Στόχος Ρωσία. Στόχος Κίνα. Στόχος Ιράν

του PEPE ESCOBAR

Δεν περνά μέρα χωρίς η αμερικανική Think Tankland (ΣτΜ, ειρωνική αναφορά στην “χώρα των δεξαμενών σκέψης”) να μην κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα, δηλαδή να σπρώχνει προς κάθε δυνατό σενάριο πολέμου, ψυχρού ή θερμού, με την Ρωσία, καθώς και μυριάδες αντιπαραθέσεις με την Κίνα και το Ιράν.

Αυτό ταιριάζει με τις πέντε κορυφαίες υπαρξιακές απειλές του Πενταγώνου για τις ΗΠΑ, όπου η Ρωσία και η Κίνα βρίσκονται στην κορυφή και το Ιράν είναι στην τέταρτη θέση – όλοι πάντως πιο ψηλά από την κάλπικη ποικιλία «τρομοκρατίας» του «χαλιφάτου» της Daesh (ΣτΜ, ISIS).

Εδώ έχω καταλήξει σε μερικά συνοπτικά γεγονότα τύπου realpolitik (ΣτΜ, πολιτική που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε ιδεοληψίες) για να αντιμετωπίσω την υστερία - τονίζοντας πως το ρωσικό υπερηχητικό πυραυλικό πλεονέκτημα καθιστά άχρηστο όλο το παρανοϊκό νατοϊκό κατασκεύασμα ρητορικής και νταηλικιού.

Το αμυντικό σύστημα Aegis των ΗΠΑ έχει μεταφερθεί από τα πλοία στο έδαφος. Το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας Patriot είναι άχρηστο. Το Aegis είναι περίπου 30% καλύτερο από το σύστημα THAAD (ΣτΜ, αμυντικό πυραυλικό σύστημα που στοχεύει βαλλιστικούς πυραύλους στην τερματική φάση λειτουργίας τους). Μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό, αλλά το βεληνεκές του είναι επίσης περιορισμένο.

Το Aegis δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία - προς το παρόν. Ωστόσο, καθώς το σύστημα θα αναβαθμίζεται - και αυτό μπορεί να διαρκέσει χρόνια - θα μπορούσε να προκαλέσει κάποια σοβαρή ανησυχία στη Ρωσία, γιατί το Exceptionalistan (ΣτΜ, ειρωνική αναφορά στις ΗΠΑ) σπρώχνει το σύστημα όλο και πιο ανατολικά, κοντά στα σύνορα της Ρωσίας.

Εν πάση περιπτώσει, η Ρωσία εξακολουθεί να βρίσκεται έτη φωτός μπροστά στους υπερηχητικούς πυραύλους. Το Πεντάγωνο γνωρίζει ότι εναντίον του συστήματος S-500, το F-22, το φοβερά ακριβό F-35 και τα αεροσκάφη B-2 stealth (ΣτΜ, τα λεγόμενα “αόρατα”) - τα αστέρια ενός προγράμματος μαχητικών τρισεκατομμυρίων δολαρίων - είναι εντελώς παρωχημένα.

Έτσι είμαστε πάλι πίσω στο ίδιο παλιό μιμίδιο (ΣτΜ, τραγουδάκι ή παραμύθι): Στην «ρωσική επιθετικότητα», χωρίς την οποία το Πεντάγωνο δεν μπορεί ενδεχομένως να αγωνιστεί για το θεϊκό δικαίωμά του να πλημμυρίσει με απεριόριστες χρηματοδοτήσεις.

Η Ουάσιγκτον είχε βάλει να δουλεύουν 20.000 σχεδιαστές πριν τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όλοι επικεντρωμένοι στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας. Η Ουάσιγκτον είχε μόνο έξι μετά την καταστροφή του Ιράκ με το Σοκ και Δέος του 2003.

Δεν επρόκειτο για ανικανότητα. Ήταν το «Σχέδιο Α» από την αρχή. Η πρώην ΕΣΣΔ είχε κριθεί σαν μια ισχυρή απειλή στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου – και άρα η Γερμανία έπρεπε να ανοικοδομηθεί. Το Ιράκ ήταν ένας πόλεμος επιλογής για να αρπαχτούν τα κοιτάσματα πετρελαίου – σε συνδυασμό με την εφαρμογή ενός σκληροπυρηνικού καπιταλισμού καταστροφής. Κανείς στην Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ, ούτε καν ήθελε, να ξαναχτιστεί.

Η «ρωσική επιθετικότητα» δεν ισχύει στο Ιράκ. Όλα έχουν να κάνουν με την Ανατολική Ευρώπη. Ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ ούτως ή άλλως έχει ξεκαθαρίσει ότι η ανάπτυξη του Aegis θα αντιμετωπιστεί με ανάλογο στυλ – ενόσω ακόμη και τα αμερικανικά εταιρικά μέσα αρχίζουν να ομολογούν ότι η ρωσική οικονομία θεραπεύεται από τις συνέπειες του πολέμου της τιμής του πετρελαίου.

Ρίξτε μια ματιά στο αποθέματα ρευστότητας μου

Εδώ ο σκοπός μου ήταν να δείξω ότι η Κίνα δεν είναι ένας χάρτινος πύργος. Όποια και αν είναι η πραγματική σχέση του κινεζικού χρέους ως προς το ΑΕΠ – τα στοιχεία ποικίλλουν από τόσο χαμηλά όσο 23% έως 220% - αυτό δεν είναι τίποτα για μια οικονομία του μεγέθους της κινεζικής, ειδικά επειδή ελέγχεται εξ ολοκλήρου εσωτερικά.

Η Κίνα διαθέτει σε αποθεματικά πάνω από $3 τρισεκατομμύρια σε δολάρια ΗΠΑ και άλλα δυτικά νομίσματα, ενώ αποσυνδέει σταδιακά την οικονομία της από τον πραγματικό Χάρτινο Πύργο: την οικονομία ΗΠΑ του δολαρίου.

Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, τι σημαίνει εξωτερικό χρέος; Όχι πολλά. Η Κίνα θα μπορούσε - αν και δεν το κάνει ακόμα – να παραγάγει περισσότερο γιουάν και να αγοράσει πίσω το χρέος της, όπως κάνουν οι ΗΠΑ με την ποσοτική χαλάρωση (QE) και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που ζητάει από ορισμένες «προσφιλείς χώρες» (ισχυρούς υποστηρικτές του ΝΑΤΟ) να παράγουν περισσότερο από το μερίδιό τους σε ευρώ.

Παρόλα αυτά το Πεκίνο δεν χρειάζεται πραγματικά να το κάνει αυτό. Η Κίνα, η Ρωσία, η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και ότι έχει απομείνει από τα BRICS (η Βραζιλία είναι σε αναμονή μέχρι τουλάχιστον το 2018) αργά αλλά σταθερά σφυρηλατούν το δικό τους εσωτερικό νόμισμα και το δικό τους συναλλαγματικό σύστημα (στην Κίνα και τη Ρωσία λειτουργεί ήδη εσωτερικά) έτσι ώστε να παραγκωνίσουν το SWIFT (ΣτΜ, Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication - Παγκόσμιο διατραπεζικό σύστημα τηλεπικοινωνίας) και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS).

Όταν θα είναι έτοιμοι να το εφαρμόσουν ώστε να τους ακολουθήσει και ο υπόλοιπος κόσμος, τότε το εξωτερικό χρέος σε δολάρια ΗΠΑ θα είναι χωρίς νόημα.

Η αμερικανική Think Tankland, ως συνήθως, παραμένει χωρίς ίχνος ιδέας. Όπως μου εξηγεί μία από τις κινεζικές πηγές μου, «κάθε φορά που ένα Δυτικός ξερόλας αναφέρει το “πρόβλημα” του χρέους της Κίνας παραθέτουν ένα στοιχείο που μοιάζει να έρχεται από το πουθενά, και περιλαμβάνει όλα τα χρέη, κεντρικό, επαρχιακό, των δημοτικών αρχών, εκτιμήσεις εταιρικών χρεών, δάνεια από τράπεζες εκτός Κίνας. Εν τω μεταξύ, συγκρίνουν αυτό το συνολικό αριθμό της Κίνας με εκείνους των δυτικών χωρών και το χρέος της Ιαπωνικής κεντρικής κυβέρνησης από μόνο του».

Η κινεζική πηγή προσθέτει ότι, «η Κίνα λειτουργεί με έναν ισολογισμό που ισοδυναμεί με $60 τρισεκατομμύρια. Τα δάνεια από εξωτερικές πηγές είναι στο εύρος των $11 τρισεκατομμυρίων ενώ το ρευστό και τα ισοδύναμα είναι στο ύψος από $3,6 έως 4 τρισεκατομμύρια. Όλα αυτά τα μετρητά - ή πολύ ρευστό στοιχείο - είναι η μεγαλύτερη δύναμη διακριτικής ευχέρειας στα χέρια των ηγετών της Κίνας, ενώ τίποτα που να αξίζει να αναφερθεί βρίσκεται στα χέρια οποιασδήποτε άλλης δυτικής κυβέρνησης».

Για να μην αναφέρουμε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, το Πεκίνο στοιχηματίζει σ' αυτό που το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ αποκαλεί Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση. Η Κίνα είναι ήδη ο κεντρικός κόμβος για την παγκόσμια παραγωγή, εφοδιασμούς, υλικοτεχνική υποστήριξη, και της αλυσίδας αξιών. Πράγμα που μας οδηγεί στην Μία Ζώνη, Ένα Δρόμο (One Belt, One Road – OBOR).  Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους κινέζικους Νέους Δρόμους του Μεταξιού, οι οποίοι θα συνδέουν, όλο και βαθύτερα, την οικονομία και τις υποδομές της Κίνας με όλη την Ευρασία. Η OBOR θα επεκτείνει ταυτόχρονα την παγκόσμια δύναμη της Κίνας, ενώ γεωπολιτικά θα αντισταθμίζει την μέχρι στιγμής αναποτελεσματική «βάση προς την Ασία» - προκλήσεων του Πενταγώνου στην Νότια Θάλασσα της Κίνας συμπεριλαμβανομένων - και τη βελτίωση της ενεργειακής ασφάλειας της Κίνας (ΣτΜ, “Βάση προς την Ασία” - Αμερικανικής αντίληψης θεωρία αντιπαράθεσης με την Κίνα).

Οι κυρώσεις, όπως και τα διαμάντια, είναι για πάντα

Μια άλλη σημαντική πλασματική αφήγηση του Exceptionalistan είναι ότι οι ΗΠΑ «ανησυχούν» για την αδυναμία των ευρωπαϊκών τραπεζών να κάνουν δουλειές στο Ιράν. Ανοησίες. Στην πραγματικότητα, είναι το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ που κατατρομάζει κάθε ευρωπαϊκή τράπεζα που τολμά να κάνει δουλειές με την Τεχεράνη.

Η Ινδία και το Ιράν έκλεισαν μια συμφωνία ορόσημο $500 εκατομμυρίων για την ανάπτυξη του ιρανικού λιμανιού της Chabahar – έναν κόμβο κλειδί σ' αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Νέα Οδός του Μεταξιού Ινδίας-Ιράν, που συνδέει την Ινδία με την Κεντρική Ασία μέσω του Ιράν και του Αφγανιστάν.

Αμέσως μετά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει το θράσος να ανακοινώνει ότι η συμφωνία θα «εξεταστεί» - καθώς οι παροιμιώδεις φιλο-ισραηλινοί γερουσιαστές των ΗΠΑ εξετάζουν το κατά πόσον η συμφωνία παραβιάζει κάποιες επίμονες κυρώσεις κατά του Ιράν που αρνούνται να αρθούν. Αυτό συμβαίνει παράλληλα με μια αυξανόμενη επίσημη αφήγηση «αναταραχών» που μολύνουν πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στην Κεντρική Ασία - ιδιαίτερα το Καζακστάν και το Τατζικιστάν. Οι αμειβόμενοι από την CIA δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας θα πρέπει να γνωρίζουν καλά αυτές τις πηγές αναταραχής,  καθώς η ίδια η CIA τις υποθάλπει.

Η επιχειρηματική δραστηριότητα της Ινδίας με το Ιράν είναι «ύποπτη». Από την άλλη πλευρά, στην Ινδία επιτρέπεται και με το παραπάνω να επισημοποιήσει μια ιστορική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ που βαφτίστηκε με θολό τρόπο «Υλικοτεχνική Συμφωνία Υποστήριξης» (LSA) - σύμφωνα με την οποία οι αμοιβαίοι στρατοί μπορούν να χρησιμοποιούν ο ένας το έδαφος του άλλου, αεροπορικές και ναυτικές βάσεις για ανεφοδιασμό, για επισκευές καθώς και για  αόριστα προσδιοριζόμενες «επιχειρήσεις».

Έτσι βρισκόμαστε στο “όλοι έτοιμοι”, σε ολόκληρο το Exceptionalistan, για να αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία, την Κίνα και για να αποτρέψουμε οποιαδήποτε αληθινή εξομάλυνση με το Ιράν. Αυτές οι εντοπισμένες επιθέσεις - πρακτικές και ρητορικές - σε όλα τα μέτωπα, σημαίνουν πάντα ένα πράγμα, ένα και μόνο πράγμα. Διαίρεση και διάσπαση, με όλα τα απαραίτητα μέσα, της Ευρασιατικής ολοκλήρωσης μέσω της OBOR. Βάζω στοίχημα ότι η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη απλά δεν θα ξεγελαστούν.

Επιμέλεια Μετάφρασης  ο Γιώργος του Κλικ

Πηγή: strategic-culture