Η αδυναμία του αυταρχικού

Γράφουν οι Adam E. Casey και Seva Gunitsky

Στις αρχές του Μαρτίου, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, ανήγγειλε την υποστήριξή του για μια συνταγματική αλλαγή που θα του επιτρέψει δύο επιπλέον θητείες. Όταν τελειώσουν οι θητείες αυτές το 2035, θα είναι 84 ετών και -αν τα καταφέρει- ο μακροβιότερος ηγέτης [1] στην ρωσική ιστορία.

Παρόλο που η μακροβιότητα του Πούτιν ξεχωρίζει, η στροφή της Ρωσίας στην προσωποπαγή εξουσία [2] -στην οποία η πολιτική ισχύς συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο σε ένα άτομο [3]- αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης τάσης [4]. Η Κίνα, για παράδειγμα, φαινόταν μέχρι πρόσφατα να εδραιώνει ένα μονοκομματικό καθεστώς στο οποίο οι ελίτ μοιράζονταν την εξουσία και συντηρούσαν έναν λειτουργικό μηχανισμό διαδοχής. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια, ο Κινέζος πρόεδρος, Xi Jinping, [5] έχει καταργήσει τα όρια των θητειών και συγκέντρωσε την πολιτική εξουσία [6], συχνά σε βάρος άλλων θεσμών, όπως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ο στρατός. Άλλες χώρες, όπως η Τουρκία υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν [7] και οι Φιλιππίνες υπό τον Rodrigo Duterte [8], έχουν επίσης δει ότι τα καθεστώτα να συγχωνεύονται γύρω από ένα μεμονωμένο άτομο. Οι αυταρχικοί, φαίνεται, γίνονται ισχυρότεροι.

Ο Σι και ο Πούτιν ετοιμάζονται να σφίξουν τα χέρια, στη Μόσχα, τον Ιούνιο του 2019. Li Xueren Xinhua / eyevine / Redux

-----------------------------------------------------------

Αλλά η άνοδος των προσωποπαγών ηγετών, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί, μπορεί να έχει κάτι καλό για το μέλλον της δημοκρατίας [9]. Τα προσωποπαγή καθεστώτα είναι πιο εύθραυστα από άλλους τύπους απολυταρχιών και τείνουν να τελειώνουν άσχημα για τους ηγέτες τους. Συγκεντρώνοντας την εξουσία σε ιδιωτικά χέρια, ο περσοναλισμός τροφοδοτεί την διαφθορά και υπονομεύει την κρατική ικανότητα. Το πιο σημαντικό, σε αντίθεση με τα μονοκομματικά καθεστώτα, τα προσωποπαγή καθεστώτα δεν προσφέρουν ένα εύκολα εξαγώγιμο μοντέλο αυταρχικής διακυβέρνησης που να μπορούν να μιμηθούν άλλες κυβερνήσεις.

ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΟΥ ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΥ

Η προσωποπαγής διακυβέρνηση εμφανίζεται όταν άλλες ελίτ δεν είναι σε θέση να εμποδίσουν επιτυχημένα [3] την συσσώρευση εξουσίας από έναν αυταρχικό. Ο περσοναλισμός είναι κακός για τις άλλες ελίτ: Φοβούμενοι την ανάδυση ενός αντιπάλου, οι προσωποπαγείς δικτάτορες συχνά εναλλάσσουν [10], εκκαθαρίζουν, φυλακίζουν ή ακόμη και εκτελούν τις φιλικές τους κυβερνώσες ελίτ. Υπό αυτές τις συνθήκες, καθίσταται όλο και πιο δύσκολο [11] για τις άλλες ελίτ να συντονίζονται μεταξύ τους για να απομακρύνουν τον απολυτάρχη. Με την πάροδο του χρόνου, οι προσωποπαγείς ηγέτες είναι δύσκολο να εκτοπιστούν από το εσωτερικό [της κυβέρνησης].

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs