Έλεος πια με τη νοοτροπία του "ψηφολαού"...

κείμενο Δημήτρης Καζάκης

Όταν άρχισα να γράφω για την εφημερίδα το Ποντίκι (αρχές Μαρτίου 2010) και να γίνομαι γνωστός για τις θέσεις μου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έπαιρναν στην εφημερίδα, ή με έβρισκαν κάπου και μου έλεγαν: "Σαν χοντρά μας τα λες! Ο Γιώργος (Παπανδρέου) δεν είναι σαν τους άλλους..." Όταν είδαν κι απόειδαν, μερικοί απ' αυτούς εναπόθεσαν τις προσδοκίες τους στον τότε αντιμνημονιακό Σαμαρά. Το τι χαρά πήραν...

όταν ο Κοντομηνάς έκοψε την Εκπομπή ΑΕ τον Φεβρουάριο του 2012, γιατί επιτέλους δεν θα ακουγόταν πια η φωνή που ισοπέδωνε τα πάντα, κρίνοντας δίκαιους και άδικους συλλήβδην.

Οι περισσότεροι απ' αυτούς συνήλθαν μετά τα παθήματα που υπέστησαν. Βρήκαν όμως νέο βιολί. Ένα νέο πατερούλη σωτήρα. Κι έτσι σήμερα με το ίδιο μένος κάποιοι απ' αυτούς και ορισμένοι άλλοι με την ίδια φιλοσοφία ζωής, ζητούν να σιωπήσει η λογική, να καταργηθεί η κριτική. "Ας τους δώσουμε λίγο χρόνο..." Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και δεν θέλουν κανείς να τον ταράξει. Και μάλιστα με απαιτήσεις που σ' ολόκληρη τη μίζερη ζωή τους δεν είχαν ούτε καν διανοηθεί. Στοχάσου λεύτερα, βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, μείνε καχύποπτος προς όλους, δοκίμαζε την αλήθεια με την εμπειρία και τη λογική σου, μην περιμένεις κανέναν να σε σώσει, εσύ θα το κάνεις για τον εαυτό σου, για τους άλλους και για την πατρίδα.

Δύσκολα πράγματα για όποιον ζει δια της αναθέσεως και είναι συνηθισμένος να δίνει λευκές επιταγές στον πρώτο τυχόντα του υποσχεθεί ότι τον βολεύει να πιστεύει. Κι εγώ ακούω για άλλη μια φορά τις γνώριμες από παλιά φωνές: "Σαν χοντρά δεν μας τα λες..." Και το χειρότερο; Ορισμένες φορές από τους ίδιους. Από εκείνους που το 2009 είχαν για Θεό τον Παπανδρέου, μετά έλπιζαν στον Σαμαρά και σήμερα ακούν Τσίπρα, ή εκείνον τον ιδιοπαθή νάρκισο επ' ονόματι Βαρουφάκη, πνευματικό παιδί του Σόρος και ολοκληρώνονται όπως οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.

Τρέμουν μην τυχόν και οι νέοι νομείς της εξουσίας αποδειχθούν μια από τα ίδια, οπότε δεν θα έχουν πια καμιά άλλη δικαιολογία. Θα πρέπει να κινηθούν οι ίδιοι. Κάτι που προσπαθούν να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Γι' αυτό και βολεύονται με το να ψηφίζουν όποιους τους λένε, άσε εσύ, θα σου λύσω εγώ το πρόβλημα. Έστω κι αν την έχουν "πατήσει" έτσι χιλιάδες φορές στη ζωή τους. Γι' αυτό και εκνευρίζονται με όσους δεν ακολουθούν την πεπατημένη, αλλά αντίθετα τους λένε την μοναδική αλήθεια. Ότι δεν μπορείς να πετύχεις μόνος σου, με τη δική σου κινητοποίηση, κανείς δεν θα στο δώσει.

Όμως, μην ανησυχείτε, όλο και θα σκαρφιστούν μια προσωπική δικαιολογία για να μην κάνουν αυτό που απαιτεί η κοινή λογική και η προσωπική τους αξιοπρέπεια. Όλο και κάποιον άλλο θα βρουν να χρεώσουν την δική τους απραξία και αδυναμία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Όλο και κάποιον νέο κομματάρχη θα βρουν να τους τάζει λαγούς με πετραχείλια ώστε να τον ακολουθήσουν μέχρι τον τάφο δίνοντας λευκές επιταγές.
Εγώ απλά δεν έχω παρά να επαναλάβω τα λόγια του Δρ. Στόκμαν στον Εχθρό του Λαού του Ίψεν, που επιμένοντας να λέει την απλή αλήθεια αντιμετώπισε την ίδια ηλιθιότητα, καχυποψία και εχθρότητα από τον "ψηφολαό": " Ένα κόμμα είναι σαν μια μηχανή για λουκάνικα. Συνθλίβει όλων των είδων τα μυαλά μαζί στον ίδιο κιμά - στόκοι και τούβλα, όλοι σε έναν πουρέ!... Είσαι πραγματικά γελοία, Κάθριν. Θέλεις να αφήσω τον εαυτό μου να ηττηθεί από την κοινή γνώμη, την συμπαγή πλειοψηφία και όλους αυτούς τους κρετίνους; Όχι, ευχαριστώ! Αυτό που θέλω να κάνω είναι κάτι τόσο απλό, σαφές και ευθύ. Το μόνο που θέλω είναι να βάλω μέσα στα κεφάλια αυτών των μπάσταρδων το γεγονός ότι αυτοί οι προοδευτικοί είναι ο πιο ύπουλος εχθρός της ελευθερίας, ότι τα κομματικά προγράμματα έχουν στραγγαλίσει κάθε νέα και ζωτική αλήθεια - ότι η σκοπιμότητα ως φιλότιμο και η δικαιοσύνη γυρισμένη ανάποδα, θα καταλήξουν κάνοντας τη ζωή εδώ αφόρητη... Είναι οι ηγέτες των κομμάτων που πρέπει να εξοντωθούν. Βλέπετε, ο αρχηγός του κόμματος είναι σαν λύκος, σαν αδηφάγος λύκος. Απαιτεί να λυμαίνεται κάθε χρόνο ένα ορισμένο αριθμό μικρότερων θυμάτων, ώστε να μπορεί να επιβιώνει..."

Βλέπετε πίσω από όλες τις υποσχέσεις, τις φρούδες ελπίδες και τις αυταπάτες που θέλει να καλλιεργεί ο καθένας για την πάρτη του, η αλήθεια ήταν, είναι και παραμένει μία: το νερό είναι δηλητηριασμένο και δεν μπορεί κανένα φίλτρο, καμιά πρόσμιξη να το φτιάξει. Χρειάζεται μια ριζικά άλλη παροχή. Διαφορετικά το τέλος είναι σίγουρο. Τα πράγματα είναι τόσο απλά.

Όσο για μένα με εκφράζει απόλυτα αυτό που έγραφε ο μεγάλος ποιητής Κ. Παλαμάς: Ο αντίλογος μ’ ανάθρεψε, με πότισε το μίσος...

Σχόλιο της Ημέρας, 29/1/2015, dimitriskazakis.blogspot.com