Πρόωρη Άνοιξη στο Ιράκ

Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης

Τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα είχε το ποτάμι αίματος που προκάλεσε η κυβέρνηση του Ιράκ και οι φιλικές προς το Ιράν ομάδες ενόπλων στις αρχές Οκτωβρίου προκειμένου να ανακόψουν τις ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι… οι διαδηλωτές επανήλθαν και μάλιστα δριμύτεροι!

Το νέο κύμα διαδηλώσεων ξεκίνησε την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, οδηγώντας για μια ακόμη φορά το κράτος να κάνει επίδειξη βίας. Στην ιερή πόλη των Σιιτών Καρμπάλα οι νεκροί από την κρατική τρομοκρατία έφτασαν τους 14, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των νεκρών (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) στους 230. Μάλιστα, από έρευνα που διεξήχθη για το πρώτο κύμα των διαδηλώσεων και κρατικής βίας αποκαλύφθηκε ότι το 70% των νεκρών προκλήθηκε από πυροβολισμούς στο κεφάλι ή το στήθος. Με άλλα λόγια προσχεδιασμένες εκτελέσεις, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση του Ιράκ όχι μόνο για τα έργα και τις ημέρες των δικών της δυνάμεων ασφαλείας, αλλά και για το ελεύθερο που έχει δώσει σε ομάδες ενόπλων, που ζήλωσαν δόξα ταγμάτων θανάτου, να εκτελούν ανεμπόδιστα!

Πρωταγωνιστές των διαμαρτυριών, που αψήφησαν ακόμη και την απαγόρευση κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε από τις 12 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί για να αποτραπεί το ενδεχόμενο των ολονύχτιων διαδηλώσεων, είναι κυρίως νέοι, φοιτητές και δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ νέα ώθηση στις διαδηλώσεις αναμένεται να δώσει η απόφαση μεγάλων συνδικάτων να απεργήσουν, που θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των δασκάλων και των δικηγόρων. Η μαζικότητα και η μαχητικότητα των διαμαρτυριών, αναμφισβήτητα φέρνουν και στο Ιράκ την δική του Άνοιξη, που αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κλονισμό που έχει υποστεί τα τελευταία 16 χρόνια, μετά την στρατιωτική εισβολή των Αμερικανών τον Μάρτιο του 2003.

Το αίτημα των διαδηλωτών είναι να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Μάλιστα, διορθωτικά μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός της χώρας προκειμένου να εκτονώσει την ένταση, όπως κατάργηση των επαρχιακών συμβουλίων που έχουν μετατραπεί σε κέντρα διαφθοράς, ακύρωση σειράς προνομίων κρατικών αξιωματούχων, ακόμη και μείωση μισθών βουλευτών και άλλων πολιτικών στελεχών, αποδείχθηκαν μια …τρύπα στο νερό. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν κι οι συγκεντρωμένοι μάλιστα επιχείρησαν να εισβάλουν στην πράσινη ζώνη, όπου έχουν την έδρα τους η κυβέρνηση, ξένες πρεσβείες και η αμερικανική διοίκηση (δεδομένου ότι 5.000 Αμερικάνοι στρατιώτες παραμένουν μόνιμα ακόμη στο Ιράκ), για να δεχτούν τα πυκνά πυρά της αστυνομίας.

Λάδι στη φωτιά των διαδηλώσεων έριξε ο Σιιίτης κληρικός ηγέτης Μοκτάντα Αλ Σαντρ, που συμφωνώντας με τους διαδηλωτές ζήτησε όχι μόνο την παραίτηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Αντέλ Αμπντούλ Μαχντί, αλλά επιπλέον την διεξαγωγή εκλογών υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή των σημερινών κομμάτων που έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση των Ιρακινών. Να σημειωθεί ότι ο Αλ Σαντρ ηγείται του κόμματος με την μεγαλύτερη εκλογική επιρροή στη Βουλή του Ιράκ, με βάση τα αποτελέσματα του 2018, κυριαρχώντας όλων των άλλων Σιιίτικων ομάδων που ελέγχονται από την Τεχεράνη. Ο σχηματισμός δε κυβέρνησης δεν είχε αποδειχθεί καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο πρωθυπουργός, που μετράει μέρες, ορίστηκε πριν ένα χρόνο, έπειτα από πολλές εβδομάδες διαπραγματεύσεων. Ο διορισμός δε του Μαχντί ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ του κόμματος του Αλ Σαντρ και του κόμματος του Χαντ αλ Αμίρι, ο οποίος ηγείται μιας συμμαχίας σιίτικων μικρών κομμάτων. Το πολιτικό του τέλος, τώρα, διαφάνηκε από τη δήλωση του Αλ Σαντρ ο οποίος απείλησε τον πρωθυπουργό ότι αν δεν παραιτηθεί από μόνος του, για να ανοίξει το δρόμο για πρόωρες εκλογές, θα συνεργαστεί με τον αλ Αμίρι για να τον διώξουν από κοινού. Φαίνεται επομένως ότι αποφάσισαν να θυσιάσουν τον πολιτικό τους εκπρόσωπο, για να σταματήσει η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.

Η οργή των Ιρακινών προέρχεται από τη δεινή οικονομική τους θέση. Η άθλια κατάσταση των υποδομών, με συνεχείς ελλείψεις νερού και ηλεκτρικού ρεύματος και τους τομείς παιδείας και υγείας να αδυνατούν να προσφέρουν τα στοιχειώδη, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να δικαιολογηθεί, δύο χρόνια μετά τον τερματισμό και του πολέμου με το Ισλαμικό Κράτος, που χαρακτηρίζονται ως χρόνια σταθερότητας. Η κατάσταση ωστόσο των Ιρακινών μόνο επιδεινώνεται. Με βάση την Παγκόσμια Τράπεζα τα τρία πέμπτα των 40 εκ. πολιτών ζουν με λιγότερα από 6 δολάρια την ημέρα. Η μείωση δε του ΑΕΠ κατά 1,7% το 2017 και η περυσινή στασιμότητα (0,6% αύξηση) επιδείνωσαν τη θέση των πιο φτωχών, που δεν μπορούν ούτε να δουλέψουν, ούτε να σπουδάσουν…

Οι Ιρακινοί μέμφονται το πολιτικό σύστημα που αναλώνεται σε μια μάχη επικράτησης μεταξύ των κομμάτων που ελέγχονται από το Ιράν κι εκείνων που ελέγχονται από τους Αμερικανούς – έμμεσα ή άμεσα. Κι ενώ φροντίζουν για τα δικά τους οικονομικά και κοινωνικά προνόμια, την ίδια ώρα η θέση των περισσότερων Ιρακινών χειροτερεύει!

από neaselida, μέσω leonidasvatikiotis