ΕΠΙΔΑΥΡΙΟ ΑΓΟΣ

 

Συντάκτης:  Δημήτρης Νανούρης  

Επαιξε μεσούσης της χούντας, σε τρυφερότατη ηλικία, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Η Ρένα είναι οφσάιντ» και μολαταύτα δεν ψωνίστηκε. Οι συνταγματάρχες κατάλαβαν νωρίς τη χρήση του ποδοσφαίρου ως όπιο του λαού και το χορηγούσαν σε τεράστιες δόσεις. Τον Μάιο του 1971 ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στο Γουέμπλεϊ κι όλος ο κόσμος προσκυνούσε σώβρακα και φανέλες, που 'λεγε αργότερα ο Τζιμάκος. Οι ομάδες έφερναν αφειδώς παίκτες από την αλλοδαπή για να ενισχύσουν τα ρόστερ τους, αλλά, επειδή η νομοθεσία περιόριζε αυστηρά τον αριθμό τους, εμφάνιζαν τους περισσότερους ως ομογενείς. Η μηχανή στήθηκε μαεστρικά. Διορισμένοι από το καθεστώς σύμβουλοι σε περιφερειακούς δήμους της Αττικής ή της επαρχίας προσκόμιζαν πλαστά πιστοποιητικά, με την ανοχή της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως, κι έτσι διάφοροι απίθανοι Αργεντινοί, Ουρουγουανοί και σπανιότερα Βραζιλιάνοι κατέκλυσαν τα τερέν, παριστάνοντας τους απολωλότες συμπατριώτες μας. Φρενίτις είχε καταλάβει το πόπολο.

Ρουθούνια κυνηγόσκυλου διέθετε ο Φίνος. Μυρίστηκε πως η μπάλα θα του φέρει εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια, τουτέστιν χρήμα με ουρά, κι έπεισε τον Σακελλάριο να γράψει σενάριο με τα σχετικά. Το 1972 το έργο προβλήθηκε στις αίθουσες και δεν διέψευσε εισπρακτικά τον εμπνευστή του. Δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Νίκο Γαλανό έκανε την παρθενική της εμφάνιση στην οθόνη μια δροσερή δεκαεξάχρονη μαθήτρια. Επρόκειτο για φιλμ της παρακμής του άλλοτε κραταιού ελληνικού κινηματογράφου. Ελαφρή κωμωδία που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Σακελλάριου, αλλά και της Βλαχοπούλου στη «Φίνος». Η νεαρή συμπρωταγωνίστριά της ξεδίπλωσε το υποκριτικό της ταλέντο για πρώτη και τελευταία φορά. Η Επίδαυρος στερήθηκε το άστρο της, όπως και οι ταβέρνες του Λυγουριού, την κέρδισε όμως η Νομική και οσημέραι η μαχόμενη δικηγορία και η πολιτική.

Για την Ελίζα Βόζεμπεργκ ο λόγος. Διαπρέπει έκτοτε στις δικαστικές αίθουσες, αλλά, δεν μπορεί, όλο και κάποιο απωθημένο θα της έχει μείνει, σκεφτόμουν. Και να που με επιβεβαιώνει πανηγυρικά. Η εμπειρία που αποκόμισε στα πλατό σε συνδυασμό με την πολυετή τριβή της στις απόκρυφες πτυχές του εγκλήματος την έχουν κάνει εξπέρ στα δικαστικά δράματα. Δεν χρειάζεται να δει τις ταινίες ή τις θεατρικές παραστάσεις. Της αρκεί μονάχα ο τίτλος για να διεισδύσει στην υπόθεση και να αποκωδικοποιήσει τα συγκεκαλυμμένα σημαινόμενα και τους θαμμένους συμβολισμούς.

Αντελήφθη λοιπόν στο φτερό πως η «Ισορροπία του Nash» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού συνιστά μαύρη διαφήμιση της τρομοκρατίας και έσπευσε να το καταγγείλει στο τουίτερ. «Το Νόμπελ προτείνω να μη δοθεί στους νησιώτες μας που σώζουν ανθρώπους, αλλά στον Σάββα Ξηρό! Σαν δεν ντρεπόμαστε…» επεσήμανε. Αλλά σάμπως οι ρέστοι συγγραφείς που ανεβάζει το θέατρο το οποίο χρηματοδοτεί ο ταλαίπωρος ελληνικός λαός, όπως ο Καμί και ο Τσέχοφ, δεν είναι οπαδοί του πιο ακραίου τερορισμού; Ασε τον άλλον αρχιβομβιστή, τον Ιψεν. Η «Εντα Γκάμπλερ» ακούγεται ως παραλλαγή της Ούλρικε Μάινχοφ. Σε τα μας; Μαθαίνω ότι έστρωσε κάτω τον πισινό της και γράφει έργα η ίδια, εφάμιλλα αυτού που έχει πρωταγωνιστήσει. Θα τα στείλει στον υπουργό Πολιτισμού να παιχτούν δωρεάν στις κρατικές σκηνές. Γεμάτες νόημα τραγωδίες με τη δευτερεύουσα σημασία του όρου· πραγματικά δυστυχήματα. Για την Τέχνη ρε γαμώτο.

meteoros@efsyn.gr

ΠΗΓΗ: efsyn