Βουλευτής

Του Κωνσταντίνου Σταθόπουλου

Βουλευτής: (<αρχ. ελλ. βουλεύομαι "αποφασίζω") ονομάζεται ο εκπρόσωπος των ψηφοφόρων μιας χώρας που έχει εκλεχθεί για να τον εκπροσωπήσει στο Κοινοβούλιο για ένα χρονικό διάστημα.

Ας αφήσουμε τον ορισμό και ας προχωρήσουμε στο δια ταύτα.

Είτε μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών, είτε όχι το αποτέλεσμα θα είναι δραματικά το ίδιο. Κατ" αρχάς η ιδιότητα του βουλευτή υφίσταται όσο υφίσταται η ιδιότητα της βουλής. Από την στιγμή που το Ελληνικό κράτος έχει απολέσει την δυνατότητα να έχει βουλή -ανεξάρτητη βουλή-, έχει απολέσει ταυτόχρονα την δυνατότητα να έχει βουλευτές.

Κάθε λοιπόν συζήτηση -πρόταση επί του συγκεκριμένου ζητήματος, τίθεται εκ προοιμίου εκ του πονηρού, αν λάβουμε βέβαια υπόψη μας ποιοι το θέτουν, σε ποια χρονική στιγμή και για ποιου το όφελος.

Ας δούμε εξ αρχής ποιος είναι στην πορεία των ετών, ο κατά γενική ομολογία, Έλληνας βουλευτής.

Ένας γενικός κανόνας είναι πως αφορά έναν άνθρωπο κατά κανόνα τεμπέλη, κουτοπόνηρο, με γενικές όχι ολοκληρωμένες γνώσεις. Συνήθως αστό, με αυξημένο κύρος, συνήθως σε ανθρώπους κατώτερου μορφωτικού ή παιδευτικού επιπέδου.

Έναν άνθρωπο με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που γνωρίζει πως με ότι και αν καταπιαστεί θα αποτύχει. Εξ ου και η αποστροφή του σε κάθε είδους εργασία.

Αυτά ως προς το πρόσφατο παρελθόν. Αυτή η γενιά δημιούργησε ένα νέο είδος ανθρώπου. Αν ο προηγούμενος ήταν απλά τεμπέλης και ωφελιμιστής, ο νέος είναι άκρως επικίνδυνος. Χωρίς παιδεία, χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθημα, χωρίς μέτρο.

Με μόνο κριτήριο την ολική και με οποιοδήποτε μέσο επικράτηση και κυριαρχία του.

Έτοιμος να πουλήσει, να πουληθεί, να αγοράσει οτιδήποτε του προσφέρει μία ανέμελη και πλουσιοπάροχη ζωή.

Ακόμη και οι φερόμενοι ως ηγέτες τρομοκράτες, κάποια στιγμή διεκδίκησαν την ανεξαρτησία -απεξάρτηση από τους χορηγούς -εντολείς- αφεντικά τους. Για όσο χρονικό διάστημα είχαν ανάγκη τα χρήματα, τα όπλα, την ισχύ. Την πολιτική, οικονομική, κοινωνική ισχύ, έγλειφαν και προσκυνούσαν. Κάποια στιγμή κάποια χρονική περίοδο ξυπνά μέσα σε κάθε άνθρωπο, έστω σε κάθε ελεγχόμενο άνθρωπο, η ελεύθερη φύση του.

Οι Έλληνες βουλευτές είναι μία νέα γενιά ανθρώπων. Ακόμη και το σκουλήκι, για το οποίο οι αναφορές μας είναι οι χειρότερες δυνατές, θα συρθεί αλλά θα βρει μόνο του τροφή και νερό. Όχι όμως ο Έλληνας βουλευτής. Ακόμη και τα απαραίτητα προς το ζην πρέπει να του προσφερθούν δωρεάν.

Δεν έχει υπάρξει στην ιστορία, παρόμοιο είδος ανθρώπου. Βασιλείς, δικτάτορες, μάγοι της φυλής, αναγκάστηκαν, λόγω εξέλιξης, προβλημάτων, πολέμων, πλημμυρών, να πάρουν μόνοι τους κάποιες αποφάσεις. Μπορεί κάθε φορά να μην ήταν οι ενδεδειγμένες. Ήταν όμως δικές τους αποκλειστικά δικές τους, αποφάσεις.

Ο Έλληνας βουλευτής δεν παίρνει αποφάσεις, δεν έχει βούληση δεν είναι καν σκουλήκι. Ο Έλληνας βουλευτής δεν έχει γνώμη, δεν έχει πιστεύω. Πιστεύω του είναι τα πιστεύω του αφεντικού και χορηγού του, είτε η χορηγία έγκειται σε τροφή, ταξίδι, χρήμα, θέση και ότι άλλο ώστε να διάγει ως το θάνατό του μία όσο το δυνατό ακίνδυνη και απαλλαγμένη από ευθύνες ζωή.

Για τον Έλληνα βουλευτή μία έκφραση καλοσύνης, επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, μία έκφραση σεβασμού ή ασέβειας, μία έκφραση επίπληξης, είναι απλά μία έκφραση. Του έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα του διαχωρισμού καλό και κακό.

Για τον Έλληνα βουλευτή, δεν υπάρχουν τίτλοι συγγένειας, κοντινής ή μακρινής δεν έχει σημασία. Συγγενής, στο λεξιλόγιό του, είναι όποιος φροντίζει για την πιο ομαλή μετάβαση του στο χρόνο.

Για τον Έλληνα βουλευτή δεν υφίσταται η έννοια της πατρίδας, της οικίας, της οικογένειας. Πατρίδα του σπίτι του και οικογένειά του, είναι τα αντίστοιχα των χορηγών του.

Τέτοιο άβουλο, άμυαλο και ταυτόχρονα καταστροφικό ον δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά, τουλάχιστον στον μέχρι τώρα γνωστό κατοικήσιμο πλανήτη.
Ο προβληματισμός δεν ξεκινά από το πως θα εξοντωθεί. Αυτό θεωρητικά τουλάχιστον είναι εύκολο ή εύκολα διαχειρίσιμο. Ο προβληματισμός ξεκινά από το γεγονός πως αυτή η κακοήθης ασθένεια μεταδίδεται και μεταδίδεται με γεωμετρική πρόοδο.

Έχει ήδη προσβάλει ομάδες πληθυσμού που θα μπορούσαν ενδεχομένως να θεωρηθούν αντίδοτα. Έχουν ήδη προσβληθεί δικαστικοί, ιεράρχες, δάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, ιατροί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες γενικότερα και πάμπολλες άλλες κοινωνικές ομάδες.

Υ.Γ 1Παραθέτω το κείμενο του Εμμανουήλ Ροϊδη, ο οποίος άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο το 1904.

ΠΗΓΗ