Οφειλόμενη απάντηση από τον μαλάκα στον μεγάλο συντάκτη!


«Ειπώθηκαν ψέματα, που ντράπηκαν τα ίδια,
μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν»

Γεωργια Γκαρδαλινου

Αμένσιοτα μεταμεσονύκτια διλήμματα αφιερωμένα στον μεγάλο πολιτικό συντάκτη, που μεταξύ των άλλων μας θεωρεί και μαλάκες

1. Υπόθεση καταπάτησης City Plaza και πολιτική στήριξη;

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 


Ούτε παιδιά του Δημοτικού δεν χάβουν το χάπατο ότι το κόμμα δεν στήριξε την καταπάτηση μια κι επίσημη αντιπροσωπεία πήγε στις 29/12/16 με μιαν ανακοινωσάρα του κερατά επωνυμότατη κορυφής και μάλιστα με την ιδιότητα τους ως μέλη της Πολιτικής Γραμματείας και του πολιτικού Συμβουλίου του Κόμματος. η οποία βεβαίως ουδόλως πέρασε απαρατήρητη τόσο από μέλη όσο και από απλούς πολίτες και φθάνει να δει κανείς την απήχηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατανοήσει την

διάσταση της πράξης.

Ως δεύτερη δόση σαν να μην το εμπεδώσαμε, έχουμε και την περίτεχνη ανακοίνωση της Επιτροπής Δικαιωμάτων που επίσης λειτουργεί εν μέρει ως φιτίλι, με αποτέλεσμα με την προσφιλή τακτική, απλώς η ανακοίνωση να κατεβεί στα μουλωχτά μετά από ένα χρόνο από τα επίσημα διαδικτυακά μέσα. Πολιτικάντικα φθηνά μια και μ’ ενα σμπάρο δυο τρυγόνια, ούτε με τους ανακοινώσαντες τα χαλάμε, ούτε εμφανής είναι, να μην τη βλέπουν τα κουτορνίθια.
Δυστυχώς όμως μια και το διαδίκτυο είναι μεγάλη πουτ@να, τίποτα δεν σβήνεται και ο έμπειρος συντάκτης που «τα παίζει στα δάχτυλα» θα έπρεπε να ξέρει πως τίποτα δεν σβήνεται και τίποτα δεν χάνεται, και επομένως το ότι δεν στήριξε ποτέ την καταπάτηση το κόμμα του δεν παίζει αφού ποτέ δεν την απέσυρε την δήλωση στήριξης με γραπτό δελτίο τύπου. Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα, αρεστή ή όχι και βάσει των επιπτώσεων αυτής της πράξης.
Αμένσιωτο Νο2: η υπόθεση της αξιοπιστίας

Όταν ένα όργανο ενημέρωσης πολιτικού οργανισμού αναμεταδίδει μιαν είδηση κόβοντας την πηγή του και τον γράφοντα, αυτομάτως η σύνταξη υιοθετεί τα γραφόμενα και ως εκ τούτου αναλαμβάνει και την ευθύνη των γραφόμενων στο άρθρο. Διαφορετικά αναφέρει τον συντάκτη του κειμένου κι έτσι οι απόψεις μπορούν να απέχουν παρασάγγας από αυτές της σύνταξης.
Αμένσιωτο Νο 3: τα δικά μας τζούφλια και η σύγκριση με την γείτονα Ιταλία

Η κατάσταση της δικής μας χώρας μετά τς εκλογές του Γενάρη του 15, το ξεπούλημα του ΟΧΙ και την βύθιση σε αποικία έχουν χειροπιαστά αποτελέσματα στην ζωή όλων σχεδόν (υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις βεβαίως). Από πολιτικής άποψης, ζούμε στις μέρες την απόλυτη απαξίωση του μοναδικού χώρου που πριν 3 χρόνια έμοιαζε με όαση ελπίδας, και αναφέρομαι στον χώρο της Αριστεράς, που εξανεμίστηκε και προσγειωθήκαμε σε μια πολύ ζοφερή πραγματικότητα μια και ο λαός είχε το σθένος αλλά η πολιτική ηγεσία φάνηκε ολίγιστη.

Η περίπτωση της γείτονος Ιταλίας είναι διαφορετική όχι μόνο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε πολιτικό, όπου σε σχέση με εμάς η σαρωτική κατεδάφιση του πολιτικού συστήματος ξεκίνησε ήδη το 1978, ύστερα από μια σχεδόν δεκαετία πανσπερμίας κινημάτων, μολύβδινων χρόνων, ξηλώματος ελευθεριών, σαρωτικών κοινωνικών αλλαγών, τεχνοκρατικών κυβερνήσεων και οικονομικών σεισμών.
Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή φθάσαμε σε μια πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων έχει όνομα κι υπογραφή, που συνδυάζεται με την απόλυτη εξαφάνιση των συστημικών πολιτικών σχηματισμών είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, κι αν μάλιστα στο κάδρο ενταχθεί στο ΕΕ πλαίσιο, που φόρεσε στην γείτονα 4 τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, στο καπάκι σε μια πενταετία, γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Υπό αυτό το πρίσμα, μιας και τόσο το οικονομικό όσο και το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας την καθιστά πολύ μεγάλη προς «διάσωση» σαν τη δικιά μας. Η εκλογική απάντηση των γειτόνων, είτε μας αρέσει είτε όχι αξίζει της προσοχής μας, μια και στο κάδρο επίσης μας αρέσει ή όχι είναι συνυφασμένη με τη δική μας.
Αμένσιωτο Νο4: 

Όταν δεν γνωρίζουμε φροντίζουμε να πληροφορηθούμε πριν ανοίξουμε το στόμα, πολύ περισσότερο πριν γράψουμε γιατί scripta manent ακόμα κι αν νομίζουμε ότι παίρνουμε γομολάστιχα, κοινώς η περίπτωση της Λέγκας.
Θα πρότεινα πρωτίστως στον συντάκτη αντί της προβολής των ιδεοληψιών του να ξεστραβωθεί έστω και από wikipedia, σε όποια γλώσσα καταλαβαίνει για να δει πως το συγκεκριμένο κόμμα αυτή τη στιγμή είναι το μακροβιότερο εντός του Ιταλικού κοινοβουλίου, το οποίο έχει κυβερνήσει στο βορρά αυτοδιοικητικά ένα τέταρτο του αιώνα, αλλά και κεντρικά ως μέρος των κεντρικών κυβερνήσεων με τους συνήθεις φυσικούς δεξιούς συμμάχους αλλά και με τους αριστερούς της Ελιάς στέλνοντας τους παλιούς συμμάχους στην αντιπολίτευση. Στην ουσία είναι ένα κόμμα εξουσίας.

Είναι προβληματική η Λεγκα; Βεβαίως και άκρως εμβληματική. Μετά τα σκάνδαλα Μπόσσι, ο Σαλβίνι πήρε ένα κόμμα σε παρακμή, στο 3 – 4% και κάτι, τοπικιστικό φεντεραλιστικό, περιχαρακωμένο στο βορρά και σε συγκεκριμένο πολιτικό υπόβαθρο κι έφθασε να αδειάσει την κεντροδεξιά σε πανιταλικό έδαφος.
Έχει γκρίζο έως μαύρο περίγραμμα που πρέπει να μας προβληματίζει; Βεβαίως και ναι. Έχει. Κι είναι συγκεκριμένο.

Πρέπει η Αριστερά να βρεί βηματισμό να ορθώσει ανάστημα απέναντι στο φαινόμενο; Βεβαίως και ναι, αναμφισβήτητα.
Όμως, μπορεί να γίνει αντιπαράθεση στο φαινόμενο με ψέμματα και βγαλμένες από την κοιλιά μας ειδήσεις, ή με μισές αλήθειες και τεχνηέντως κρυμμένες τις μισές; Φυσικά και όχι, τα ψέμματα έχουν κοντά ποδάρια.

Για παράδειγμα υπάρχουν πολύ προβληματικά άτομα στο μπουκέτο της Λέγκας, όπως ο υπουργός Fontana, ή ο περιφερειάρχης Zaia καθώς και ιδιαίτερη ρητορική που χρήζει κατεδάφισης. Αλλά αυτό δεν γίνεται αν φτιάξουμε μιαν εικονική πραγματικότητα στο μυαλό μας και μόνο για να πούμε και εμείς κάτι να περνάει η ώρα, όπως ήταν το «ρατσιστικό μίσος» για τους χωρίς χαρτιά κολασμένους που χαρακτήρισε νέους σκλάβους. Ψάξε για το Ροζάρνο και για το δημοψήφισμα του Λουξεμβούργου του 2015, που αρνείται κάθε δημοκρατικό δικαίωμα στους μετανάστες (αφήνοντας στην απέξω τον συνειρμό οι φτωχοί να μην κάνουν παιδιά).
Και ω του θαύματος η ανάρτηση εξαφανίζεται και δεν έχεις άλλο παρά να τα βάλεις με τους συνήθεις ύποπτους που θεωρείς πως σου χαλάνε τη σούπα. Και εντάξει δεν είναι φασιστικό το μίσος αλλά εφευρίσκεις ότι ήταν ο συγκεκριμένος στο Ordine nuovo: μόνο που ατύχησες, ήταν επικεφαλής των comunisti padani. Και κάπου εκείνα τα χρόνια ήταν που η Λέγκα κυβερνούσε χέρι χέρι με την Ελιά, αλλά δεν σας βρώμαγε ούτε ο ένας ούτε η όλη κυβέρνηση.

Αλλά μια κι αυτό είναι γνωστό πιάνουμε τον έτερο κυβερνητικό εταίρο και βγάζουμε νέα αρβύλα: ο Ντι Μάιο, ο έτερος συνεταίρος έχει μπαμπά παλιό φασίστα
Αυτό της οικογενειακής ευθύνης να το προσέξεις γιατί δεν εφαρμόζεται a la cart. Αν ισχύει στην περίπτωση Di Maio,ισχύει κι αλλού και στην περίπτωση της καταπάτησης του Σίτυ Πλάζα [«ο πατέρας του Λουίτζι ντι Μάιο (των «5 Αστέρων») είναι στέλεχος του νεοφασιστικού κόμματος και εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του, ενώ και ο μικρούλης Λουίτζι μέχρι τα 18 του ήταν ενταγμένος στη νεολαία του κόμματος αυτού, μέχρι που στα 21 του… έπαθε «Μπέπε Γκρίλλο»].
‘Όλοι έχουν γράψει για την διάσταση των πολιτικών απόψεων μπαμπά και γιου. Στο μεταξύ να σου θυμίσω πως ο μικρός γεννήθηκε το 86 και το συγκεκριμένο κόμμα αυτοδιαλύθηκε το 94… ενώ με τον Kαζαλέτζιο ήταν ήδη από το 2003, και είναι ιδρυτικός των 5Α.
Αλλά μεγάλε συντάκτη μου οφείλω να σου πω πως δεν περίμενα και κάτι καλύτερο μια και μου προτείνεις ως ευαγγέλιο για να ενημερωθώ τα αναδημοσιευόμενα άρθρα του συχνά πυκνά αναδημοσιευμένου από το πολιτικό σου όργανο Κυριακόπουλου, που αφού πέρασε από στήριξη ΚΚE, στήριξη Χατζάρα (και δεν νομίζω να υπάρχει αριστερός έστω και συμπαθίζων που να μην ξέρει τι εστί Χατζάρας), Επαμ τον ανακάλυψες και ως πηγή αλήθειας, με φράσεις, ιδεοληψίες καλές παρέες, όχι απλώς αντίστοιχες αυτών που κατακρίνεις.
Μόνον ως μικρό δείγμα να σου σου θυμίσω Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας του Χατζάρα, όπου εμφανίζεται ο εκλεκτός σου προτεινόμενος δεύτερος τη τάξει μετά τον αρχηγό, ή να σου θυμίσω την υποψηφιότητα του στην «Ελεύθερη Αθήνα«;

* Γράφει ο κύριος Μακρίδης, μεταξύ των πολλών και προς επιβεβαίωση εμφανίζει τον αρθρογράφο της Iskra, κάποιον κύριο Κυριακόπουλο: «Την καλύτερη, ωστόσο, αποδόμηση του σκεπτικού τους την έκανε, αυτές τις μέρες, όχι ένα στέλεχος της ΛΑ.Ε, ούτε άλλου αριστερού κόμματος ή χώρου, αλλά ένας εκπρόσωπος του λεγόμενου «πατριωτικού δημοκρατικού» χώρου. Το άρθρο του το φιλοξενήσαμε στην Iskra και μπορείτε να το δείτε εδώ.«

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.