρόπο;

Είμαι αυτός που μεγάλωσε μαζί σου, πήγε στο ίδιο σχολείο, έμαθε την ίδια ιστορία, κυλίστηκε στα ίδια χώματα, είχε τους ίδιους μετανάστες, έκανε τα ίδια λάθη. Τα πήρα λοιπόν όλα στην πλάτη μου και αποφάσισα να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Δεν μισώ τον διπλανό μου, αγαπώ τον τόπο μου, αγαπώ την ιστορία του, αγαπώ τα νέα μυαλά του, και θέλω να τον βλέπω να ευημερεί.

Δεν είμαι τιμητής των πάντων. Δεν μπορείς όμως ταυτόχρονα, να καυχιέσαι για την εμπειρία σου στη ζωή και να συμπεριφέρεσαι μονίμως ως ο ηλίθιος του χωριού.

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από αυτούς που σε κλέβουν, βιάζουν τη ζωή σου, την αξιοπρέπειά σου και αυτή των παιδιών σου, είναι να τους στείλεις στον αγύριστο και μάλιστα γρήγορα.

Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι ως ιθαγενής. Πάρε τα καθρεφτάκια τους και πέταξέ τα στην θάλασσα. Μάλλον στάσου θα χρειαστούν γιατί κόβουν καλά...

Υ.Γ Θα το γράψω ίσως για τελευταία φορά. Αν θέλεις να ξυπνήσεις ξύπνα. Αγαπώ τον τόπο μου σημαίνει πως αγαπώ τον τόπο μου. Βλέπεις έχεις μπερδέψει το αυτονόητο, με κάτι σιχαμερό, που θα έπρεπε ήδη να έχει εκλείψει, τον φασισμό.

Αγαπώ και τους μετανάστες. Γι' αυτό θα αγωνιστώ να μην έρθουν εδώ. Να μην γίνουν μετανάστες. Να ζούν ελεύθεροι στην ελεύθερη χώρα τους. Να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του και εκτός από μετανάστες μην γίνουν ταυτόχρονα υποχείρια του Σώρρος και κάθε ηλίθιου λοβοτομημένου.

*Ο Κ. Σταθόπουλος είναι μέλος του ΕΠΑΜ

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ