Ιρλανδία: Ένα ακόμη success story που πήγε κατά διαόλου

 

του Αλέξανδρου Ζέρβα

«Δείτε πόσο καλά τα καταφέρνει η Ιρλανδία» ήταν όλα τα τελευταία χρόνια μια συνήθης επωδός όσων επιχειρούσαν να πείσουν πως μπορεί να βρεθεί άκρη μέσα από τις ακραίες πολιτικές λιτότητας. Είναι αλήθεια πως το ιρλανδικό παράδειγμα φαινομενικά είχε δώσει στην ευρωπαϊκή ελίτ αλλά και στο ΔΝΤ το ιδανικό success story, το οποίο για πολύ καιρό απεγνωσμένα αναζητούσαν.

Η Ιρλανδία πήρε το φάρμακο, αλλά..

Πράγματι, η κυβέρνηση του Έντι Κένι «τα είχε κάνει όλα τέλεια», για τα μνημονιακά πρότυπα: εφάρμοσε πολύ σκληρά μέτρα με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερες κοινωνικές αντιδράσεις, κράτησε πολύ χαμηλά το φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων, προσέλκυσε ξένες επενδύσεις, παρουσίασε μείωση στα ποσοστά ανεργίας. Μετά απ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση ανακοίνωσε γύρω στα τέλη του 2013 την πρόωρη έξοδο από το Μνημόνιο και κατάρτισε έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό, αναμένοντας μάλιστα αύξηση του ΑΕΠ. Όπως έγραφαν χαρακτηριστικά οι NYT, η Ιρλανδία«πήρε τα φάρμακά της, έφτιαξε ένα παραμύθι όπου η υπομονή ανταμείβεται».

Μέχρι που το αποτέλεσμα των εκλογών της Παρασκευής ήρθε να επιβεβαιώσει εκείνο που είχαν αντιληφθεί όσοι είχαν ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιρλανδικό θαύμα»: η επέμβαση είχε πετύχει, αλλά ο ασθενής κινδύνευε να πεθάνει. Γιατί την ώρα που οι οικονομικοί δείκτες έδειχναν μια χαρά για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την Κριστίν Λαγκάρντ, ένας στους πέντε Ιρλανδούς ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ δημιουργήθηκαν τεράστια κύματα μετανάστευσης κυρίως νέων στο εξωτερικό. Μέσα σε όλα, οι τράπεζες, οι οποίες κι εδώ είχαν την κύρια ευθύνη για το ξέσπασμα της κρίσης, προχωρούσαν σε κατασχέσεις. Παρ’όλα αυτά, ήταν τα σχέδια της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει το νερό που έκαναν «το ποτήρι να ξεχειλίσει».

Η πολιτική αστάθεια ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία

Έτσι λοιπόν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, το κεντροδεξιό Fine Gael κι οι Εργατικοί, είδαν να χάνεται περίπου το 1/3 της δύναμής. Αντιθέτως, ένα μέρος της δύναμης του ανέκτησε το επίσης κεντροδεξιό Fianna Fail, το οποίο είχε χρεωθεί την οικονομική κατάρρευση του 2008. Από την άλλη, το κεντροαριστερό Sinn Fein κατέγραψε σημαντική άνοδο, χωρίς όμως να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες για κυβερνητική προοπτική, ενώ η πρωτοεμφανιζόμενη «Συμμαχία κατά της λιτότητας» κατάφερε να πετύχει την είσοδό της στη Βουλή.

Προφανώς βεβαίως τα εν λόγω αποτελέσματα δεν αποτελούν καμιά επανάσταση για τον ιρλανδικό λαό. Επιτείνουν όμως το κλίμα αβεβαιότητας που επικρατεί σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δημιουργώντας ακόμη εντονότερους πονοκεφάλους στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, καθώς επιβεβαιώνουν ότι η ακραία λιτότητα κι η πολιτική σταθερότητα επ’ ουδενί δε συμβαδίζουν. 

Ένα ακόμη success story λοιπόν πήγε κατά διαόλου. Κι ας βγαίναν τα νούμερα στην κυβέρνηση Κένι. Κι ας έπαιρνε τα εύσημα της Κομισιόν και του ΔΝΤ. Κι ας κατάφερε να δείξει πως βγαίνει μια χώρα απ’ το Μνημόνιο. Κι ας την είχαν ως πρότυπο ο Αντώνης Σαμαράς κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν «μαγείρευαν» τα πρωτογενή πλεονάσματα του δικού τους success story. Κι εν τέλει, με αυτά τα δεδομένα είναι να αναρωτιέται κανείς για πόσο ακόμη μπορεί να συνεχίσει η κυβέρνηση Τσίπρα να επενδύει σοβαρά στη χίμαιρα της πρώτης αξιολόγησης.

από το «tvxs.gr» μέσω  ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.