ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Γράφει ο Κων/νος Σταθόπουλος

Δεν βρισκόμαστε πλέον σε ένα σημείο καμπής για την πατρίδα και το έθνος μας.

Το σημείο αυτό το έχουμε περάσει προ πολλού.

Το ερώτημα είναι: Ανεπιστρεπτί;

Από την ημέρα εισαγωγής στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, αρκετοί από εμάς, πολλοί στην αρχή, λιγότεροι στην πορεία, λιγοστοί σήμερα, οργιστήκαμε, ενημερωθήκαμε, κατεβήκαμε στους δρόμους, ενταχθήκαμε σε συλλογικότητες ή σε αντιμνημονιακά κινήματα που στην πορεία μεταλλάχθηκαν σε κόμματα, άλλα προσωποπαγή και άλλα συντιθέμενα από ένα πάζλ ιδεοληψιών του κάθε κομματιού, με κοινό όμως σκοπό, εδώ είναι η ειρωνεία, την συμπλήρωσή του, με τα ίδια ωστόσο καταστροφικά αποτελέσματα.

Όλα αυτά με έναν σκοπό.

Να γίνουμε πάλι αφέντες στον τόπο μας.

Να παράγουμε ότι θέλουμε και όσο θέλουμε. Να κατασκευάζουμε μόνοι μας τα πάντα. Να μην εξαρτάμε την επιβίωσή μας από κανένα κράτος και καμία οικονομία.Να κοινωνήσουμε ξανά σε όλη την υφήλιο τις αξίες και τα ιδανικά του πολιτισμού μας. Διότι τώρα γνωρίσαμε, εμπεδώσαμε, θυμηθήκαμε ότι δεν διδαχτήκαμε ποτέ στα σχολεία:

Πως είμαστε στην κυριολεξία ένας παράδεισος επάνω στην γη, με πλουσιώτατους φυσικούς πόρους.

Υπέδαφος, έδαφος, αέρας, ήλιος, που με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, θα μπορούσαν να μας μετατρέψουν σε έναν υπολογίσιμο διαμορφωτή του παγκόσμιου γίγνεσθαι.

Με πρωτοπόρο την νέα γενιά, μία από τις ικανότερες και δημιουργικότερες παγκόσμια και μέσα σε ένα πλαίσιο ηθών εθίμων και πολιτισμού που μόνο εμείς, χωρίς καμμία διάθεση σωβινισμού, διατηρούσαμε παγκόσμια.

Αυτός ο σκοπός αποδείχτηκε περίτρανα, πως δεν ήταν κοινός για όλους ή χρησιμοποιήθηκε ως αφετηρία για προσωπικά οφέλη, προβολή, ικανοποίηση ιδεοληψιών και παρελθοντικών ή τωρινών απωθημένων.

Όλοι βλέπαμε τον στόχο, αλλά προσπαθούσαμε να τον πετύχουμε ή τουλάχιστον να τον προσεγγίσουμε, με λάθος όπλα.

Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μία ή πολλές ομάδες ποδοσφαίρου, με σκοπό να σκοράρουν, χωρίς να έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο.

Πέσαμε εν ολίγοις θύματα της ιδιοσυγκρασίας και του θυμικού μας.

Όλοι οι άλλοι,(εχθροί, άσπονδοι φίλοι, ανταγωνιστές), προσπαθούσαν χρόνια τώρα και το πέτυχαν, με στοχευμένες κινήσεις και επιθέσεις όταν έπρεπε, να διαλύσουν την παιδεία, τα ήθη και έθιμα, την ιστορία, την γλώσσα.

Τα θεμέλια δηλαδή του πολιτισμού, ώστε ασύνδετοι πλέον με το παρελθόν να γίνουμε παιχνιδάκι στα χέρια τους.

Και τώρα τι;

Ας κάνουμε τις υποθέσεις που κάνει ο μέσος νούς.

Το πολιτικό σύστημα, έχει καταρρεύσει παντελώς, πλην των κομμάτων εξουσίας, τα οποία διαθέτουν ακόμη αιχμαλώτους, διότι περί αιχμαλώτων πρόκειται, όταν δεν μπορούν να διαπιστώσουν πως και οι ίδιοι παρ’ ότι σιτίζονται, τρέφονται και εν μέρη ή περιστασιακά κερδίζουν, θα έρθει η σειρά τους.

Είναι αντικειμενικά αδύνατο να δημιουργηθεί κάτι νέο, διότι πρώτον το ζήσαμε και οτιδήποτε νέο είτε απορροφήθηκε, είτε αυτοδιαλύθηκε, είτε συνεργάστηκε, είτε κανιβαλίστηκε από το σύστημα και δεύτερον, όταν έχεις απαξιώσει τους πάντες και θεωρείς κατοχικό και πλήρως δωσιλογικό το κοινοβούλιο, ποιος θα σε στηρίξει να γίνεις ένας από αυτούς τους οποίους έχεις αποδομήσει;

Το πιο απλό και κοινό συμπέρασμα, είναι πως το κάνεις για τα μοναρχικά τους προνόμια.

Η αμέσως επόμενη υπόθεση, είναι πως, για να εκριζωθεί αυτό το σάπιο και να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, απαιτείται μία κοινωνική επανάσταση, σαν αυτή που ονειρευόταν και για την οποία μιλάει ακόμη το Κ.Κ.Ε, ενώ ταυτόχρονα είναι από τα συνεργαζόμενα που αναφέραμε πιο πάνω, μέρη του συστήματος.

Επίσης για να οργανωθεί και να γίνει μία λαϊκή επανάσταση, απαιτείται, να υπάρχει κατανόηση του ρόλου και συνειδητοποίηση από πλευράς μεγάλου μέρους του συνόλου, για του τι θέλει και πως θα το πετύχει.

Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται πολιτισμός και παιδεία που τόσο στοχευμένα μας αφαίρεσαν.

Στο δια ταύτα λοιπόν.

Η μόνη διέξοδος είναι να επανέλθουμε στις Ελληνικές αξίες, τον Ελληνικό τρόπο ζωής . Να ξαναγίνουμε κοινωνία, όπως πολύ σωστά γράφει και φωνάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο μεγάλος δάσκαλος Γιανναράς και όχι μόνον αυτός, αλλά και εκατοντάδες άλλοι.

Η προσπάθεια ανήκει στον καθέναν ξεχωριστά, προσπαθώντας για αυτοβελτίωση και κατανόηση του ρόλου του όχι δυτικότροπα ως ατόμου, αλλά Ελληνικότατα ως κοινωνός ενός συνόλου με αξίες και ιδανικά.

Αντιλαμβανόμενοι βέβαια πως αυτό θα πάρει πολύ μεγάλο χρόνο για να πραγματοποιηθεί, οφείλουν να κινητοποιηθούν, οι υγιείς και έντιμοι ακόμη άνθρωποι του πνεύματος, κοινωνώντας καθημερινά τις αξίες και τα ιδανικά, ενός πολιτισμού, που αποδεδειγμένα πλέον, υπήρξε ο κορυφαίος στην μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου.

Εάν δεν συμβεί αυτό, όχι μόνο θα αφομοιωθούμε ή αυτοδιαλυθούμε απλώς, όπως τα μικρά κομματίδια που ανέφερα πιο πάνω, αλλά θα σφαγούμε μεταξύ μας για πολλοστή φορά, στην ένδοξη αλλά και δραματική συνάμα ιστορία μας.