Πωλείται…

Του Γιώργη Ταξιδευτή

Σε παλαιότερο σχόλιο μου είχα συγκρίνει τον κ. Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και αυτό, γιατί για μένα, έχει υιοθετήσει τις κινήσεις, τα λόγια και τη συμπεριφορά του Ανδρέα. Χαρακτηριστικές είναι εκφράσεις όπως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, στη χώρα θα επικρατήσει αξιοκρατία, θα ανακουφιστούν τα νοικοκυριά, θα καταργηθούν τα χαράτσια, θα υπάρξει διαφάνεια, αξιοκρατία και κράτος δικαίου, κλπ. 

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Μετά από διαπραγματεύσεις μηνών, ο κ. Τσίπρας και αφού είναι πρωθυπουργός από τα τέλη Ιανουαρίου 2015, κατόρθωσε όπως δήλωσε να πετύχει τη αδιατάρακτη συνέχεια της χώρας στην ευρωζώνη. Υπογράφοντας ένα μνημόνιο, το πρώτο για τον ίδιο και, το τρίτο συνολικά για τη χώρα, μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια. Δήλωσε φυσικά, ότι με τα μέτρα ο ίδιος δεν συμφωνεί αλλά εκβιάστηκε για να τα υπογράψει. Και παρόλο που δεν το ήθελε και δεν τα πιστεύει, αναγκάστηκε να το κάνει για να διασφαλίσει τους έλληνες πολίτες από μια έξοδο από τη νομισματική ένωση, η οποία και θα αποτελούσε την πλήρη καταστροφή της χώρας. Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι μισθοί και συντάξεις δεν θα μειωθούν και ότι καλύπτονται οι πιστωτικές ανάγκες του κράτους για τα επόμενα τρία χρόνια στα οποία η ανάπτυξη θα έρθει. Και αφού τόνιζε ότι έκανε και λάθη αλλά ταυτόχρονα ότι πάλεψε σκληρά αλλά οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν, όπως τελικά συνειδητοποίησε, κάνοντας έτσι και μια υπεκφυγή κυβερνητικής απειρίας (στο τέλος της πρώτης τετραετίας ο Ανδρέας είχε κάνει και αυτός αντίστοιχη δήλωση) ζήτησε συνυπεύθυνους προκειμένου να συνεχίσει να κυβερνάει ώστε να μην επιστρέψουν οι μνημονιακές δυνάμεις στο τιμόνι της χώρας (!). 

Ποια είναι όμως αυτά που δεν είπε; Και δεν είπε πολλά. Ας δούμε συνοπτικά :

1. Με την αύξηση του ΦΠΑ, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται όσο και να ισχυρίζεται το αντίθετο,
2. Ανάπτυξη με προκαταβολή φόρου επιχειρήσεων 100% για το επόμενο έτος, δεν μπορεί να έρθει,
3. Ότι το χρέος της Ελλάδας πριν ακόμα από τα νέα δάνεια, είναι ήδη μη βιώσιμο (όπως παραδέχτηκε και το ΔΝΤ). Με απλά ελληνικά, ότι ΔΕΝ μπορεί να ξεπληρωθεί με κανένα είδους μέτρο και σε κανένα ορατό χρονικό πλαίσιο, 
4. Ότι οι δανειστές δεν δέχτηκαν κούρεμα του χρέους αλλά ΙΣΩΣ, κάποια επιμήκυνση του και αυτό θα το εξετάσουν στο μέλλον. 
5. Ότι σε κάθε αξιολόγηση τήρησης του προγράμματος και εφόσον οι στόχοι δεν πιάνονται, οι δανειστές θα ζητάνε πρόσθετα μέτρα. Με αναπόφευκτο να ζητήσουν και να εφαρμοστεί, μείωση και μισθών και συντάξεων. 
6. Ότι παραχωρείται σε εταιρία γερμανικών συμφερόντων το σύνολο της κρατικής περιουσίας (ΔΕΗ, Ελληνικό, ΟΠΑΠ, κα) και ότι θα πουληθούν όλα σε τιμές εξαιρετικά μικρότερες από τη πραγματική τους αξία, για να αποπληρωθούν δόσεις των δανείων, 
7. Ότι τα έσοδα που δίνουν αυτές οι εταιρίες δεν μπορούν να αντικατασταθούν,
8. Ότι διεθνείς οίκοι ήδη θεωρούν τα νέα δάνεια απλά μια παράταση και προειδοποιούν για έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, μέσα στα επόμενα χρόνια, αφού έχουν εκποιηθεί τα πάντα και το κράτος μείνει χωρίς έσοδα,
9. Ότι αντί να χρηματοδοτούνται οι ελληνικές τράπεζες για να μη πτωχεύσουν (στην Ισλανδία πτώχευσαν και η χώρα είναι ήδη σε τροχιά ανάπτυξης), θα μπορούσαν να γίνουν έργα τα οποία θα βοηθούσαν τη χώρα (πχ τουρισμός, αξιοποίηση ολυμπιακών ακινήτων κλπ)
Και εδώ έρχονται τα ερωτήματα βροχή. 
1. Γιατί συνέχιζε τη διαπραγμάτευση αφού έβλεπε ότι σε κάθε προσπάθεια συμβιβασμού, οι όροι των δανειστών γίνονταν χειρότεροι;
2. Γιατί να υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία, όταν ήδη ο λαός σε δημοψήφισμα καταψήφισε τη προηγούμενη, που προέβλεπε μικρότερα μέτρα από τη συγκεκριμένη;
3. Γιατί προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι θα οδηγήσει την χώρα σε ανάπτυξη, ενώ ξέρει καλά ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει; 
4. Γιατί ξεχνάει τόσο εύκολα και προγραμματικές δηλώσεις και τα θα, που μοίρασε αφειδώς;
5. Και εν τέλει, γιατί καταδικάζει τις επόμενες γενιές των Ελλήνων στην φτώχια, την ανέχεια και τη δυστυχία, υποσχόμενος απατηλά όνειρα;
Για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα γιατί ποτέ δεν πίστευε ότι υποσχόταν. Ύστερα, γιατί γνωρίζει καλά ότι ουσιαστικά, αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Και φυσικά, γιατί κατόρθωσε να αναγνώσει εξαιρετικά επιτυχημένα, την προσωπικότητα του έλληνα και τους φόβους του. Και όπως το 81, ο Ανδρέας μοίραζε χρήματα που δανειζόταν, για να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει δεσμούς άρρηκτους μαζί της, με την ίδια τακτική μοιράζει και αυτός τώρα, υποσχέσεις για ανάπτυξη, σταθερότητα και εξασφάλιση των κεκτημένων. Γιατί ουσιαστικά το μόνο που νοιάζει τη πλειονότητα των συμπατριωτών μας, είναι η ατομική τους περιουσία και η ατομική τους εξασφάλιση. Και όπως ξέρει καλά ότι ο λαός ξεχνάει εξαιρετικά εύκολα και πιστεύει ότι του υπόσχεσαι (είμαι σίγουρος ότι έχει διαβάσει πολύ Μακιαβέλι!) είναι βέβαιος, ότι με την δεινότητα του λόγου του θα κατορθώνει να τον χειραγωγεί και να τον ελέγχει, προκειμένου να συνεχίσει να διοικεί τη χώρα… Άλλωστε, ο αντίποδας που είναι μια μετάβαση σε δραχμή, θα ήταν δύσκολη τουλάχιστον για ένα χρόνο. Και αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα τον οδηγούσε στο τέλος του πολιτικού του βίου. Προτιμάει λοιπόν έναν ασφαλή δρόμο για τη συνέχιση της καριέρας του. 

Θα παρατηρούσε κάποιος ότι με τη πολιτική αυτή αποδεικνύεται χειρότερος και πιο ανεύθυνος από όλους τους προκατόχους του μαζί. Βερμπαλιστής, ματαιόδοξος, ανίκανος, επικίνδυνος και ψεύτης. Ένας παλιάτσος που παρασέρνει με τα καμώματα του και τα μέλη του κόμματος τους και έναν ολόκληρο λαό που τον πίστεψε. Ένας εφιάλτης, που το έργο του ορίστηκε στο ξεπούλημα της χώρας και το διασυρμό της αριστεράς. Ωστόσο μαζί ξεχνάει πολλά. Πρώτο και καλύτερο, ότι αυτός που υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του είναι το πιο εύκολο και το επόμενο θύμα. Ύστερα πως όταν τα πραγματικά αφεντικά θεωρήσουν ότι δεν τους είσαι χρήσιμος πια, σε στέλνουν σπίτι σου. Μετά, πως ο λαός αναζητάει διαρκώς σωτήρες. Και ότι πάντα υπάρχει κάποιος άλλος, με καλύτερη δεινότητα λόγου για να αναλάβει αυτό το ρόλο. 

Ολοκληρώνοντας θα υπενθυμίσω, πρόσφατο άρθρο μου, στο οποίο τόνιζα ότι ο ίδιος θα επιλέξει την Αλεξάνδρεια που θα χάσει. Δεν επέλεξε να χάσει τους εταίρους. Επέλεξε να χάσει το κόμμα, το λαό και όποιο ίχνος αυτοσεβασμού είχε, αν είχε ποτέ. Και θα έρθει η ώρα που θα πάει σπίτι του.