Οι οικονομικές κρίσεις και η πρόοδος των λίγων

Του Γιάννη Κουκουφίκη

Υπάρχουν δύο κύριες ιδέες που εκθέτω τακτικά, αλλά θα ήθελα να επιμείνω.

Η πρώτη είναι ότι οι κρίσεις είναι μέρος της ιστορίας. Τις συναντάμε σε όλη την οικονομική και πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας. Η πρόοδος είναι συνυφασμένη με τις κρίσεις.

Το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο. Καθ ‘όλη την περίοδο της ανάπτυξης συσσωρεύονται στοιχεία που επιβαρύνουν και που εμποδίζουν σταδιακά να πάμε προς τα εμπρός και κάνουν το σύστημα να κολλάει. Σχεδόν πάντα τα στοιχεία αυτά που είναι η μνήμη του συστήματος, ενσωματώνονται σε ένα απόθεμα χρέους, ένα απόθεμα υποσχέσεων ή ένα απόθεμα κεκτημένων. Η λειτουργία της κρίσης, επειδή η κρίση όπως και να το πούμε έχει και τη θετική της πλευρά, είναι να επαναφέρει από την άποψη αυτή τους μετρητές στο μηδέν. Έτσι, η πρώτη ιδέα είναι πως οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες και επαναλαμβάνονται σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δεύτερη ιδέα στο θέμα των κρίσεων είναι ποιες είναι εκείνες οι κοινωνικές τάξεις, ποιες είναι οι ομάδες που θα βγουν αλώβητες, θα διατηρήσουν τα κεκτημένα και τα προνόμια τους και ποιες είναι οι ομάδες που θα υποφέρουν, θα καταστραφούν, θα προλεταριοποιηθούν.

Είναι σαφές ότι ο αγώνας αυτός εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Οι βολεμένοι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες που ελέγχουν το κράτος επιδιώκουν να συντρίψουν οικονομικά τους ασθενέστερους στο όνομα ενός ψευδό-γενικού συμφέροντος που ισχυρίζονται ότι προστατεύουν.

Μόνο η προδοσία των πολιτικών της λεγόμενης αντιπολίτευσης, των συνδικάτων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των ενδιάμεσων φορέων, οι λεγόμενοι διανοούμενοι, μόνο η προδοσία και η χυδαιότητα όλων αυτών των ανθρώπων μαζί, μπορεί και το καταφέρνουν να συντρίψουν αποτελεσματικά όλους εκείνους που το αξίζουν το λιγότερο… τους αδύναμους. Όταν σας μιλάνε για ρίσκο, μην ξεχνάτε ποτέ το εξής: το ρίσκο θέλουν να το παίρνει εκείνος που είναι ο λιγότερο ικανός να το διαχειριστεί.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε πρέπει να εξετάσουμε το παρελθόν και την ιστορία, τη γεωγραφία και το τι συμβαίνει αλλού.

Η σύγκριση με την Αργεντινή είναι επίκαιρη. Όποια και αν είναι η κατάσταση, οι κυβερνήσεις και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους. Ενώ η Αργεντινή, μετά την χρεοκοπία του 2001 έδειχνε πως θα τα κατάφερνε, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις πάλι έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Είναι επίσης επίκαιρη η έγκαιρη παραπομπή σε ό,τι συνέβη κατά την έξοδο από τους μεγάλους πολέμους. Οι κυρίαρχες τάξεις τη χρησιμοποιούν ως ένα μοντέλο κι ως πλαίσιο προβληματισμού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, παρά την εμφανή πρωτοτυπία και παρά την ιδιαιτερότητα της κάθε κρίσης, τα προβλήματα που πρέπει να επιλύσει το σύστημα είναι τα ίδια:

Πώς απορροφάται η πλεονάζουσα ρευστότητα;

Πώς επιστρέφει σε κανονικά επιτόκια χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τις τράπεζες και τα δημόσια ταμεία.

Πώς θα δημεύσει τα αποθεματικά των διαφόρων οικονομικών παραγόντων που τυγχάνουν να διαθέτουν ακόμα.

Πώς θα διαγράψει τα στοιχεία του παρελθόντος που έχουν συσσωρευτεί με τη μορφή χρέους.

Η δομή του προβλήματος εξακολουθεί να είναι η ίδια διότι θα χρειαστεί να ξεπεραστεί η τρομερή αντίφαση: πώς να καταστρέψει το παρελθόν, πώς να διαγράψει τα λάθη του παρελθόντος, διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική τάξη και συγχρόνως το σύστημα που οδήγησε στην κρίση.

Αυτός είναι και ο λόγος των συμμαχιών ανάμεσα στις κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις, του πολιτικού κόσμου και της διοίκησης. Είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους. Για το λόγο αυτό με την προπαγάνδα, τα ψέματα και τις απάτες, προσπαθούν να εξαπατήσουν τις κυριαρχούμενες τάξεις, ώστε να μένουν ήρεμες και αφού τις απογυμνώσουν για τα καλά, να περάσουν στην επίθεση υποσχόμενοι στους λεηλατημένους πολίτες μια απατηλή ευημερία.

* (Το παραπάνω άρθρο, αν και γράφτηκε το 2013, είναι όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει ολοκληρωτικά και καθ ‘όλα επίκαιρο).

από newshub, μέσω hereticalideas