Μια νομενκλατούρα που ζέχνει δυσωδία

Σχόλιο Ιστολογίου: Με αφορμή την συνέντευξη του Λ. Καβάκου στον Λ. Ταγματάρχη, και κυρίως όλα αυτά που ξεστόμισε τα οποία έμοιαζαν ως μια διατεταγμένη υπηρεσία της προπαγάνδας του "Ανήκομεν εις την Δύσιν", θυμηθήκαμε ένα παλιότερο άρθρο που είχαμε ανεβάσει που φαντάζει τόσο επίκαιρο. Δείτε και ένα εύστοχο σχόλιο εδώ: Μισή αλήθεια κ Καβάκο και μισό λάθος κ.Ταγματάρχη.

του Γιώργου Χαλιμούρδα*

9 Ιανουαρίου 2014

Κάποτε ο Ζίγκμουντ Φρόυντ είχε πει ότι “Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια.” Αλλά μήπως όταν ανακαλύψετε την αλήθεια τότε θα είναι ήδη αργά; Το να ανακαλύπτεις την αλήθεια στην … άλλη ζωή, μάλλον δεν έχει νόημα.

Γιατί, μήπως δεν έχετε ακούσει ότι υπάρχουν και μοιραία λάθη; Λάθη καταδικαστικά, λάθη τερματικού χαρακτήρα; Γιατί, μη νομίζετε ότι δεν είναι κρίσιμες οι στιγμές που περνά αυτός ο τόπος.  O λαός μας θα κληθεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Αυτό είναι πλήρως κατανοητό από έναν ευφυέστατο λαό όπως είναι ο Ελληνικός, ο οποίος όμως δυστυχώς τείνει να ζει μέσα σε αυταπάτες.

Και η μεγαλύτερη αυταπάτη που ξετυλίγεται καθημερινά στα μάτια του μέσα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης είναι η αυταπάτη του ευρωμονόδρομου.

Ολόκληρο το σαθρό κοινοβουλευτικό σύστημα συμπολίτευσης άλλα και αντιπολίτευσης, αξιωματικής και ελάσσονος, όλο το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα πλαισιωμένο από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης μοναδικό σκοπό έχουν να οδηγήσουν τον λαό στη μέγγενη του ευρωμονόδρομου. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πάει να πει δουλειά, μεροκάματο, μεροδούλι, μεροφάι. Αυτοί οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων του λαού των τραπεζικών λογαριασμών και χαρτοφυλακίων “μερικών εκατομμυρίων”, αυτοί που κόπτονται συνεχώς για τον λαό, όλοι τους ανεξαιρέτως, όταν φτάνουν στο επίδικο σου λένε άλλοτε ορθά κοφτά, άλλοτε εμμέσως ή κεκαλυμμένα ότι “αυτή είναι η ζωή, μας ήρθε η κρίση στο κεφάλι, σαν κάτι το νομοτελειακό, και πρέπει να δούμε πώς θα ανταπεξέλθουμε αλλά μέσα στο πλαίσιο που είμαστε, μέσα στο ευρωσύστημα”. Ποιοι συμβάλουν τα μέγιστα σε αυτή την αυταπάτη;

Αν δούμε προσεκτικά την ανθρωπογεωγραφία των μπροστάρηδων, της επιφάνειας αυτού του συστήματος. Είναι γόνοι “μεγάλων” πολιτικών οικογενειών, μεγαλοδημοσιογράφοι, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, άνθρωποι της “τέχνης και των γραμμάτων”, άνθρωποι της νεόκοπης διανόησης, καθηγητάδες πανεπιστημίων, συνδικαλισταράδες “αγωνιστές” γητευτές των εργαζομένων και λίαν προσφάτως “άνθρωποι της νύχτας”. Το σύστημα αντλεί το έμψυχο δυναμικό του από ένα μεγάλο καζάνι μιας πλήρως ελεγχόμενης εγχώριας ελίτ. Εντελώς τυχαία όλοι αυτοί τυγχάνουν να έχουν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα τους και μετά από την αποστράτευση τους πάλι εντελώς τυχαία έχουν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα των δισεγγόνων τους.

Αν παρατηρήσετε οι “συμπολίτες” μας που προελαύνουν από τις τηλεοράσεις, είναι κάποιου “κύρους”… “εκατομμυρίων”. Είναι πανεπιστήμονες, είναι ειδήμονες, είναι των γραμμάτων, των τεχνών, της διανόησης. Περισπούδαστο ύφος, μπλαζέ σιτουασιόν, τιμητές των πάντων, ύφος χιλίων καρδιναλίων. Είναι οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, οι διανοητές, οι έξυπνοι, οι διαβασμένοι, οι έχοντες άποψη επί παντός επιστητού, οι πολυταξιδευτές, οι ιντελεκτουέλ, και προσφάτως οι… “όλων των αποχρώσεων επαναστάτες” και από την άλλη… είναι το “πόπολο”, ο λαουτζίκος. Είναι αυτοί που θα σου περάσουν το όραμα του “ευρωπαίου πολίτη”, θα σου περάσουν το ευρωπαϊκό όνειρο του εύκολου “ταξιδιού εις τας Ευρώπας”, το πολυπολιτισμικό σύμπλεγμα, είναι όλοι αυτοί οι ευρωλιγούρηδες. Αυτό το ευρωλάγνο σύμπλεγμα. Αυτοί θεωρούν “τρε μπανάλ” να μιλούν για την Πατρίδα, να πιστεύουν στο “πόπολο”. Είναι αυτοί που λοιδορούν το “πόπολο” όπου σταθούν και όπου βρεθούν στις ιδιωτικές τους συζητήσεις.

Είναι αυτοί που από την μια κρίνοντας τους πάντες και τα πάντα εκπέμπουν από τη φωλιά τους μια εθνομηδενιστική και κοσμοπολίτικη δυσωδία και από την άλλη η μαύρη προπαγάνδα ταΐζει την φωλιά των φασιστών και των εθνικοφρόνων που αφήνουν την μισητή τους στάμπα σε κάθε βήμα τους. Όλοι αυτοί μας θέλουν διαιρεμένους για να μας ελέγχουν. 

Όλοι αυτοί πρέπει να έχουν μία βασική δεξιότητα για να επιτελέσουν με επάρκεια το “θεάρεστο” έργο της χειραγώγησης. Θα πρέπει να είναι “επικοινωνιακοί”, να έχουν δηλαδή ταλέντο ηθοποιού.

Κι όμως όλοι αυτοί, ενώ στα μάτια του κόσμου φαίνονται να σφάζονται, τείνουν να είναι πλήρως “ομογενοποιημένοι” πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, πράγμα που αποδεικνύεται από μικρές προσωπικές κοσμικές χαρές τους που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. 

Ο ρόλος αυτών των περίεργων, για το μέσο πολίτη, τύπων, δεν σταματάει στην στιγμιαία εξαπάτηση αλλά είναι διαχρονικά καταλυτικός στη δημιουργία παθητικών συνειδήσεων και συμπεριφορών. Ποιος είναι ο ρόλος τους; Η παθητικοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς. Ενός ολόκληρου λαού. Το αποτέλεσμα το αποδεικνύει μέχρι στιγμής. Η παθητικοποίηση ενός ολόκληρου λαού, ή τουλάχιστον των πιο προοδευτικών τμημάτων του συντελείται, από την επιστημονικά μεθοδευόμενη αυτενέργεια μιας νομενκλατούρας της “αριστερής”, “σοσιαλιστικής” και όχι μόνο “νέο-διανόησης” (ο θεός να την κάνει) που αναπτύχθηκε μετά τη μεταπολίτευση.

Το κυρίαρχο σύστημα φρόντισε να εκμαυλίσει τη νομενκλατούρα της “διανόησης” με κονδύλια εσωτερικής και ευρωπαϊκής προελεύσεως. Αν κρίνουμε σήμερα ποια είναι η αντίδραση της στη κρίση, αποδεικνύεται ότι πέτυχε διάνα το στόχο του, καθώς ξεκάθαρα φαίνεται ότι αποτελεί τον καλύτερο υπηρέτη του, τον ακλόνητο στυλοβάτη του.    

Κι αν ρωτήσει, κάποιον από αυτούς τους “διανοούμενους”, κάποτε το παιδί του “Τι έκανες στο “πόλεμο” μπαμπά;”.  Αν ρωτήσει “Πόσες συναυλίες συμπαράστασης της διανοούμενης αριστερίστικης καλλιτεχνικής νομεκλατούρας ισοδυναμούν με τις ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν τότε;”. Αν ρωτήσει “Πόσες δηλώσεις συμπαράστασης έκανες; Εκ του ασφαλούς, από τη ζεστασιά του τζακιού σου, επί της ευκαιρίας των άγιων ημερών;”. Αν ρωτήσει “Πόσο στοιχίζει τελικά μια ανθρώπινη ζωή και πώς εξιλεώνεσαι σε αυτό τον κόσμο; Πως κοιμάσαι τα βράδια, όταν υποκρίνεσαι συνεχώς, όταν κοιτάζεσαι στο καθρέπτη και νοιώθεις ότι εγώ έχω κάνει το χρέος μου σαν πολιτική και καλλιτεχνική διανόηση αυτού του έρημου τόπου; Τι είναι η ανθρώπινη ζωή για σένα;” Αν ρωτήσει “τι σημαίνει άνθρωπος για εσένα;” Αν ρωτήσει “Πόσα καντάρια υποκρισίας κουβαλάς όταν δεν επαναστατούσες όταν σε  χρειαζόταν αυτός ο τόπος;”

“Μα εγώ έχω το άλλοθι της ιδεολογικής μου αναφοράς. Το άλλοθι των αγώνων μου.

Μα ο λαός παιδί μου δεν είναι έτοιμος, ποτέ δεν ήταν, εξάλλου ο καπιταλισμός είναι που φταίει, κάνει κύκλους και θα περάσει. Πονοκέφαλος είναι μωρέ. Τι κι αν χάνονται ζωές, δουλειές, περιουσίες, όνειρα, προοπτικές. Εγώ σαν πολυδιαβασμένος μελετητής της ιστορίας σου λέω ότι είναι νομοτελειακό να υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες…”.

Αυτή η διανόηση δεν προήγαγε ποτέ βασικές αρχές σε αυτό τον τόπο που θα βοηθούσαν ώστε να επιτυγχάνεται η αυτενέργεια του ίδιου του λαού για την προάσπιση και την υπεράσπιση των θεσμών και των βασικών δικαιωμάτων που απαιτούνται διαχρονικά και σε κρίσιμες στιγμές. Γιατί πάνω και πέρα από όλα η προστασία του θεσμού επαφίεται στον πατριωτισμό του ίδιου του λαού. Η διανόηση αυτού του τόπου ποτέ δεν προώθησε μια σκέψη που θα προάγει μια κουλτούρα ενός πολιτικού υποκειμένου το οποίο θα αναπτυχθεί σε ένα περιβάλλον πλουραλισμού και διαλόγου, ώστε να αναδειχτούν οι σχέσεις εκείνες που διαμορφώνουν τον τρόπο που συνυπάρχουμε, που επικοινωνούμε, που συνδιαλεγόμαστε. Γιατί μόνο έτσι βάζεις ένα λαό να συμμετέχει στα κοινά, για να προστατεύει τα κεκτημένα του ή να διεκδικεί τα αυτονόητα, δίνοντας του εν τέλει τον αποφασιστικό ρόλο που του αρμόζει ώστε να είναι αυτός κυρίαρχος, ώστε αυτός να είναι αφέντης στον τόπο του. Αυτό το πράγμα η διανόηση ποτέ δεν το θέλησε ούτε το θέλει. Αυτή η διανόηση δεν ξέρει τη σημαίνει η λέξη Δημοκρατία. Γιατί πολύ απλά έχει την ελιτίστικη λογική. “Εμείς, η ελίτ από τη μια, και το “πόπολο” από την άλλη. Το πόπολο πρέπει να μας αναθέτει σε μας, να του λύνουμε τα προβλήματα. Γιατί εμείς ξέρουμε.” Μια “δήθεν” προοδευτική διανόηση προήγαγε τα πιο σκοτεινά στοιχεία που συντελούν στην πιο μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες αυτό που πολεμήθηκε βάναυσα στη γένεσή του, είναι οτιδήποτε συλλογικό πήγε να ανδρωθεί, σε όλα τα επίπεδα, από το σχολείο, στην παραγωγική διαδικασία, στη δημόσια και κοινωνική ζωή. Το συνέρχεστε, το συνεταιρίζεσθαι, το συναποφασίζω είναι ξένες και απαξιωμένες λέξεις για τη μέση κοινωνική συνείδηση. Ο συνδικαλισμός, η πολιτική και οι πολιτικοί, το ίδιο το σχολείο και οι κοινωνοί του σε όλα τα επίπεδα, οι “τρομεροί” και “φοβεροί” μας “δάσκαλοι” και διανοητές, φρόντιζαν να δομούν λιθαράκι λιθαράκι την απαξίωση του συλλογικού, και στον αντίποδα να προάγουν μια κοινωνία πλήρως ατομικιστική, πλήρως φιλελεύθερη με κανόνες ζούγκλας. Υπό αυτή την έννοια ήταν λογικό να μην μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά της η σημερινή ελληνική κοινωνία στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται. Αυτή η κατάσταση οδήγησε μια ολόκληρη γενιά στη λήθη και στη μοιρολατρία. Μια “δήθεν” προοδευτική διανόηση προήγαγε τα πιο σκοτεινά στοιχεία που μπορεί να έχει μια ολόκληρη κοινωνία.

Αυτό το κακό “σπυρί” πρέπει να το σπάσουμε. Για αυτούς η μόνη τους δουλειά είναι να ρίχνουν “στάχτη” από άκρη σ’ άκρη σε αυτό τον τόπο, στάχτη που σκεπάζει κάθε σπιθαμή γης, στάχτη από τα αποκαΐδια, από τα παραναλώματα ζωών, των ζωών ενός λαού, των ζωών μιας γενιάς, στάχτη που δεν αφήνει τίποτα να ανθίσει. Το “δήθεν” πρέπει να πεθάνει. 

Οι συμπολίτες μας, οι συνάνθρωποι μας, οι κάτοικοι αυτού του Τόπου, θα πρέπει να πάψουν να συγχέουν το δημόσιο με το ιδιωτικό με τρόπο ψυχοπαθολογικό. Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις τους συνανθρώπους σου, που στην ιδιωτική τους ζωή σχεδιάζουν και υλοποιούν τα πιο τρελά τους όνειρα, όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα της διεκδίκησης των πιο αγνών ιδανικών, των δικαιωμάτων, των κεκτημένων της κοινωνίας μας που έχουν επιτευχθεί με κόπους και βάσανα με τους αγώνες και το αίμα των προγόνων μας, να πετάγονται στην αρένα της πρωτοπορίας ως το μαγικό επιστέγασμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν και πρέπει να παλέψει για την ίδια την κοινωνία του, να είναι ανθρώπινη κοινωνία καταρχήν και όχι ζούγκλα. 

Αυτό το κακό σπυρί θα σπάσει από την αυτενέργεια του απλού καθημερινού συμπολίτη μας και την οργάνωση του σε ένα γνήσιο Παλλαϊκό Μέτωπο που προάγει την δημοκρατία στη πράξη. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, ακόμα και με τα μέσα του ίδιου του συστήματος. Εμείς στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο κινήσαμε. Ξέρουμε ότι θα κινηθούν μυριάδες … έως την τελική νίκη. 

*Ο Γιώργος Χαλιμούρδας είναι Γεωπόνος