Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

“Οι ΗΠΑ θέλουν παράταση και όχι ανακωχή στη Συρία”

Αυτόν τον τίτλο έχει μια ανάλυση στο Sputnik του Finian Cunningham ο οποίος κάνει μια αναδρομή στην αποτυχημένη προσπάθεια εκεχειρίας του περασμένου Φεβρουαρίου, εξηγεί την δυναμική των εμπλεκόμενων πλευρών, τις ρίζες και τους στόχους τους, για να καταλήξει ότι

Πρώτον, δεν υπάρχει ούτε και τώρα ελπίδα να πετύχει η συμφωνία Κέρρυ-Λαβρώφ από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει το σκηνικό σε σχέση με τους εμπλεκόμενους και τους υποστηρικτές τους και από τη στιγμή που επαναλαμβάνεται από αμερικανικής πλευράς το παραμύθι των “καλών” και των “κακών” τρομοκρατών

Δεύτερον, οι Αμερικανοί υποχρεώθηκαν σε συμφωνία επειδή τα πράγματα εξελίσσονται πολύ άσχημα για τους υποτιθέμενους αντικαθεστωτικούς που στην πραγματικότητα είναι πάντα οι τρομοκράτες που εδώ και χρόνια στηρίζουν οι ίδιες οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, η Βρετανία, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Τουρκία. Ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Χαλέπι όπου, όπως γράφει

“αυτό που επιδιώκει η Washington είναι να σταματήσουν οι δυνάμεις του Συριακού στρατού και της Ρωσίας την επίθεση στα ανατολικά της πόλης και να “αρθεί η περικύκλωση” ώστε να τροφοδοτηθούν με “ανθρωπιστική βοήθεια” οι περιοχές που ελέγχουν οι στασιαστές”.

Κυνικά αλλά ρεαλιστικά αυτός ο εφοδιασμός έχει να κάνει πολύ λιγότερο με την καταπολέμηση της βίας και την ανθρωπιστική προσπάθεια και πολύ περισσότερο με το να δοθεί μια ανάσα (και όχι μόνο) στους υποκινούμενους από τις ξένες δυνάμεις τρομοκράτες.

Τρίτον, η αμερικανική επιδίωξη είναι να κρατηθούν στο παιχνίδι οι τζιχαντιστές μέχρι την επερχόμενη, όπως ελπίζουν, εκλογή της Χίλαρι Κλίντον η οποία έχει επιδείξει πολύ περισσότερη πολεμοχαρή διάθεση σε σύγκριση με τον “αναποφάσιστο” Ομπάμα.

Και ο Cunningham, αφού επισημαίνει την σύνδεση αυτής της λογικής με την πρόσφατη εισβολή της Τουρκίας με αμερικανική υποστήριξη στη Συρία και την παράνομη και αυθαίρετη κατάληψη συριακού εδάφους, καταλήγει με το εύλογο ερώτημα:

“Γιατί η Ρωσία και η Συρία προχώρησαν στην αποδοχή της εκεχειρίας από τη στιγμή που ο τελικός σκοπός της είναι και παραμένει η ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ; Γιατί δεν ολοκληρώνουν απλά την επίθεση τους ώστε να νικήσουν το μέτωπο αυτής της ανατροπής;”

Στο σημείο αυτό ο αρθρογράφος κάνει τις υποθέσεις του οι οποίες είναι οι εξής:

* Ίσως η Συρία και η Ρωσία να έχουν κάνει τους δικούς τους υπολογισμούς για αναδιάταξη και βελτιστοποίηση των δυνάμεων τους ώστε να αποκτήσουν ακόμα περισσότερη επιθετική ισχύ.

* Ή ίσως η Ρωσία βασίζεται στην μέχρι τώρα αναποτελεσματικότητα της αμερικανικής πολιτικής και συνεπώς, ενώ είναι βέβαιη ότι λόγω των εγγενών ελαττωμάτων της η εκεχειρία δεν έχει ελπίδες να λειτουργήσει, επιθυμεί να προωθήσει το όνομα της διεθνώς, δίνοντας και πάλι μια “ευκαιρία στην ειρήνη”.

Αφήνει λοιπόν να αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη οι προτάσεις της Washington ξεσκεπάζοντας την πλάνη και την εγκληματικότητα της αμερικανικής πολιτικής.

Όσο και αληθοφανείς ή λογικές να μπορούν να χαρακτηριστούν οι υποθέσεις αυτές, υπάρχουν εντούτοις δυο αρνητικά σημεία.

Από τη μια δίνεται αβάντα στην προεδρία Κλίντον που υπόσχεται μια πολύ περισσότερο σκληρή εξωτερική πολιτική.

Και από την άλλη, όλα αυτά τα διπλωματικά “παιχνίδια” τα πληρώνουν οι άμαχοι με αίμα καθώς ο εφιάλτης τους παρατείνεται.

Αυτό όμως είναι ένα επώδυνο επακόλουθο για κάθε λαό που τελικά παρασύρεται από ξενόφερτες προπαγάνδες και χάνει την ευκαιρία να προφυλάξει την χώρα του από μισθοφόρους εισβολείς που διεισδύουν δόλια και την μετατρέπουν σε κόλαση προκειμένου να εξυπηρετηθούν ξένα συμφέροντα.

Το μάθημα της Συρίας είναι ένα μάθημα και για εμάς. Η ελληνική τραγωδία βέβαια δεν συγκρίνεται με την τραγωδία της Συρίας και η σύνθεση του δικού μας λαού είναι πολύ πιο ομοιογενής από εκείνη του συριακού λαού.

Παρ' όλα αυτά καλό είναι να έχουμε το νου μας. Οι εξαγορές συνειδήσεων είχαν πάντα πολλές μορφές.

Πηγή: sputniknews